ოცდაერთი, ჩვიდმეტი და... ცხრა -
სიმარტივეს გაერია რთული,
- რბილი ღამის ფიქრი გადაწყდა,
მიმოიბნა სიტყვა გამართული.

ხუთი, სამი, ოცდასამი... რვა -
ეჭიდავა მომავალს წარსული,
ხელსაწყოზე ორი ხაზი და...

- რბილი ღამის ფიქრი გადაწყდა.

აკოცე მზის სხივს, დილაობით ოთახს რომ სტუმრობს,
მოვა, პოულობს ამომავალ ზეცაზე ნაპრალს,
ეცადე ნაზად ესადგურო, უძიროდ უფრო
ჩაიწნახულო, სიბრმავეში ეწამე რადგან.

მეღამე ფარდა დაიშლება დაბზარულ ხმაში,
ჩავა ურნაში დახეული წარსული ისე,
გაუირისებს უკვირტობას გარდაუვალი,
მალი ნარნარით განთიადებს ჩაბმული სივრცე.

სად ვეძებო დაკარგული სიმარტივე?!
სიმარტოვის ბურღი ადევს ჭერს და ქალაქს
ნელა გააქვს არსებიდან ფიქრთა მძიმე
ვულკანობით გაჩენილი ცეცხლი, ლავა.

ნეტავ თავად არ ვიცნობდე გაზაფხულის
თავგასული სიხანმოკლით ზამბახობას,
ცა-მართობად დაშვებულა დასასრული -
უმყოფადო სიმართლეში გზამ დამტოვა.

არ მადროვა ადრეული ზაფხულობა,
გართულობა სირბილეში სივრცემ გრძნობის,
ველი თოვლის სიეშმაკეს და თუ მოვა
მის სიცივეს გაყინვამდე მივენდობი.

სად ვეძებო დაკარგული სიმარტივე,
სიმარტოვის ბურღი ადევს ჭერს და ქალაქს
ნელა გააქვს არსებიდან ფიქრთა მძიმე
ვულკანობით გაჩენილი ცეცხლი, ლავა.

სანამ მზე ჩავა და სინათლის ნამსხვრევებს ზეცა,
აკრეფს ოდნავი აჩქარებით და გადამალავს.
სიტყვა დაფარავს ნაიარევს და შენთან ერთად
(იქ სადაც ხედად თვალებისთვის ვნება დამდნარა)
ქალაქის ენა ჩაიყოლებს ბაგეთა ჩრდილებს,
გადაიქცევა ცრემლის ყველა წვეთი ვარდებად,
დაიკარგება დაკუჭული ფიქრი და სივრცე
გაჩნდება ჩემში, იზეიმებს, გაიმართება.

კრემს ვისვამ ხელზე, რომ უფრო რბილი
ჩვენი თითების შეხება იყოს -
გაუმჭირვალე დღეთა მანძილი
დადნეს თვალებში და იყვავილოს.

შენი მზერა ჩაიღვრება ლექსში ისე,
როგორც წვიმის თბილი შხაპი სტუმრობს ქალაქს.
წვეთს თუ ქუჩა შეიშრობს და დაივიწყებს -
სიტყვებს შორის გუბეს რითმა ვერ დამალავს.

სანამ რიტმი აირეკლავს რბილ ნაბიჯებს,
სანამ მარტის გვაფარია დღე დამდნარი,
ოდნავ ნელა იმოძრავე, მეტს დაიტევს -
იმახსოვრებს თმის დაკეცილ წყობას თვალი.