დღეს საყვარელო მადევს ბორკილი
და ოცნებაშიც ვერ გიალერსებ,
მხოლოდე ეს ლექსი, როგორც ლტოლვილი
მკათათვეს ნახავს შენს გვიან სერებს...

შავმა შეჭამა ჩვენ შორის თეთრი,
მოკლეს თოლია, ზღვა ყორანს ერგო...
თუ ხვალ დარჩება ჩემგან ნაფლეთი
მითხარი გული ვის ვუანდერძო!

ხარ იისფერი შენ განთიადი,
მე ვარდისფერი გესალმენელა,
ყვითლად შავ ფიქრში დღეს გაღიავდი
ცრემლი გასამდა, სევდა მებევრა...

მე დროს დავამწყვდევ ბნელ კარადებში,
დაცლილ ბოთლებად წამს დავიმარხავ,
დღეს მოგენდობი, ვარ ფარადეი,
გამტარში ელვად გადაგინახავ...

შორია სითბო და ქარი ბნელი
მაცვამს იმედის მე ატმის საბანს,
თუ არ იქნება ხვალ გვიანდელი
გაჩუქებ კოცნად ზეგ იასამანს...

ხარ იისფერი შენ განთიადი,
მე ვარდისფერი გესალმენელა,
ყვითლად შავ ფიქრში დღეს გაღიავდი
ცრემლი გამიშრა, სევდა მენელა...

მე ცის სიმშვიდეს მივადგი კიბე
და თუ ვერავინ გამიგებს... მჯერა
კვლავ დამიკოცნის მე ბრმა ტკივილებს
და თმას დამიწნის ობოლთა სტვენა.

თუ მზე გამწირავს, სახლი შავად ჩაისვამს მინებს,
მეკვლე გახდები, ერთადერთო, დეკემბერს იცნობ!
და თუ შენ გაქრი, მთვარის ნაცვამს მოვირგებს სხივებს,
დაე გავთოვდე, თუნდ ივნისი მათოვდეს თვითონ.

თუ შენ ათხოვე გული სიოს უხელო ვნებას,
მე ხელს ვაჩუქებ ყველა ქარის მომაკვდავ ფიქრებს,
კოსმოსს ააგებს ჩემი ფრთები ვით ცელქი ბგერა
ყველა წერილი  დაკარგული სივრცეში იფრენს...

მე მზის ჩასვლისას გიხილე გუშინ,
ჩვენ შემხედვარე გარბოდა ზეცა,
შენკენ წამოსვლა მომინდა წუთით,
მაგრამ უდროო ბორკილი მეცვა...

მზე ჩადიოდა ნელი და ზანტი,
მას მიჰყვებოდა პალიტრა ფერთა
ვიგრძენი წამით სხვასაც უყვარდი
შენთვის ჩაეშვა ღუზები გემთა...

გარბოდა წამით, უფრთოდ გარბოდა,
ვეღარ მოესწრო დროს მათი შესხმა,
მაგრამ თავის შავს იგი არ თმობდა -
გადაეწყვიტა მას ჩემთან შებმა.

შენ კი უმზერდი მზის ჩასვლას ზღვაში,
ის კი შენ ასვლას ცაში უმზერდა
და ის უშვებდა ნაზ ამბორს, გზაში
სხივს გაშორების ცრემლებს უწმენდდა.

შენ კი ზღვისფერო ვით ქარი ქროდი,
იქნებ ტკბებოდი როგორ იბრძოდა
მკვდარი მნათობი აირად ტრფობით
ან სექტემბრის ცა როგორ იწვოდა.

მე მზის ჩასვლისას გიხილე გუშინ,
ჩვენ შემხედვარე გარბოდა ზეცა,
შენკენ წამოსვლა მომინდა წუთით,
მაგრამ უდროო ბორკილი მეცვა...

გუშინ ძმობას რომ გეფიცებოდნენ,
სად დაიკარგნენ? აღარ სცალიათ?
რატომ დაგტოვეს ნეტავ იცოდე...
რის შეეშინდათ ასე ძალიან?!

შენ მიდიოდი... გულს დაფლეთით ქარი იჭერდა
და დელფინებად დაცურავდნენ ჩემში ფიქრები,
საბნად ვიქცევი დღეს საღამოს თუ შეგცივდება
ან თუ სიშორეს მაგრძნობინებ სევდა ვიქნები...

შენ მიდიოდი... ქუჩა ჰგავდა წამით გალიას
და შევეჭამე ნეტავ ლომებს შენგან გამოწვდილს,
მთვარეს ეფარე, ჩემი ცრემლი თქვენი ბრალია
და მართალია, რომ შენამდე ბილიკს გამოვცდი...

ნეტავ სად დაჰფრენ ბინა გაქვს საით
და ვის უნათებ ტკბილო განთიადს,
ნეტავ სად შეხვდი ვარდისფერ მაისს
ან შემოდგომის დღეებს ავდრიანს...

შენი ნათება ნეტავ სად ცეკვავს,
დარდის მოკვლაა ყურება მათი.
საოცრებაა სატურნის ხიდზე
შენი ჯაივად დამდნარი ვალსი.

სამყარო შენი გამხდარა სარკე,
მთა აზიდული შენია ტანი,
ყველა ღრუბელი გადაიყარე,
შენი სუნთქვა ხომ გრიგალი არი.

წვიმა კი იქნებ ცრემლია შენი
რა გატირებდა მთელი ზამთარი?!
იქნება მთვარეს გამოატანო
შენი წუხილის თბილო ამბავი...