Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

There she was, in an irish pub, sipping
beers with soft tastes and smooth lips.
Our tables, further, I remember dipping
my nacho, drenched with cheese, in salsa.

I memorised everything, so I'll never forget
what she did, what I did, what broke me;

'Third time's the charm.'
I keep walking on the pathway that is life
dreaming of every girl that gives a simple sign.
I know I cannot have her, yet I want her to be mine
Even though we've never even met each other.

The connection, only I seem to notice it
And every evening on my bed I sit
crying like a little girl that lost her mother
And I try so hard not to bother.

It makes no sense, but there she is
on the other end of the hallway this
happens without thinking, just staring.

She turns around, her eyes, so godlike and divine
in a glimpse my thoughts and Orpheus' align.
I wish I could make you my wife.


And now I'm sure I never will.

What's the use when we can't be
best or first, or last or worst.
The whole idea feels cursed
and bloated, just like me.

I missed my call to arms,
drenched my cream in ice,
fell for that which harms
and lost one leg twice.

Everyone can write, everyone
can paint and what is special
when you get to decide?

It's all indefinite repetition,
no upward or downward, it seems,
just spirals and attrition.

Not knowing made me anxious
made me prudent
carefully made me stop
brake for taking a break
for my own mind's sake
I crop
for health with stealth
It forbade me to
froze me, paralyzed, a ghost
It made me lose it, almost
though I never really won,
still I never lost
not knowing

You're not exactly setting
the written world on fire by betting
all your money on a fleeting dream's desire.
You're only another working ant,
a cog in the machine.
There's just no money made
by making what you love, unseen.

There is no magic formula to rise
above the ranks. Just do what you are told,
say help me, please and thanks.

Second place achieved, after cheating.
You can say I have failed, I was beaten,
it's true, I lost. My number one did not
let me win, let me in, gave me hope

and now I have to cope with the feelings,
mixture of much, turns out to be just one,
indignant. The country loves his winners,
losers are not worthy. I'm more into blues.

Rock her world, making plans, another
man's idea, my misery, it's easy to understand.
Yet I'm the only one who does. I told you
I was wrong and sorry and hopeless.

Now, 24 seconds after timeless, countlessly,
trying, I give up. I am made to be second.

Let's celebrate the ending, you're leaving,
the bonds you're bending, bonds conceiving.
Deceivingly easily yet not at all,
please tell me you're going to call
some time, somewhere in a hotel in France
where we'll share a first and last,
a chance to change the past.

It's strange how I, I know.
It's strange how you, we know.
Just go.

I wish we could make up some rules
together and break them. I would love
detention if you were here, but now
it's just your image, projected by my

overthinking mind. Being casual is how
it should be done, but I am not aware of
how I act. In fact I can't even tell by
descriptions told to help me. I'm school's

hopeless romantic, caught in a movie,
unknowing how to act. Everyone's got
their lines and signs and every move he
has to make. I don't even know the plot.

If anything goes wrong I'll just run away.
Then this is not my film and I don't have to stay.

Elke les, ondanks de moeite
die we ermee kunnen hebben,
is de moeite te aanschouwen.

Het is wat het is, niet juist of fout,
met een niet te weten toekomst,
of zelfs spijt van het verleden.
Maar met het heden is niets mis.

Durf ondanks de last
op het nut van het obstakel
te vertrouwen.

Normaal gezien van rechts
en links gezien als slechts
een fout van de natuur haar hand.
Maar ik heb ook nog recht op voorrang
zelfs al kom ik van een andere kant.
Als de kletsen de bocht om komen scheuren,
heb ik altijd nog mijn tweede ****.
De derde en de vierde kan je kussen
als je de voorkeur van een ander gaat betreuren.

We waarderen zo die sterren
die we zelf niet willen zijn.
We kijken dagelijks naar de lucht,
naar lichtjes, verbazingwekkend klein.

Waarom?

Mijn nek doet toch al pijn.
Mijn ogen prikken, jeuken
en op mijn rug kan je mini-ruzies steuken.

Die nieuwe stoelen zijn echt ongehoord.
Ik zeg het je
dat is erg-o-nomisch nu niet meer ver-
antwoord.

Ik zie zoveel dat beter is,
ikzelf lijk wel een mop.
Wanneer ik weer zoiets zie,
zoek ik *** leeftijd op.

