I've said too much again, my guest,
like when I promised an ending
to that pending love request.
Promptly taking the stairs,
avoiding stares by gazing down
at my own feet.

In the bathroom I collect myself,
I get myself together. I am ready,
I am ready, this time I will get her.

I flush away the thoughts I'd rather
not have said out loud, I'd flush it all
to blend in with the crowd.

Yet when I go deeper, I would not,
reminding myself my integrity may
be the only treasure I have got.

Op het scherm staan helden,
als koningen in sprookjes,
late-avond-letter-hocuspoocjes,
die je me als kind vertelde.

Achter kruinen zie ik vogels nestjes
bouwen, zorgen voor elkaar.
Ze dragen elk *** takjes
zelfs al zijn ze wat te zwaar.

In de zetel zitten vrienden.
Ze lachen, zeveren en zagen.
Dat jij daarbij ging komen zitten,
moest ik aan geen veertien helderzienden vragen.

Papa, jij bent zelf de koning die het rijk verdient,
die lieve nestjesbouwer en de allerbeste vriend.
Vandaag hijs ik hoog de vadervlag.
Van ons allemaal, een fijne vaderdag!

Ik heb moeten redeneren,
mezelf overtuigen, verweren
tegen het idee, het venijn,
de gedachte dat ik dokter zou willen zijn.

Iedereen is deze week afgestudeerd,
het blad nog warm, arm al in de lucht,
kijk eens allemaal, een diploma klucht.
Het staat erop en iedereen begeert

jouw geweldige prestaties, knuffel, zoen.
Het leven bolt verder en ik moet kaka doen.

I don't know for real
And how, why, I can't even
what is this I feel?

Treinen rijden hier al lang niet meer.
Op de bank van dit station leest
niemand nog de krant,
slaat niemand nog een praatje,
geeft niemand nog een hand.

De sporen zijn verroest, de pannen weggewaaid.
Alles staat hier stil.

Het blijft luguber om te zien
*** iemand die het niet verdient
zo vlotjes kan vergaan,
zonder enigszins gekraai
van eenderwelke haan.

Ooit sta ik misschien op dat perron
en wou ik dat ik alles lang geleden had gezegd,
toen ik nog niet wist wat maar het wel nog kon.

Kan de taxi hem vervoeren,
nu het bespelen van zijn tuba dat
niet meer kan.

Kan de verpleegster hem even voeren,
Het is een hoge lat
voor een arme man.

Hij is alleen niet alleen,
hij is gestoken en van wal
niet meer dezelfde als van voor zijn val
ze noemen hem enkel
maar een niemendal.

Al beperkt tot de kleinste
verantwoordelijkheid,
die ik draag, met erkenning
voor de nazichtsvloek,
toch een piekerkwelling
en de gemoedsrust zoek.

Die dekselse geruststelling,
zo moeilijk om te laten.
*** kan ik me verweren
tegen veiligheidsleren?

*** is het zo ver gekomen?
Ik had ooit de grootste dromen,
breedste lach en hoogste ogen,
trots en fier maar ingetogen.

Ik zou de jongste zijn, de eerste
zijn. Ik zou beter dan de meeste
zijn en de bereden banen breken
door woorden te laten spreken.

Ondertussen zijn we hier, bezeerd,
niet beroemd, bereikt of luis.
Wij zijn hier, allemaal, thuis
en ook dat is niet verkeerd.

Er is geen er, ik ben er niet
en zal er nooit geraken.
*** meer ik denk die noot te kraken,
*** meer ik pijn vergiet.

In grandiositeit worden anderen
een middel naar een doel.
Dan wil ik ze veranderen,
draait alles om *** ik me voel.

Ik spuw dan details om te verbergen
dat ik het plaatje niet kan zien
Dat kan jou dan tergen
tot ik de bons verdien.

Erken, ik, dat je niet belangrijk bent.
Leven verloopt beter als je je plaats maar kent.

Omdat we je graag zien,
omdat we nog eens iets moeten gaan drinken,
omdat we je het beste wensen
en daarop willen klinken.

Daarom sturen wij dit kaartje,
op nog een pracht van een nieuw jaartje!

Vier het goed, verzorg jezelf
vierentwintig zeven, maar vergeet tussendoor
niet te genieten van het leven!

