Ik heb moeite met vaarwel
te zeggen aan de dag.
Opblijven is het spel
dat ik niet spelen mag,
het snoepje
dat ik terug moet leggen.

Zuur-opbrekend onverzadigd,
smekend, ongenadigd,
wandel ik door oh-zo-drukke dagen
in een platgereden benenwagen
met een lege tank.

Ik roep dan, ik toeter en ik flikker
met die extra felle lampen.
Ik wou ze bewaren als een zonnesticker
maar zie ze keer op keer verdampen.

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

In nieuwe huizen, kil en koud,
bewoond al door en ander,
ogen, ongezien zo oud, *******br>een wonderbeeld van hout en
kleur en vlammen zonder sleur.

Aan de open haard ligt vaak hetgeen
dat je verwarmen kan, verzorgen
en erbarmen, vooorbereiden
op de uitdaging van morgen.

Je bent er nooit alleen,
de mensen zien je graag.
Ik ook, dat ik dat meen,
dat staat buiten
vraag.

Dokter, mag ik voller?
Barman, mag ik meer?
Dokter, het mag boller,
barman, doe maar weer
hetzelfde, nog eens vol.

Ik bestelde laatst een persoonlijkheid,
tikte een profiel op de kop.
Wat een onwaarschijnlijkheid,
het was een grote flop.

Met filters, fillers, implantaten,
maak je niet op voor leegjes praten.

Mijn haar gekleurd, mijn neus
gecorrigeerd.
Ik heb lang geleden
mijn zelfverzekerdheid bezeerd.
Geblesseerd, ging ik
door het leven.

Sinds kort kan ik weer zweven.
Ik heb geleerd dat,
al is het maar voor even,
een mens zich goed mag voelen.
Dat het kan, je hoofd afspoelen,
je uitkleden en zeggen:

Het is de laatste keer dat ik hierom heb geleden.
God, mens, wees nu dan toch tevreden
met wat onder die oppervlakte zit.

Nu al tijd om op te schuiven?
Ik dacht maar net te zitten...
Wat, al vijf jaar het er laten stuiven?
Ok, dan zal ik mijn vastgeklitte
kluwen wegduwen.
Krijg ik nog even tijd?
Mag ik nog afscheid nemen?

Mijn kot, mijn kastje en de muur,
de mooiste liedjes zijn van korte duur.

Dag mama,

Of moeten we je ondertussen oma noemen?
Alvast vijf dikke kussen
en een rijtje droge bloemen.
Je hebt ze wel verdiend na al dat harde
werk, verzorgen, opleiden en opvoeden
van die hele garde onder je hoede.
Je hebt dat puik gedaan en terwijl
we wachten, vol met spanning,
op het eerstvolgend bezoek,
denken wij op afstand
aan onze liefste moederkloek.

In de kelder heb ik een kamer vrij
gehouden, opgemaakt en zo geheim
dat ik er niemand, buiten mij,
zou binnen laten.

Het licht is dim en door de opening van de deur
valt het meeste licht op een houten
sokkeltje. Daarnaast hangt er een geur
van jong parfum en een glinster gouden
mokkeltje.

Het is mij een dierbaar ver verleden,
waar ik vroeger veel om heb geleden.
Net daarom staat het uit zicht
en krijgt het gewelf er amper licht.

Op de sokkel staat een herinnering die me telkens kan ontstuimen.
Misschien is het eens tijd om de kamer op te ruimen.

Het is zo druk met taken,
vakken en talloze andere zaken
dat ik soms niet volgen kan.
Die worsteling blijft gaan,
zelfs al heb ik deze ****
verloren, niet geslaan en
moet ik alle commentaren horen.

Dan denk ik morgen bij het ochtendgloren:
'Geen zorgen, ach, een goed schema verandert elke dag.'

Petje op en staart en benen,
zondag is mijn moed verdwenen.
Wat heb ik om voor te leven,
wat heb ik om voor te zijn.

