ზღვა ეხეთქება ნაპირის კიდეს,
ზაფხულს მიმართავს - ნახვამდის ძმაო!
ვერ მოკლავს შენზე მღელვარე ფიქრებს
ვერც სექტემბერი, ვერც მისი ცაო
ზღვა ეხუტება უშიშარ ლოდებს
და თეთრად მოსავს, ედება თოვლად,
გული უკვდება, წყევლის სიშორეს,
აგვისტოს ქარი რომ რჩება ობლად
ზღვა მეც მიღიმის მიგზავნის ამბორს,
მე კი საჩუქრად გასროლილ სტროფებს
და სამშვიდობო მინორულ აკორდს
მისკენ ვაგზავნი გავსებულ კონებს
და აღარავის ველი მიწურულს
ზაფხულიც გაქრა და მხოლოდ ფიქრში
მასზე ოცნებას დაემსგავსება
გადათენებულ ღამეს ლოდინში
და გულგაშლილი მივდივარ მისკენ,
ქარი მიხუტებს და მადებს დაფნას,
მე კი სახსოვრად რითმების ღრუბელს
მის ხმაურიან სახებას ვატან...

სივრცე დაიწვა უფრთო მტრედებად
T - გაიზარდა, გასამდა - S,
დღეს ღრუბლის სევდა გადამედება
შენი დარდი მაქვს, განა ვინმესი.

გადაეკერა მთებს ხავერდები,
ვცდები, ძონძები გადაეკერა...
ცაზე სიავე ზის გარინდებით
და უშენობად მიღიმის ცერად.

ღელავს ტრამალთა ზანტი ტალღები,
ყმუის ასფალტი,  დამდგარან მგლები
და ცრუ ტყეების მწვანე ბანდები
გამიტაცებენ თუ დამთავრდები.

გთხოვ, სევდა არვის გადააბარო,
ნურც მტირალ წვიმას დამემსგავსები
რომც გადავიწვა, მე მაინც მოვალ
ვეერისებურ ქარად გავჩნდები.

მზე გასულია, ყრუ კედელი ურტყამს  იარას,
ფიალა უკვე დაცლილია, ღამე ზვიადი.
დღეს სიშორეა ჩვენი მტერი, დავწვავ ლიანდაგს
და დავიშლები ხვალ ტკივილად თუ გამთლიანდი.

სიტყვების დროა? სიტყვა  დროის ბანქოს დასტაა,
მე კი პოეტი დღეს მუზისთვის კვლავ ვთამაშდები,
თუ მხოლოდ წამი არის სიტყვა, (წუთი არცაა?)
წამწამად უბეს მე წერილად ჩაგივარდები.

თუ სხვაგანაა შენი სივრცე, ხსნა ყრუ ხმაურის,
გაიგუდები, (თუ ეს ლექსიც ვაკუუმია)
ბორკილი არ ვარ, (გალიუმად გადაგადნები)
მხოლოდ ვარ წყალი და ის წყალიც გაყინულია.

მზე გასრესილი, ყრუ ჩაქუჩი ურტყამს  იარას,
ფიალა უკვე დაცლილია, ღამე ზვიადი
დღეს სიშორეა ჩვენი მტერი, დავწვავ ლიანდაგს,
პაზლად ვიქცევი ხვალ ტკივილად თუ გამთლიანდი.

შენს ნაკვალევს მივუყვები ვით დაისი აისს,
უიმედოდ გელოდები არქტიკაზე მაისს,
ქაოსიდან ქაოსებში შენ დაგეძებ ჩრდილად,
შენი თვალის ანარეკლი დაჰქრის ზღვისაპირად...

თეთრ კედელზე გიწერ ლექსებს შენ გაშალე ფრთები
და შეღებე უსასრულოდ ლურჯი იალქნები,
გაატანე ქარებს სევდა, მოაკელი მტვერი,
მე სტროფების თაიგულით ძველ ადგილას გელი.

თუ არ მოხვალ პაემანი ხვალ მექნება მზესთან,
სხივთა კონას ჩავიხუტებ ნანატრ სამოთხესთან,
გვერდით ქარი მომიჯდება იალქნების სატრფო,
აპნისიდან აპნისამდე ნუთუ ვერ გამათბობს?!

მე ვეზიარე შენს უფრთო ფრენას
და ვუპასუხე ჩემს სიმარტოვეს,
კვლავ გავიწირე ვლეწავ განგებას,
გუშინ გიპოვე დღეს მიმატოვე.

გზებია ფართო და ამ სიფართეს
ლოდინი შავი ჩაყლაპავს თეთრად
და შემოდგომის ახალ იარებს
ვინ მომიშუშებს ვიცოდე ნეტავ...

გადის დღეები, გულს ადევს ჟანგი
სიცივეს ღვიძავს და კვდება სითბო,
მითხარი, გრძნობად თუ გავასმაგდი
დეკემბერს ქარად ვის მივაკითხო?

თუ კოსმოსია გადასალახი,
იქნებ კომეტად გადამიფრინო?!
და შორეული მითხრა სალამი
ოღოდ ნახვამდის არასდროს ნინო...

ეს შენ ხარ ქარი, რომ დაჰქრი მარად
წვიმაში, დარში, მთაში თუ ბარად,
გულიდან გულში - ნაცრად ხან ალად,
მეომრის ხელში - ხან ხმლად ხან ფარად.

ეს შენ ხარ მეცხრე და ბოლო ტალღა,
დანგრეულს გემის ცოცხალი აფრა,
ამღები სისხლის უძღები დაშნა,
ხან განთიადის ზეცაზე გახსნა.

მე კი ვარ წვიმა, ზამთარს კი თოვლი
და შენი ხელი, თბილო, დამადნობს...
ოღონდ იქარე, ოღონდ გამოჩნდი
და თბილ აისებს გრძნობა გავანდოთ.

ატმისფრად იწვის შენი ტუჩები
მათთვის სიცივე არაფერია,
სანამ კოკორო გაიფურჩქნები,
მითხარი შეთნვის ცა რა ფერია.

გრძნობას უბედოს ჩუმად დასტირის
ზღვა მუდამ სევდით სავსე მთოვარი,
ვით ომში მფრენი თეთრი მანდილი
ფიქრები შენზე დანატოვარი.

მაგრამ ოცნება მიწაზე ვარდილ,
უთეთრეს ფურცლეს ჰგავს, როგორც ადრე...
მასზე ვწერ ყველა ნანახს თუ განცდილს,
ყველა სტროფს იტევს რაც კი რამ ვანდე...

ატმისფრად იწვის შენი ტუჩები,
მზეზე მძლავრია და მწველი მასზე,
ერთი შეხება და გაფრენილი
დავემსგავსები რაკეტას მარსზე.

მე რეაქტიულს მოგიტან ყვავილს
შენ კი ღიმილი გთხოვ მომიქსოვე
Lady Stardust - ის ქუჩას რომ გაჭრი
მთვარეზე მჯდარი ისევ მიპოვე.

ატმისფრად იწვის შენი ტუჩები,
მათთვის სიშორე არაფერია,
სანამ სხვა მხარეს გადაფრინდები,
მითხარი შეთნვის ცა რა ფერია.