გუშინ ძმობას რომ გეფიცებოდნენ,
სად დაიკარგნენ? აღარ სცალიათ?
რატომ დაგტოვეს ნეტავ იცოდე...
რის შეეშინდათ ასე ძალიან?!

შენ მიდიოდი... გულს დაფლეთით ქარი იჭერდა
და დელფინებად დაცურავდნენ ჩემში ფიქრები,
საბნად ვიქცევი დღეს საღამოს თუ შეგცივდება
ან თუ სიშორეს მაგრძნობინებ სევდა ვიქნები...

შენ მიდიოდი... ქუჩა ჰგავდა წამით გალიას
და შევეჭამე ნეტავ ლომებს შენგან გამოწვდილს,
მთვარეს ეფარე, ჩემი ცრემლი თქვენი ბრალია
და მართალია, რომ შენამდე ბილიკს გამოვცდი...

ნეტავ სად დაჰფრენ ბინა გაქვს საით
და ვის უნათებ ტკბილო განთიადს,
ნეტავ სად შეხვდი ვარდისფერ მაისს
ან შემოდგომის დღეებს ავდრიანს...

შენი ნათება ნეტავ სად ცეკვავს,
დარდის მოკვლაა ყურება მათი.
საოცრებაა სატურნის ხიდზე
შენი ჯაივად დამდნარი ვალსი.

სამყარო შენი გამხდარა სარკე,
მთა აზიდული შენია ტანი,
ყველა ღრუბელი გადაიყარე,
შენი სუნთქვა ხომ გრიგალი არი.

წვიმა კი იქნებ ცრემლია შენი
რა გატირებდა მთელი ზამთარი?!
იქნება მთვარეს გამოატანო
შენი წუხილის თბილო ამბავი...

ვარ მე იუნგა შენს ფართო გემში
და შენ აშტარტად გიმზერ შორეულს,
ჩვენი ტრიერი რბის ქარიშხალში,
ნელი სევდა კი კოცნის ბროწეულს.

გთხოვ გააქროლე გემი აშტარტავ,
ირემს ნახტომი უკან ჩამორჩეს,
ისე იმარდე, რომ დღეს ზუალის
ოთხმოცდაორი ცოლი გაოცდეს...

ისე იმარდე, რომ თავად მოკვდეს,
აჩნდეს კომეტად მთვარის სარტყელი,
ჩვენს სხეულზე კი აცეკვდეს ცისფრად
მისი სიცელქით სავსე ნათელი...

ვიცი სადაა დღეს შენი ბინა...
ვიცი რაცაა დღეს შენით სავსე...
შენი სურნელი მკლავს, მომეკიდა,
გუშინ კოლბაში რომ მოვათავსე.

მოდი... შენ ვიცი გაივლი კედლებს
და ბეტონის მთას შენ გადაივლი,
ვარდებს დამიკრეფ და ქანცულ ეკლებს
მაისის ქარად ივნისს გაისვრი...

ვიცი სადაა დღეს შენი გული,
რა ფრად გადამწვი შენ მასში ნეტავ...
ჩემი სევდაა დღეს არაბული
ხმლით დასერილი მეომრის ზედა.

და ჭრილობაა თუკი გამჭოლი
და გამეწელა საღეჭად სიტყვა,
სანამ, ძვირფასო, განმეორდები
იქნებ სუნამოს სახელი მითხრა?!

და როცა ტალღა გაარღვევს საზღვარს
მე მაშინ უფრო მომენატრები,
რადგან ზღვისფერი სხვის თვალებს არ ჰგავს
მე ზღვის ფერიად მომელანდები.

თეთრი მთვარე ხომ გიმშვენებს კისერს
ვით ყელსაბამი მარგალიტისა,
მას დაამშვენებ კვლავ ვიცი ისევ,
როგორც ვარსკვლავი მშვენია ცისა.

და როცა ქარი გაფანტავს ფოთლებს,
ხის გაზრდილ შვილებს გააფრენს ველად,
ვიცი მე მაშინ რომ მომიგონებ
და ცრემლს დაუშვებ მიწაზე ნელად.

მე მაშინ მოვალ, მე ქარად მოვალ,
ვეამბორები შენს ხვეულ ნაწნავს,
გპირდები მოვალ, მე მაინც მოვალ
მე მოვალ თოვლად დარდებს რომ ფანტავს.

და როცა იგრძნობ რომ ტალღა არღვევს
ზღვის და ნაპირის დაწყევლილ საზღვარს,
იცნობ რომ შენ ხარ ზღვისფერი ტალღა
მე კი ნაპირი გიამბობ ზღაპარს.

და როცა ტალღა გაარღვევს საზღვარს,
მე მაშინ უფრო მომენატრები,
რადგან ზღვისფერი სხვის თვალებს არ ჰგავს
მე ზღვის ფერიად მომელანდები.

ჩვენ შორის რკინის გალია ფართო
მე ამ გალიას გულზე ვადნობდი,
შენგან მზის სხივებს ველოდი მარტო,
რას ვიფიქრებდი თუ დამათოვდი.

მე მხოლოდ მსურდა ყოველი ნაკვთის
შენი სახების სტროფად დახატვა,
მაგრამ ნაბიჯი მიწიერ ქარში
შენმა გულისთქმამ სხვა გზით გადადგა...

შენც სხვისფერ მიყავ, მათი გვარისა
გამოდექ ვინაც ქარში გამფანტა,
უძირო თვალებს შენს დავემდური
გულის წადილი რისთვის დამალა...