Het werkt niet, het hobbelt,
hotst en stoot, het dobbelt,
langs de tafel gegooid, gevallen,
niet te vinden, die getallen.

De kansen zijn verkeken,
uit het weekend is gebleken
dat staren naar een blank papier
leidt tot spijt zonder plezier.

Aan het einde van de week
moet ik naar een evenement,
dat mij bij beslissen leek
leuk te worden. Je kent
het wel, niet iedereen
en je moet veel doen
alsof, acteren.
Die moed kan keren
want het was zo druk,
het was vermoeiend op het werk,
'k had niet veel geluk
in de les of in de kerk
om op te letten, bij te blijven,
goal te getten.
Helaas, ik heb al toegezegd,
mijn vat is op en ik wil slapen,
ik wil rusten, voldoening geven
aan mijn eigen lusten.

Afgezegd,
gezwegen en belegen, leven
alle mensen verder
en ben ik heel tevreden
dat ik nog net genoeg had
in dat vat om te zeggen
dat het enige wat ik wilde,
mezelf erbij neerleggen
en hopen dat jullie
er niet te zwaar aan tilden.

Someday somewhere in France
We'll dance, oh wonder,
No need for a second chance,
We ponder the same question
The name

I'm tamer, softer, carefully
Thinking, linking in,
Taking time
Baby steps and books and coffee
The second magic takes me whole
Not about a goal,
Not about reaching,
Nor teaching me what had to be learned
Not about being concerned.

Flowing, floating, no boasting, roasting
Or even coasting, steadily reaching
Shore.

We saw we lacked fulfillment of desires,
goals our mind hardwires into our existence.
We made a pact called resistance,
made a promise that appalled assistance
we don't need anymore.

Morally grey, black and white were never
meant to stay, we were supposed to sever
ourselves from past whining, unable to withstand
declining, weepers, lonesome sleepers,
armed with their hand.

We're not back, admitted, we are only just beginning,
we recognized the lack, the start of our winning.

Verroest, verkeerd, verwerend
tegen ontberend leren
wat de wereld meer
kan deren
dan rechtvaardig varend
aanmeren bij de speren
van welleer.

Gegooid, geprikt, gestoken
met onuitgesproken
regels die ook en doken
in dat water
waar we allemaal zo diep in koken
dat onze meningen de volgende
bestoken en bespoken,
tot de dag gebroken
onze scherven bijeen veegt,
wondes likt en weegt
en wikt
en ons,
oud en verkeerd,
op de vingers tikt.

Ik had je aangeraden niet naar haar te luisteren.
Ik heb je gezegd dat haar luid geroepen woorden
niet meer betekenen dan wanneer anderen die fluisteren.

Je hangt aan een haak, in een net.
Je bent schaakmat gezet.
Je ringen zijn uitmuntend kostbaar maar
niet voor haar bestemd.
Je hebt na al die maanden
jezelf weggestemd.

Pak het vast, schud jezelf dooreen.
Je moet hier niet alleen doorheen.

I am scared of miscommunication
taking away the elation
of utopic conversation.

I'm not afraid of emancipation,
not on my toes for equality.
I'm horrified by overcompensation.

Our youth hardwires us into some basic
identity, from then on we may choose.

Sinds die bewuste uiteenzetting
is er zodanig veel gebeurd
in onze levenssetting
dat je zonder klaarheid treurt.
Het wordt moeilijk onderscheiden
wie nu wat precies besmeurt.
Na slagen en reizen
valt enkel te beslissen
wie in de prijzen valt
en wie we moedwillig wissen
wanneer het in de boeken wordt gestald.

Wat is het nu dan, brein?
Waarvoor wil je gewaarschuwd zijn?
Andermans oordeel, iets vergeten?
Iets niet kunnen? Iets niet weten?

Soms is het de drukte die te parten speelt
en ons idee erover, dat het teveel zou kunnen zijn
terwijl grenzen dun en met iets minder je jezelf
al rap verveelt.

