Ik heb mijn opstel afgesteld,
mijn deadlines afgestemd
op luierende sluimerende gangen
van gedachten.

Ik had gepland, met wild verlangen,
het deze keer eens niet
te laten hangen.
Zoals te verwachten
worden uren korter, zie ik dagen
uitdunnen, minder lagen, minder lang,
was ik alleen bezig met of bang
dat ze met me lachten.

Ik had die problemen al van voordien,
toen niemand ze kon zien,
ik ongestoord kon leven,
wandelend zonder vallen of beven.

Ik ben uw naam vergeten,
waar moet ik straks ook weer zijn?
Dat is altijd zo als ze leest, ze is maar tot haar
veertiende naar 't school geweest.
Ik heb dat nooit geweten.

Ik ben enkel rechts geschoren,
heb deze nacht wat ***** verloren,
ik heb pijn maar wil niet nog eens bellen
dan lijk ik het te slecht te stellen.

Mijn hoofd lijkt wel vertroebeld, gruis
gestrooid, verstrooid en elke dag bejubeld
terwijl ik mijn spieren voel verstijven.
*** lang moet ik nog blijven, wanneer mag ik naar huis?

When you think you are addicted to being liked,

when you feel like the unimportant ones don't
like you.

When you feel sorry for yourself, for being loved
by only those who matter.

When you think all you have is not enough.

You're wrong, go to sleep.

Love is scary,
not like betting,
a lot less dreary
and in a nicer setting.

It still is frightening
because of chance,
to lose this enlightening
essence called romance.

Once you have it,
you won't need more,
just can't go without it,
you know you're hooked right to the very core.

It can be polished, hidden, in frames and cuts
and boxes with lots of shining glimmer,
seemingly untouchable.
A simple cold could make it all grow dimmer,
simmering through the stems,
the second you lose these nuts,
your uncut gems.

I know of a Dutch-Latin professor,
who is a serial young lady undresser.
I've seen the laws of morality,
beaten in the streets.
I've learned about funny men
being just a case of when.

There's high-placed, handsome faced
and rich, laced in gold, never-no-told men
who'll do worse whenever they can.

I do not condone, endorse or consider,
I'd rather have the talent wither.

Release my ashes in the winds of mars.
Fill my head with facts and ancient wars.
Drop me off at buildings where I remain
for hours until there is nothing left to gain.

I'll wear a hat and a robe
like many others roaming our globe.
Carrying a ticket, hidden in my frontal lobe.

Once I hopped off my bike and closed its lock
I'll understand no one has the right to mock
me for my inconsistencies.

I intended to be me
so let me be.

Guys are never just talking, why do
I feel so jealous, when all you say is no.
Do I want to work for it that hard? Am
I the only one not knowing how to act

around this beautiful human being?
I wished that we could have been seeing
eachother a long time ago, but now
we'll never be like that. Look for something

new. How do I love if I'm not loved back?
You can try to change, change is good.
But do not take it too far, carefully choose

what you want to be. I for one want you
to change into someone less popular.
Then again I'm not the one to force you.

Should I go on or let her float,
not knowing how to steer my sunken boat.
I'd rather know for sure if not than
doubting about, with small chances, can

or could I do nothing to make her take
initiative. With her I want to share the lake,
my first cleansing, crying, though knowing it is fake.
We both have the ability to  harshly break

eachothers heart. Untied my shoelaces
missing embraces, picturing faces, sobbing
with my hands supporting my head.

What was I expecting, waiting obnoxiously races
on and on like a thief pitiful robbing
until everything is gone, I'm fed

Can you spot the brightest star?
Can you pass the highest bar?
Because it's not at all that
big of a deal.
Bear in mind, to still, be kind.
Bear in sky, never deny
the truth you shine upon us.

We learned so much and talked so little.
Sometimes you yelled and I felt brittle.
Just know we'll always carry night skies
in our feeble tries
to understand the world.

Ik was bijna vergeten
dat er wat te vieren viel.
Daarnet tijdens het eten
schoot het me te binnen.
De man die mij leerde
*** ik, als niet de eerste,
wanneer ik niet kon winnen,
mezelf rustig hield, beheerste,
die mij leerde *** ik me verweren
moest als ik bestookt werd met gelach.
Die man verdient vandaag zijn eigen vaderdag.

Ik wou alleen maar helpen,
het bloeden stelpen.
Ik wou alleen maar,
maar raakte snaren
die beter ongespeeld bleven.

