მიუწვდომელი ვით ჩუმი ღამე,
მანდილი თეთრი მძვინვარე ომში,
ნაზია, როგორც დეკემბრის დილა
და დაკარგული ვარდია თოვლში.

მე მისი ლანდი დამყვება მუდამ
და ფიქრებს მასზე ყოველწამს ვებრძვი,
მე იგი მიყვარს,
მე იგი მათრობს,
თვალებით მათბობს, რომელთაც ვერ ვცვლი.

მიუწვდომელი, როგორც კამარა
ცის მოელვარე უცნობი ფრთები
და გამოხედვას მის სადედოფლოს
მე მიწიერი ვერ შეველევი...

მისი სახება მე ყველგან დამდევს,
მისი უთქმელი მაწუხებს ფერი
და მის თვალებთან გამოთხოვება
დამშვიდობება არს ზეციერის...

მიუწვდომელი, როგორც ედემი,
თუნდ დამღუპველი ვაშლია სხვისი,
მისი კარები დღეს რომ შევაღო,
ბედი ადამის ხვალ მელის ვიცი.

მიუწვდომელი, როგორც დეკემბერს
სანატრელია თბილი დარები,
თეთრო მანდილო მძვინვარე ომში
შენ მე გამიღე გრძნობის კარები.

მიუწვდომელო ვით ჩუმი ღამე,
მანდილო თეთრო მძვინვარე ომში,
ნაზი ხარ, როგორც დეკემბრის დილა
და დაკარგული ვარდი ხარ თოვლში.

ცას მტრედისფერი გადაეკერა
და შეიძინე ფერი გრძნეული,
მაშინ დავკარგე ჩემი გონება
და ღამე გავხდი ნისლში ხვეული.

გზა-გზა დამდევდა შენი სახება,
უქარო იყო ის დღე ნოემბრის,
მაგრამ ქარიშხალს ცრემლად აფრქვევდა
რადგან დრო იყო გამოთხოვების.

ცას მტრედისფერი გადაეკერა
და შეიძინე კაბა გრძნეული,
თუ მთვარე შენ ხარ ცას რომ ეფერა
მიგულე მუდამ მე მთვარეული...

თუ პირიმზე ხარ, მნათობი ზეცის,
გთხოვ გაანათე ანათე მძლავრად,
გაფანტე ყველა სიბნელე, ჩრდილი,
წვიმა აქციე ზაფხულის დარად.

ზეცას მტრედისფერად გადაეკერა
შენი ნოემბრის გაბა გრძნეული,
ქარს იმ დღეს შიშით ვერ დაებერა,
როს შენ გიხილა ლერწმად რხეული...