Hoofd, ik versta wel waar de alarmen van blijven komen.
Maar blijven alarmeren op zichzelf, bluste nooit
het vlamgewelf uit je nare dromen.

We zijn overbelast met nieuws,
eigen belang in contrast met views
en clicks en tok en tiks.
Wanneer is er tijd voor niks,
voor in het nu leven?

Hooguit twee van de zeven.
Als er toeval in het spel is.
Anders één of nul dagen met gemis
van overspoelend energieverbruik.

Ons opladen werd in fnuik
gezet, in vluchtersduik gewed
dat productiviteit maal vier
kon gaan als we stopten met pootje baden.

Nu zijn we bijna allemaal fier
alsook volledig overladen.

My senses are numbed
dumbed down.
In the distance she is lurking, drinking
I feel like a clown, sinking
into reality.

The best thing is yet to be discovered,
the lack of knowledge hovered
above my broken spine.
Why won't you be mine?

Over werk, over druk,
de overbemande,
uitgerokken, breedgespande,
spannen, spannende
doeken die ik
erom wind.
Ik heb lof nodig
ver lof
stof nodig
tot later, ooit of nooit meer
nadenken
in de auto
muziek te luid, om alles weg te spoelen
waar zijn ze gebleven
die kinderdromen, verrassingen?
Ze zijn gaan zweven, doelen,
om enkel een half uurtje
in het weekend
na te streven.

Elke zoveel tijd dezelfde fluctuatie.
Vandaag last, morgen bezorgen over
overmorgen weer wat gisteren al was.

Soms enkel naar beneden, dan eens
plots omhoog en schaars iets raars, pal
temidden. Dan moet mama even bidden.

Eerst het schaap, dan de wortel, dan het
schaap, dan de wolf en dan het schaap.
Ik ben gewoon zo, eerlijk, recht voor de raap.

We vertrouwen veel te comfortabel
op de waterdichtheid van de boot.
De ene helft geweldig, de ander middenmoot.

Na eb, één zekerheid,
de zeven dikke jaren
en de zeven dunne.
Het is moeilijk te verklaren, waarom,
maar het zou kunnen
dat de regen en de maan
er voor iets tussen zitten.
Daarom kussen wij de zon.

Pijn op maandagen
dins niet willen op
dagen slapen, nachten minder
boosheid richting de uit
vinder
koffiemachinegeur opsnuiven
en opschuiven
overuren zonder zelf spijt
spotlight op de cijfertjes
opdonder dag een onverschilligheid
mijn ferme botten afkluiven
en alle vrijdagavond aan hedonie
wegwuiven.

We fell asleep
Very close, together.
I assured you we could doze
off.
Without obligations
declarations
just sensations.
Still ambiguous, gray, but stronger
I kinda wished you'd stay
longer.
We fell asleep
after watching without missing
without kissing.
Close.
We fell asleep.

Mijn afvoer is verstopt.
Ik kan hem niet meer vinden.
Het ramen wassen heeft mij geklopt,
het vervoer zal mij verslinden.

Als jij mij zoveel werk opzadelt,
loop ik ook nog over. Op een keer
kan jij mijn rug op met je 'arbeid adelt'
en hoef ik dat allemaal niet meer.

Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.

Blown it reaches the skin,
****** it leaves you with a cold
surface and a head to spin
or a mind to bend and fold.

A mere man creates
from blood and flesh and sizzling brain cells,
things he states
so enigmatic it itself tells
on what his soul dwells
or has been for the past time.

*** pas ik dit toe?

Door te observeren,
acties te selecteren
te experimenteren
met factoren
tot de resultaten
enigszins een bron
van tevredenheid aanboren.

Dichter bij gelukkig zijn,
lijkt mij niet te bestaan.

When I sift through writings
of the old, I meet sightings
unholy to behold, as nothing
the person I am now would make.
We are different renditions
of the same mistake.
That was two editions
before the last me,
I see,
as I recall how time
has passed me.