Ik wist het niet.
Ik hoop maar dat ik beter weet.
Ik zal het anders doen.

Schuld cirkelt, als gieren,
als een draaikolk van wilde
dieren die snauwen, klauwen, bijten,
die het nooit even fel zal spijten.
Het is wel genoeg zo.

A contrast so subtle almost all
those in its circuit forget and get
lost. On each side a pulsating wall
and the floor is drenched and wet.

My best and oldest friend gave me
this book. My girl gave me a page
marker. My brother gave me a book-
case. My mom the ends, to support.

Who am I to judge and say and
realistically tell my hypocritical view,
point and vision. The tape holds this
poster on the walls with extra glue.

The moistness almost made it fall.
It will, sooner or later, your call.

Saddening how we read for lunch
and talked for supper.
Boring how we sit and write and crunch
our numbers.

We will stand up for one day soon
to celebrate our meaningful hour
and turn to a meaningless moon,
to hide,
to ask it to devour
the latest pinch of a feeling that almost slipped through
and got inside.

As we stand on edges
as we think about the fall
and the message it alleges
we grow weary of it all.

It's sad, the lives we're living,
how we ruin all we're given.
Sadly we will all be driven
to depriving
insanity.

Je moet dit en je moet dat.
Als je wat meer en minder dacht,
dan zag je zo, alle waarheid in mijn pacht.

Als je braaf bent, zal ik een kruisje geven,
mag je me bedanken voor de assen
op je hoofd en de gaten in je leven.

Na een uurtje praten, zal ik je vertellen,
uitleggen wat jouw gevoel betekent.
Groetjes van, ondergetekend,
meneertje Van zelf sprekend.

Ik slaap met een knuffel
en zij met handgranaten,
klaar om voor het vaderland
De levende wereld te verlaten.

Ik ben slechts een mug
op de hogerstaande rug,
de lang voor mij gebouwde brug
en haal vast nooit diezelfde waarde terug.

Maar dat is oké, het leven,
want ik draag ook mijn steentje bij.
En elke kleine prik die ik kan geven
maakt mijn parasietenzieltje blij.

Tegen foto's praten.
Het kaarsje toch nog even
brandend laten
en je stem begint te beven.

Zijn lievelingseten eten.
Gezegend zijn die kruisjes op het hoofd
en dat hij iets zou laten weten.
Dat had hij beloofd.

De groetjes komen elke nacht
in fonkelende schitterpracht.
Ze dalen neer als douchedruppels
op verkleumde huid.

Mijn woorden worden zachter,
*** boodschap eeuwig luid.

Two lights, one car, they pass,
two eyes, one head, they see
two clouds, they fuse and be-
come one big fluffy cloudy mess.
they drift and float and leave our sight.

Trains and hours and days and youth
and beauty and life and love and tides and anything you can think of.
my studies, my words in wind, in ways I've sinned.

It all does, why can't you let it.

Two dots, one line. An offer to decline.
I wish I was a sailors boat, he'd guide me
and I'd still see the world.

Tussen gekheid en plezier,
met vettige haren en gespleten
punten zit ik hier
al uren, dagen te zoek naar weten,
inzicht, inzien, verhopen op
en langen naar een tien.

We kunnen kinnen kloppen
als we denken
dat we er al zijn, dat we mogen
stoppen.

*** geweldig jouw hoofd gist
belooft dat het zal zijn, mist
achtergrond en fundament,
is enkel schone schijn.

Ik heb mijn kaarten niet verspeeld,
ik heb mij niet verveeld.
Ik heb een zak en die is plat.
Ik heb de kaarten nooit gehad

Kaarsen, geld, ik ben geboeid,
hier is wat vies,
wat louche'jes mee gemoeid.
voel je verlies
dat poesje heeft gestoeid
kies
met alle opties open
pik eruit wat nooit
meer mag gaan lopen.

Krachtige alsook afgemeten tegenstander,
blijf apart staan.
Lees in elk slim boekje elke tip.
Help jezelf, onstuitbaar, een rotte indringer, mol,
al reizend, te inspecteren.
Jaag nu en laat iedereen steeds anderen beschuldigen.
Etaleer tranen,
etaleer verdriet als
iemand niet groen rooit in de avond.

X-aantal eigenaardigheden later
bezinkt 't raadsel, uitgemolken, naar
onderen.

Soms missen we een halte,
soms mist er een wagon.
Soms missen we gestalte
en soms wat vroeger kon.

We tsjoeken bijna allemaal
ver voorbij fatsoen.
Voor stilvallen is geen taal,
daar is niets aan te doen.