Ze hebben vakantiehuizen,
lijken vanonder muizend,
werkverzuimend geld te verdienen,
hebben volgers bij de duizend
en ik maar in de tienen.

Maar ik moet mezelf blijven,
hoef geen nieuwe stijlen
in te lijven, wijlen Daan
zou dan veel mooier staan,
die opent potjes geleien
om zijn moeder te verblij'en.

Wat een klap, zo rap
niet alles krijgen wat
je altijd wel snel had.

Opdoffer, afstoffer,
linkerteller, rechterbeller,
onder-overveller en
dramatische verteller.

Het voelt als duizend slagen in je aangezicht,
aan gezichtsverlies lijden en
niet meer kunnen zien
wat het had kunnen zijn, misschien.

Ik scheld mijn man uit voor
het nog niet opgeruimde vuil
van de straat. Ik sla hem op zijn muil
als hij me niet toelaat
mijn eten zelf te snijden.

Soms kom ik even boven water.
Vaak ben ik dan vergeten wat ik later
nog had willen doen.

Ik bedoel het niet verkeerd.
Ik kan het niet bedwingen.
Meestal is het niet eens bewust.
Ik ben gewoon verleerd
*** je je eigen branden blust.

Je zit zo leuk in mijn buik,
goedaardig, wat gegroeid,
je bent zo knus en puik.
Niet zonder risico heb je
je genesteld, gemoeid
en gewassen uit de kluit.
Maar doe je er nog een schepje
bij dan haal ik je eruit.

Het strijden is gestopt, verschoven,
net als de vele huizen, ondersteboven.
We reizen weer, soms zonder prik
en anderen krijgen stuk op lik.

Zolang ik maar dit en dat en grote jan
en het later online posten kan.
Zolang de zon voor mij maar schijnt,
maakt het mij niet uit van wie een thuis verdwijnt.

Er zijn toch geen gevolgen, ze kunnen mij
niks laten moeten. Het enige dat ikke ken,
is de grond onder mijn eigen voeten.

Ik wil me uitdrukken
zonder zomaar wat uit te drukken,
zonder zonder na te denken toetsen in te duwen.

Ik wil niet als een getikte tikken,
mijn levenskwaliteit opkrikken.
Ben ik wel op de juiste plaats terecht gekomen
of zit iedereen van werkverzuim te dromen?

Soms kan het me allemaal niet boeien,
wil ik me enkel met mezelf moeien,
iets maken, mag dat lukken,

mezelf voor niets uitdrukken.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

De stekeltjes zijn gaan staan
op vele ruggen, muggen
zijn aan het spel de prik
begonnen en ik
moet mezelf actief verweren
tegen onweren
als dan na
vulkanen barsten
en rommelige tanden knarsten.

Iedereen zijn mening
maar ik heb toch gelijk
en als ik harder roep en schreeuw
krijgt jouw uitleg geen bereik,
heb ik de opinie van de eeuw.

Ik vraag me zoveel af de laatste tijd.
Bijvoorbeeld waarom ik geen luide stem heb,
waarom ik zo zorgvuldig pijntjes mijd
of waarom ik verstrikt raak in mijn eigen web.

Zo doe ik mezelf de das om. Zo weet ik
mezelf te strikken voor een nieuwe rol.
Mijn hoofd staat bol, mijn knie is dik.

Kijk alstublieft naar morgen.
Kijk en knabbel en lees, houd moed.
Maar weet dat je in zorgen
verslik

ken
goed en beteren is
dan kauwen zonder betekenis.

The short, the longing,
the waiting for belonging.
Wanting to, what no-o-
ne possibly can know.

Just sleep, just work,
just kiss, just smirk.
Don't judge, don't speed,
at times follow, others lead.

Listen. You can do what you feel is right.
All else, above, below, is beyond your might.

Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?

I've been writing inconsistently,
way too much for you to see.
So until now I have denied
that there is no one else, I lied.

I am connected to a sense of reason
sensing the origin of treason.
I did what had to be done
it worked, you thought you won.

I did not win either by the way,
but I got her attention on replay.

De stemming is te snijden,
niets kan mij verblijden
als ik kijk naar mij zuurverdiend
diploma en een toekomst
in een helderziende somberheid.