*** kan ik achterhalen
wat ik steeds vermijd,
*** kan ik mijn schaduw zien
als die steeds verwijdt?

Reclameborden sieren
de kamers in mijn brein.
Successen moet je vieren
ook al vind je dat
maar niets.

Water zakt, bloemen bloeien
water geven, bloemen snoeien,
leven leven, laten leven, gewoon,
tot de dood zich zelf komt moeien.

Goeie avond nostalgie,
wat fijn dat ik u zie, zien
mag. Sinds FIFA veertien
lag ik al aan uw voeten,
fijn dat ik u mag begroeten.

Vanavond gaan we drinken,
tuimelen, duiken, vallen, zinken
in een zee van liefde voor elkaar.
Eenmaal, andermaal, niemand bezwaar?
Dan leg ik mezelf in de watten,
vanavond gaan we boiten.

As he removed his socks
at night in bed, he lingered,
opened locks he'd rather see
blocked, kept away.

Fatigued yet restless as his soul
invested in the cause of debt,
he pondered on reasons to let
it all behind, leave.

Her presence hid in some forgotten place,
replacement, soon to turn the other cheek
less and less thinking of her face,
goal-attainment reached the peak,
keeping busy in many ways.

He met the borders, limits
he had sought, dared to love for once,
albeit it all for nought.

I've seen a lot of things, I want that
too. Greedfully not accepting what
I already have. To me it's nothing.
This bird already has one wing

and another, he can fly wherever.
But will this flying, reckless bird ever
stop looking for a nest a partner and
some stories to tell? Well he does bend

the air and tell his friends all the stories.
You'd say he's happy even more he's
filled with joy for every flight he takes,
because every single one is a journey, be this

never to forget. But, even filled, he is
empty, prepared for any of the possible stakes.

Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

There she was, in an irish pub, sipping
beers with soft tastes and smooth lips.
Our tables, further, I remember dipping
my nacho, drenched with cheese, in salsa.

I memorised everything, so I'll never forget
what she did, what I did, what broke me;

'Third time's the charm.'
I keep walking on the pathway that is life
dreaming of every girl that gives a simple sign.
I know I cannot have her, yet I want her to be mine
Even though we've never even met each other.

The connection, only I seem to notice it
And every evening on my bed I sit
crying like a little girl that lost her mother
And I try so hard not to bother.

It makes no sense, but there she is
on the other end of the hallway this
happens without thinking, just staring.

She turns around, her eyes, so godlike and divine
in a glimpse my thoughts and Orpheus' align.
I wish I could make you my wife.


And now I'm sure I never will.

What's the use when we can't be
best or first, or last or worst.
The whole idea feels cursed
and bloated, just like me.

I missed my call to arms,
drenched my cream in ice,
fell for that which harms
and lost one leg twice.

Everyone can write, everyone
can paint and what is special
when you get to decide?

It's all indefinite repetition,
no upward or downward, it seems,
just spirals and attrition.

Not knowing made me anxious
made me prudent
carefully made me stop
brake for taking a break
for my own mind's sake
I crop
for health with stealth
It forbade me to
froze me, paralyzed, a ghost
It made me lose it, almost
though I never really won,
still I never lost
not knowing

You're not exactly setting
the written world on fire by betting
all your money on a fleeting dream's desire.
You're only another working ant,
a cog in the machine.
There's just no money made
by making what you love, unseen.

There is no magic formula to rise
above the ranks. Just do what you are told,
say help me, please and thanks.

Second place achieved, after cheating.
You can say I have failed, I was beaten,
it's true, I lost. My number one did not
let me win, let me in, gave me hope

and now I have to cope with the feelings,
mixture of much, turns out to be just one,
indignant. The country loves his winners,
losers are not worthy. I'm more into blues.

Rock her world, making plans, another
man's idea, my misery, it's easy to understand.
Yet I'm the only one who does. I told you
I was wrong and sorry and hopeless.

Now, 24 seconds after timeless, countlessly,
trying, I give up. I am made to be second.

Let's celebrate the ending, you're leaving,
the bonds you're bending, bonds conceiving.
Deceivingly easily yet not at all,
please tell me you're going to call
some time, somewhere in a hotel in France
where we'll share a first and last,
a chance to change the past.

