როგორც დედა გაბმით საწოლს
ისე არხევს ვაგონს რწმენა,
თუნდაც ჭერი გადახადონ,
თუნდ მოუხდეს გადაფრენა.

არსად წავა... ჯიუტია?!
არა! მხოლოდ ეძებს მგზავრებს,
კომენდანტის საათამდე,
მენდეთ, სახლში გაგამგზავრებთ.

მაგრამ ერთი რაც არ მომწონს
და ვაკელი ქება ლექსში,
შენს სახლამდე მომავალი
გაუთავდათ მუშებს რელსი...

თითქოს უშენოდ ედემის კართან
გულამღვრეული მის გახსნას ველი,
ლექსებს წერილად გიგზავნი კვლავაც
სევდის ბაიათს მე დღეს გიმღერი.

ვდგავარ კარიბჭის მცველთა წინაშე
და ვევედრები მათ კარის გახსნას,
უშენოდ ვლილნი დღენი ვინანე
და ახლა მთხოვენ ამ დღეთა ახსნას.

ქარი ვიყავი, ვეხებოდი მე შენს თმის ტალღებს -
ყველა უსახურ ქუჩას ნორჩი თეთრი ეფინა.
მთვრალი ვიყავი, შევყურებდი მე შენს ღრმა თვალებს
და ფიქრს ვაძლევდი ნებას შორად ნაზად ეფრინა.

შენ კი, ზღვისფერო, მიაპობდი კვლავ დამწვარ ქუჩას,
ქუჩას, რომელსაც აღარ ჰქონდა თავი და ძალა,
რომ მორეოდა მძლავრ ქარიშხალს წამოსულს შენგან,
შენგან წამოსულ ცუნამისთვის რომ ეთქვა არა.

ჯერ დავწერ ფიქრებს, მერე ვისტროფებ,
თვალებს ცრემლები დაამძივდება,
გულის მურაზი თან გამიყოლებს,
მაგრამ ეს ლექსი არვის სჭირდება.

ვიფულებ ნავაჭრს, ნარჩენს ვიგულებ,
დავფურცლავ, სტროფი მტვერს დაედება...
ხვალ ცხოვრებასთან ისევ ვიჩხუბებთ -
ამ ლექსისთვისაც აღარ გეცლებათ.

ცავ დასჭექე! გადაფარო იქნებ ჩემი დაყვირება,
ბობოქარ გულს უმსუბუქო, იზიარო დატირება,
გთხოვ დაჰბერე, ქარო, ისე, რომ გაფანტო დარდიანი,
ძველი ახლით შემიცვალო, დარიანით-ავდრიანი...

ცავ დასჭექე! გამაგონე კვლავ იმედის ზარი მძლავრი,
გთხოვ, გულუხვო არ მივიწყო, შემასმინე ცად ნავარდი,
შენი ფეთქვა, არაბული ცხენის გულის მსგავსი, სწორი.
არ დამაკლო! არ დამაკლო! მძლავრ მდინარეს მთა და გორი...

მე ჟელიბონად გადავიწელე,
იქნებ შეფუთვამ თავად მიპოვოს (?)
თუ საღამომდე არ მოვიწერე,
გთხოვ ნეპტუნს ქარად გადამისროლო!

დღეს-ხვალ შემჭამენ მე სხვა პირები,
სხვისი კბილები მე ზეგ დამღრღნიან,
მაგრამ სულ სხვაა აქ ნაპირები,
დღეები შენთან ლაღად გადიან.

სულ სხვაა შენი პერისტალტიკა,
სივრცის სიფართე, ელვა, მითები
სულ ორი თვეა განა ათია(?)
მე დასაკარგად რომ მეძნელები.