You make me write more, start again
and push through when my pen
gets motionless.
Less devotionless than others
there's still one thing that bothers
me. Beyond reason, undoubtedly unnecessary wary
of the dangers in my prospective.
I say live and let live yet I get protective.
I'm sorry

Why, why can't we just ask them how they feel,
let them explain what to them seems most real.
Why can't we just say: 'Hey, I kinda like you', without
a glance of pity in their eyes and remorse.

Then she  thinks of how I failed, how we failed
because I didn't follow the rules, the rules of love.
The love, like a soft spring breeze, it was definitely there
But ignorant as can be I just could not see, I never was aware.

You have to stay on that track
from time to time, looking back
maybe if I did this or that, it would have been
could have been, but never was.

And so it never led to more.

Once I hope to find a girl who doesn't,
doesn't care what others think.
Who has no need to follow the rules
together we'll walk aside the road.

Chemistry + timing does not equal love
You'll also need...

Like a party with a dresscode
a lot of people acting all strange
and weird, not like they normally
would. With the consequence that
the people who stay who they really
are, get pointed out as
different.

The biggest shocker, show-stopping,
nose-bopping hurtlocker of these latest years
is a flash of news that unscrews
every piece of wooden furniture
in someone's chopped up past or oh-so blurred future.

I've noticed people around me dying
long before the scoops rang ears, as early as when
I had these nightly, lightly fantasized darkness lurking fears.
It is only now that I am grasping what that all entails.

Everyone is suffering in ways and more or less.
Everyone gets cold no matter how much coffee
they daily hold
up high, before their noses and then under.

I'm guessing everyone was, as well, at one point
scared of thunder. Right now you'll say you're not.
But when it strikes the coffee will, once more, be way too hot.

People are dying. A lot of them for nought.
Right before I do, I'd like to say I'm happy with
for which of all the sides I fought.

The pursuit of ignorance, bliss
and happiness. Perfection found
in a smile or in a tear, that is,
only to be seen, without a sound.

The view is all it takes, whatever
it takes to get that view, that
specific feeling, carefree thoughts,
an empty head. I guess I'll never

be not awake at night in bed,
with a mind that's everything but flat,
pained a little more with every tread,
and deeply vague, tied with knots.

As long as you keep craving desperately
your life will never make you run breathlessly

Waarom moet het tot in de puntjes,
kan het niet tot net over de grens?
Waarom draait alles om de muntjes,
voel ik me maar een halve mens
als ik geen perfectie zie
doorheen de zelfgeplaatste lens?

Koude kunstjes, gevraagde gunstjes,
niemand die bougeert,
niemand die opmerkt
dat de perfectionist
stilaan in zichzelf keert.

Waiting, outside, for something big to happen.
My thoughts of what might come are blooming
like myrtle does this time of year. They are tappin'
my mind from the inside, all my time consuming.

Waiting, inside, in my bed, rethinking most of
my thoughts, hoping they'll come true, wishing
they will become real. If they do I will, my love,
finally be able to stop my imperishable fishing.

I should commence any form of action, anything
should do. Because doing nothing is nothing I
would do, I think, whilst getting out of my bitter bed.

Maybe I could speak or laugh or squeak or sing
for her. Filled with shame, perhaps therefore I'll die,
hence I have only got yellow courage in my head.

The instruments, ruined, in the back,
away from all potential visitors,
even though they're the best you
ever held. Their authenticity is gone.

Your voice seems small,
even though your mouth is tall.
You say too much but mean
too little, stay back.

Stay away, you are too close,
I can't move now, I know she knows
I'm a sad waste of time, and I
don't deserve her. She'll hurt you
without noticing, she's too good for
intended pain.

His hand is steadily reaching out.
The bench is warm and seated,
one place winters power was depleted.
The hand has reached her mouth.

His finger slips on her upper lip.
Scarves become alive. Breath turns
vague. As if someone is trying to equip
them with knowledge. Their heart burns.