It's strange how I, I know.
It's strange how you, we know.
Just go.

I wish we could make up some rules
together and break them. I would love
detention if you were here, but now
it's just your image, projected by my

overthinking mind. Being casual is how
it should be done, but I am not aware of
how I act. In fact I can't even tell by
descriptions told to help me. I'm school's

hopeless romantic, caught in a movie,
unknowing how to act. Everyone's got
their lines and signs and every move he
has to make. I don't even know the plot.

If anything goes wrong I'll just run away.
Then this is not my film and I don't have to stay.

Elke les, ondanks de moeite
die we ermee kunnen hebben,
is de moeite te aanschouwen.

Het is wat het is, niet juist of fout,
met een niet te weten toekomst,
of zelfs spijt van het verleden.
Maar met het heden is niets mis.

Durf ondanks de last
op het nut van het obstakel
te vertrouwen.

Normaal gezien van rechts
en links gezien als slechts
een fout van de natuur haar hand.
Maar ik heb ook nog recht op voorrang
zelfs al kom ik van een andere kant.
Als de kletsen de bocht om komen scheuren,
heb ik altijd nog mijn tweede ****.
De derde en de vierde kan je kussen
als je de voorkeur van een ander gaat betreuren.

We waarderen zo die sterren
die we zelf niet willen zijn.
We kijken dagelijks naar de lucht,
naar lichtjes, verbazingwekkend klein.

Waarom?

Mijn nek doet toch al pijn.
Mijn ogen prikken, jeuken
en op mijn rug kan je mini-ruzies steuken.

Die nieuwe stoelen zijn echt ongehoord.
Ik zeg het je
dat is erg-o-nomisch nu niet meer ver-
antwoord.

Ik zie zoveel dat beter is,
ikzelf lijk wel een mop.
Wanneer ik weer zoiets zie,
zoek ik *** leeftijd op.

Ze hebben vakantiehuizen,
lijken vanonder muizend,
werkverzuimend geld te verdienen,
hebben volgers bij de duizend
en ik maar in de tienen.

Maar ik moet mezelf blijven,
hoef geen nieuwe stijlen
in te lijven, wijlen Daan
zou dan veel mooier staan,
die opent potjes geleien
om zijn moeder te verblij'en.

Wat een klap, zo rap
niet alles krijgen wat
je altijd wel snel had.

Opdoffer, afstoffer,
linkerteller, rechterbeller,
onder-overveller en
dramatische verteller.

Het voelt als duizend slagen in je aangezicht,
aan gezichtsverlies lijden en
niet meer kunnen zien
wat het had kunnen zijn, misschien.

Ik scheld mijn man uit voor
het nog niet opgeruimde vuil
van de straat. Ik sla hem op zijn muil
als hij me niet toelaat
mijn eten zelf te snijden.

Soms kom ik even boven water.
Vaak ben ik dan vergeten wat ik later
nog had willen doen.

Ik bedoel het niet verkeerd.
Ik kan het niet bedwingen.
Meestal is het niet eens bewust.
Ik ben gewoon verleerd
*** je je eigen branden blust.

Ik struikelde, viel over moed.
Ik wolkenkrabde wondes open,
blies van de toren met een 'moet'
en mag dat nu met spijt bekopen

Je zit zo leuk in mijn buik,
goedaardig, wat gegroeid,
je bent zo knus en puik.
Niet zonder risico heb je
je genesteld, gemoeid
en gewassen uit de kluit.
Maar doe je er nog een schepje
bij dan haal ik je eruit.

Het strijden is gestopt, verschoven,
net als de vele huizen, ondersteboven.
We reizen weer, soms zonder prik
en anderen krijgen stuk op lik.

Zolang ik maar dit en dat en grote jan
en het later online posten kan.
Zolang de zon voor mij maar schijnt,
maakt het mij niet uit van wie een thuis verdwijnt.

Er zijn toch geen gevolgen, ze kunnen mij
niks laten moeten. Het enige dat ikke ken,
is de grond onder mijn eigen voeten.

Ik wil me uitdrukken
zonder zomaar wat uit te drukken,
zonder zonder na te denken toetsen in te duwen.

Ik wil niet als een getikte tikken,
mijn levenskwaliteit opkrikken.
Ben ik wel op de juiste plaats terecht gekomen
of zit iedereen van werkverzuim te dromen?