Tsjoeken, tsjoeken, elke dag,
alsof nu en dan iets anders
geen optie is, niet mag.

Wat als ik wil rusten? Of
is die vraag voor jou te bruut?
Ik zal maar verder tsjoeken, tsjoeke, tsjoeke tuut.

Na heen en weer en her en der gestuurd te worden,
het horen van de straat en zien van duizend borden,
moest ik me even afgezonderd voelen, alleen zijn,
zalig, zielig, eenzaam, op en af koelen
in de zachte wind van mei.

Mijn hoofd is klei, mijn handen zacht.
Ik heb geen dag gewerkt en dat ook nooit verwacht.
Maar vroeg of laat droogt het op en zit ik vast
in onveranderbare vormen.

Lijden volgt op volgen van de normen,
hoewel afwijking ook kan storen,
ruik ik liever met mijn oren
of zie ik met mijn tong.

Zong de vogel ook maar in de winter,
sliep ik ook maar voor middernacht.
ik droom meestal later maar vind er
nooit iemand die lacht.

Ik sluit me op om te ontwaken
uit de vloeiende stroom van onbeïnvloedbaar gedrag
wanneer mijn uitgewanden staken
en ik genoeg heb van de dag.

Ik zie geen witte lijnen.
Ik zou over moeten.
Kan een kleurlicht seinen
wanneer, om boeten
te omzeilen, voor
dat rood, oranje, groen,
wanneer, wat, dan je, ik ****
te doen?

Gebukt onder het zoeken,
half verloren, half gevonden,
door de natuur verslonden,
vlucht je van jezelf weg.

Gekeken in alle hoeken,
deels behouden, deels verzonden,
voor een hele duur, verbonden,
onderbroken en plots terug
herenigd.

Ik ben naar hier gekomen,
onvrijwillig, moeten vertrekken
per boot omdat men in
mijn oude wereld niet goed
met elkaar opschoot.

Nu hier, noemen ze me
vluchteling, willen ze me
niet in huis. Mag ik dan nergens
gewoon zijn, om mijn familie
rouwen? Waarom mag ik niet net als
jullie
een warme thuis opbouwen?

Groter dan of kleiner dan,
Het botert dat het fijner kan
kijk maar
naar jezelf

Ik wil dat je me ijsjes brengt, betaalt en haalt zonder te maren.
Ik wil dat je me lijstjes mengt, verhaalt en baalt onder bedaren.
Je moet me en ik mag je, je humort en ik lachje,
je lieft en ik bezorg, je dieft en ik de borg.

Wij houden van elkaar, da's alles wat telt,
wij bouwden op elkaar, wachten tot de ander belt
en vertelt wat op het bord lag op welke prijs
zijn gangetjes, die liepen voor het ijs.

Ik wil je kussens geven,
de lakens met je delen,
onder één deken met je leven
en je dromen zoet bespelen.

Met de lichten dim, de maan,
de sterren en je blik
kan ik er maar niet aan
uit, wat voor een geluk heb ik?

De wind is ruw voor ons geweest.
Je stem trekt terug en klinkt bedeesd.
Toch vermijden we vandaag het treuren,
zijn we dankbaar voor feestelijke kleuren.

Het mag dan jouw verjaardag zijn, zo
ben ik toch degene met het leukste cadeau.

Vooruitgang is verlies,
verwenning doet ons missen
*** het was om maar te gissen
't is iets vies dat we de podcast
en een goed gesprek vergissen
in vernieuwing kan je oude waarde
wissen.

Zonder dat we het wisten is gisteren geklist,
bedisselen is zinloos en wisselen geen optie.
Sinds sommige vernieuwing is iets authentiek vermist.

In mijn hoofd heb ik een vraag verdiend.
't Is iets dat nauwelijks de pijn verzacht,
en daar trouwens niet voor dient,
maar: 'Wat had je dan verwacht?'.

Liselore is zo onverschillig
dat bijna niets haar kraken kan.
Dat is best een beetje grillig
gezien zo ook niets haar vermaken kan.

Al even durf ik niet te geloven,
onder ogen te zien,
wat er allemaal verschoven is.
Ik mis routine, moet mezelf terug
kunnen verliezen in zaken
om ze achter de rug te weten geraken.

Ik heb moeite met onzekerheden,
waarschijnlijk door gebeurtenissen
uit mijn overdreven, zacht verleden.
Enkel zo kan ik een voor een de dagen wissen,
de tijd van toen terug missen
kortom niet langer
mijn levenslust vergissen.