His mouth has arrived, his tongue
has followed. Cheek by cheek,
their love, so punctual and young.
Without thinking, no need to speak.

Her head, pulled away, her feet,
now cold, are facing another way.

From miles away he's spotted,
unlike the scheme he's plotted.
He sips, looks down and back at you,
compelling eyes, holding stare,
he asks you if you dare,
dare to be true
to yourself.

He slid his hands into your being,
saw all you were but weren't seeing,
grabbed your honesty by the collar
to show your purest colour,
secretly, he wishes you to be
all you ever wanted.

Smoothly, charismatically, he made you meet
your maker, leave open your seat
for the perfect taker.
As he walks away, with pride,
knowing you have got nothing left to hide,
you tremble, assured no man will ever resemble
the one you've witnessed at work tonight.

Ik ben een leeg bed, leg je neer,
bedrijf iets zot,
vervul mijn lot.

I am an empty bed, come lie with me
and fulfill my destiny.

Jij bent nog maar net ter aarde,
een zachtebollewangetje,
meteen onschatbaar in haar waarde
meer dan gewoon z'n gangetje.

Eén voor één pak je een vingertje
en wiegt ons in vertedering.
Zo nu en dan een wringertje,
maar nooit in de vernedering.

Zoals aan je grote broer beloofd,
mag jij nog net iets extra vragen
als je het even niet meer ziet
of als je zorgen aan je hoofd.

Sinds jou is elke dag wat beter.
Je maakt van mij 's werelds meest trotse peter.

More than just tanned skin over bone,
just the long brown hair on it's own,
that giggle when I try to look, manly,
like one who can be the man Leigh

desires to interfere with. Myth, mystically
beautiful, mesmerizingly enchanting, step
by step, gracefully, carefully granting
me another chance, glancing optimistically.

Her eyes, not caring about the colours, staring
across the hall, my nose can reach her forehead,
her taste in music, juicy yet elegant, in bed,
slightly humming along, god, she must be a dream.

She can just pick any guy she wants, a team
of athletes all at once, or just the one that lead
the journey to her lust and center. I misread,
excuse me for swearing, but the skirt she's wearing

is more than I can handle. Enter the room
without a hint of fear, she's near, like perfume.

Ooit heb je spijt
dat valt niet te ontwijken.
*** beter dagen lijken
*** zwaarder je later lijdt.

Laat de klanken mij dragen
naar een plaats waar klinkers
de rechter en de linker
me temidden dagen.
Voer mij geredeneerde waterwijn
en kerken die nooit groener zijn.
Vervoer mij naar die streek
waar penselen landden,
streepten door verguisde stranden
tot verhuisde landen omarmd,
gesloten in twee handen,
zachtjes op de grond gedijd.

Je mag me naar die wegen sjouwen
die ik al zo lang vermijd.
Ik zal er mijn huisje bouven,
er wonen tot een eeuwigheid.

Ja, iedereen heeft het moeilijk,
wat wil je daarmee zeggen?
Dat ik het beter heb, geen reden voor verdriet?
Je moet die nadruk ergens anders leggen
want zo werkt het leven niet

I need this, I must have it right,
it has to work, it has to be, as planned.
Guidelines, steps and plans have died.
The dreams I had were canned.
Sold for a place in society's race.

I'd have to run to turn out first,
I'd have to finish to quench my thirst.
All I'd win would not be worth any more
than the dreams I had before.

Weiger de gedachte, loos het idee
dat jij alleen, machteloos, het leven
moet trotseren.
Je moet jezelf weren
voor en tegen onweren, onthouden
dat het houden van
je vasthouden kan.

Je bent niet alleen.
Je bent niet machteloos.
Je moet alleen iets doen. Teren
op wat al is gegeven,
werkt niet langer dan maar even.
Ooit zal het tij zich keren. Dan hoop je dat je niet moet vragen:
'Was dit het nu, heb ik wel genoeg gegeven?'