Soms kan het me allemaal niet boeien,
wil ik me enkel met mezelf moeien,
iets maken, mag dat lukken,

mezelf voor niets uitdrukken.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

De stekeltjes zijn gaan staan
op vele ruggen, muggen
zijn aan het spel de prik
begonnen en ik
moet mezelf actief verweren
tegen onweren
als dan na
vulkanen barsten
en rommelige tanden knarsten.

Iedereen zijn mening
maar ik heb toch gelijk
en als ik harder roep en schreeuw
krijgt jouw uitleg geen bereik,
heb ik de opinie van de eeuw.

Ik vraag me zoveel af de laatste tijd.
Bijvoorbeeld waarom ik geen luide stem heb,
waarom ik zo zorgvuldig pijntjes mijd
of waarom ik verstrikt raak in mijn eigen web.

Zo doe ik mezelf de das om. Zo weet ik
mezelf te strikken voor een nieuwe rol.
Mijn hoofd staat bol, mijn knie is dik.

Kijk alstublieft naar morgen.
Kijk en knabbel en lees, houd moed.
Maar weet dat je in zorgen
verslik

ken
goed en beteren is
dan kauwen zonder betekenis.

The short, the longing,
the waiting for belonging.
Wanting to, what no-o-
ne possibly can know.

Just sleep, just work,
just kiss, just smirk.
Don't judge, don't speed,
at times follow, others lead.

Listen. You can do what you feel is right.
All else, above, below, is beyond your might.

Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?

I've been writing inconsistently,
way too much for you to see.
So until now I have denied
that there is no one else, I lied.

I am connected to a sense of reason
sensing the origin of treason.
I did what had to be done
it worked, you thought you won.

I did not win either by the way,
but I got her attention on replay.

De stemming is te snijden,
niets kan mij verblijden
als ik kijk naar mij zuurverdiend
diploma en een toekomst
in een helderziende somberheid.

Mag ik even de micro lenen?
Ik ben boos op mezelf en op diegenen
die me niet konden stoppen.
Ik ben een trommel vol met moppen
maar dan leeg en zonder zin.
Heb jij nog honger?
Want ik ben op dieet.

Terwijl die arme mensen
proberen te bezinnen
over afgewezen wensen,
regent het daar doodleuk binnen.
Zijn dat dan die Britse tendensen?
Die stakkers kunnen maar niet winnen.

Als ik wegga uit dit land
hoef ik nooit meer te werken.
Zou ik dan merken
dat het leven meer kan bieden
dan alle dagen onkruid wieden,
met de hand,
het uittrekken van vieze stinkerds,
die ik zelf heb geplant?

She grabbed my tie and pulled me in,
after eating, wiped the leftovers off my chin,
soft and silky, warm blankets, rubbing,
afterwards, we're kissing, the others went out, clubbing.

I had a date, I wish I had, I love my date, I wish
I will. Everything goes floopy when I simulate
a proposal, I want to go big, make her laugh and
touched, but I don't have someone to share these small
connections of delightful rows of affection, shown.

Als ik niet kan slapen,
weer met mezelf lig te schaken,
wil ik al mijn moed oprapen
en de hoorn een tijd onthaken.

Maar ik ben bang belangrijke
oproepen te missen.
Dat zal een kleinigheidje lijken.
Je bent je aan 't vergissen.
Ik sta al lang schaakmat.
Ik wou dat ik voldoende nachtrust had.

Living for the future
to once live without a care,
it's a complicated suture
when you might not make it there.

Elke dag een echte dag.
Als ik al in morgen zit,
mis ik wat mijn hoofd niet zag
en vandaag de kern, de pit.

Binnenkort word jij geboren,
een jongensneusje, mond en oren
op een hoofdje lief en zacht,
onwetend van het ochtendgloren
en jullie gedeelde pracht.

Wat je ook nog niet kan weten,
is *** geliefd je nu al bent
ondanks toekomstige kreten
en dat niemand je al kent.

En *** zou dat ook, je moet
jezelf nog leren, jezelf nog ontmoeten
en de wereld nog begroeten.

Zodra ik je niet meer op mijn ene arm kan
dragen, weet je waar je heen kan met je
verwondering en mysterieuze vragen.