Soms schrijf ik voor mezelf,
soms voor de lezer.

Er is een tijd en een plaats voor elk.
Nu nog dat verschil vinden.

Afwikkelen, laten horen,
chocolade smikkelen en
daarna laten boren.
Het kraakt, buigt en breekt
als je niet op tijd
over je gevoelens spreekt.

De borstel was smaller dan verhoopt.
Hopen werd verwachten en dan eisen.
Ge hebt thuis liggen wat ge koopt.
Nu moogt ge uzelf er terug uit hijsen.

Wanneer mijn kin mijn handpalm raakt,
mijn ogen sluiten en mijn tong
een vreugdkreet slaakt,
voel ik me weer jong
en heeft het pintje mij gesmaakt.

Ik ben geboren in negentienvijfenvijftig
en we zijn in tweeduizendnegentien.
De zon schijnt, breng me naar het raam.
Ik wil de regen zien en huilen naar de maan.
Ik ben eenendertig en stilaan fertig
om alleen naar huis te gaan.

Ik vraag me af wat ik beschik
en breng mezelf in gevaar.
Want zoveel is dat niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar.
Het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

Zou ik je ook zo mooi vinden
als ik je al had? Ik heb hoogtevrees,
wil toch in het rad, lees
soms over blootstellingstherapie
ma bij mij werkt da nie
PFff

Een jaloerse man, een ziel
en potigaard, een arme, zalige
tak gestoken in zijn eigen wiel,
een stoorzender in verhalige
dagen.

Kijk naar wat ik heb!
Ik kijk en zie en snel
de mist waar ik ben ingegaan.
Dan zie ik wat ik niet heb staan
en niet meer wat ik wel.

Ik wil mezelf ontdoen
van het vieze beestje,
het venijnig onfatsoen
als ik u, die
zoveel meer lijkt
aanschouw, jaloezie
verrijkt de geest
aan kou.

The guilt is spilling.
Uncertainty, unwillingly,
is leaving as we speak,

right now, reluctantly,
it’s showing its razor-like, sharp beak.

I haven’t been taking the pills I ought to take.
For over four mornings, it felt nearly impossible
for me to wake.

I fear this to be the reason my guilt spills,
which I presume will
cost me far more than four mournings
to pay off its seasoned bill.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Ik heb geluk dat ik voor jou
mag zorgen, jou mag sussen,
jouw tranen aan mijn mouw
mag vegen en je wangen kussen.

Je brengt me weg en tilt me op en
lacht, grofweg, met de helft van al mijn moppen.
Als ik het ooit nog ver mag schoppen,
heb ik dat aan jou te danken.

Jij bent water, jij bent rotsen,
houdt me vast als ik weer dreig te botsen,
houdt me tegen als ik op wil geven,
houdt mijn drijf en veer in leven.

Wij zijn samen alles wat zou mogen,
meer zelfs en nog lang niet uitgevlogen.

Finaal onterecht en uitgefloten
t zijn de besten, 't zijn de groten
die van en slecht en buiten spel
of westen wel wisten binnen tussen
de palen te mikken en te schieten

Hardleerse, bruin gestreept naar
wit en plat en opgepompt
weggestompt wat en split
tussen twee vrachtwagens

Mannen doen gekke dingen
met *** spieren, met *** benen
mannen zonder ringen, tongen
die op *** enkels hingen
of bedelden haast wenen
of ze de bal eens mochten lenen

Soms is de waarde van een woord
gelegen in de 'zegt het voort',
is de verpakking waardevoller
dan het verpakte en de roller
beter in de verf te zetten
dan de verf zelf.

Ik deel uit en vang ze.
Jullie mogen klappen als ik val.
Ik ver en lang ze
en dat is het waarde volst van al.

De eerste keer is altijd wat
onwennig, ongemakkelijk.
Toch lijkt het mij nuttig dat
ik geen onderwerp ontwijk
wanneer ik durf te dichten.

Bij deze wil ik jullie inlichten
dat ik toch heb moeten zwichten
en dat ik met veel devotie
mee zal doen aan schaamteloze
zelfpromotie.

Is het stijlvol om jezelf te zijn,
jezelf zelf te vinden?
Je kan me uitvinden, opzoeken,
overnemen of wegstoppen.
Maar als je vooruitloopt op de zaak
is achterstand reeds in de maak.

Neem alleszins mee dat je bij mij
mag komen kloppen
voor een stap opzij
en warme koffiekoppen.