Mag ik even de micro lenen?
Ik ben boos op mezelf en op diegenen
die me niet konden stoppen.
Ik ben een trommel vol met moppen
maar dan leeg en zonder zin.
Heb jij nog honger?
Want ik ben op dieet.

Terwijl die arme mensen
proberen te bezinnen
over afgewezen wensen,
regent het daar doodleuk binnen.
Zijn dat dan die Britse tendensen?
Die stakkers kunnen maar niet winnen.

Als ik wegga uit dit land
hoef ik nooit meer te werken.
Zou ik dan merken
dat het leven meer kan bieden
dan alle dagen onkruid wieden,
met de hand,
het uittrekken van vieze stinkerds,
die ik zelf heb geplant?

She grabbed my tie and pulled me in,
after eating, wiped the leftovers off my chin,
soft and silky, warm blankets, rubbing,
afterwards, we're kissing, the others went out, clubbing.

I had a date, I wish I had, I love my date, I wish
I will. Everything goes floopy when I simulate
a proposal, I want to go big, make her laugh and
touched, but I don't have someone to share these small
connections of delightful rows of affection, shown.

Als ik niet kan slapen,
weer met mezelf lig te schaken,
wil ik al mijn moed oprapen
en de hoorn een tijd onthaken.

Maar ik ben bang belangrijke
oproepen te missen.
Dat zal een kleinigheidje lijken.
Je bent je aan 't vergissen.
Ik sta al lang schaakmat.
Ik wou dat ik voldoende nachtrust had.

Living for the future
to once live without a care,
it's a complicated suture
when you might not make it there.

Binnenkort word jij geboren,
een jongensneusje, mond en oren
op een hoofdje lief en zacht,
onwetend van het ochtendgloren
en jullie gedeelde pracht.

Wat je ook nog niet kan weten,
is *** geliefd je nu al bent
ondanks toekomstige kreten
en dat niemand je al kent.

En *** zou dat ook, je moet
jezelf nog leren, jezelf nog ontmoeten
en de wereld nog begroeten.

Zodra ik je niet meer op mijn ene arm kan
dragen, weet je waar je heen kan met je
verwondering en mysterieuze vragen.

Ik heb moeite met vaarwel
te zeggen aan de dag.
Opblijven is het spel
dat ik niet spelen mag,
het snoepje
dat ik terug moet leggen.

Zuur-opbrekend onverzadigd,
smekend, ongenadigd,
wandel ik door oh-zo-drukke dagen
in een platgereden benenwagen
met een lege tank.

Ik roep dan, ik toeter en ik flikker
met die extra felle lampen.
Ik wou ze bewaren als een zonnesticker
maar zie ze keer op keer verdampen.

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

In nieuwe huizen, kil en koud,
bewoond al door en ander,
ogen, ongezien zo oud, *******br>een wonderbeeld van hout en
kleur en vlammen zonder sleur.

Aan de open haard ligt vaak hetgeen
dat je verwarmen kan, verzorgen
en erbarmen, vooorbereiden
op de uitdaging van morgen.

Je bent er nooit alleen,
de mensen zien je graag.
Ik ook, dat ik dat meen,
dat staat buiten
vraag.

Dokter, mag ik voller?
Barman, mag ik meer?
Dokter, het mag boller,
barman, doe maar weer
hetzelfde, nog eens vol.

Ik bestelde laatst een persoonlijkheid,
tikte een profiel op de kop.
Wat een onwaarschijnlijkheid,
het was een grote flop.

Met filters, fillers, implantaten,
maak je niet op voor leegjes praten.

Mijn haar gekleurd, mijn neus
gecorrigeerd.
Ik heb lang geleden
mijn zelfverzekerdheid bezeerd.
Geblesseerd, ging ik
door het leven.

Sinds kort kan ik weer zweven.
Ik heb geleerd dat,
al is het maar voor even,
een mens zich goed mag voelen.
Dat het kan, je hoofd afspoelen,
je uitkleden en zeggen:

Het is de laatste keer dat ik hierom heb geleden.
God, mens, wees nu dan toch tevreden
met wat onder die oppervlakte zit.

Nu al tijd om op te schuiven?
Ik dacht maar net te zitten...
Wat, al vijf jaar het er laten stuiven?
Ok, dan zal ik mijn vastgeklitte
kluwen wegduwen.
Krijg ik nog even tijd?
Mag ik nog afscheid nemen?

Mijn kot, mijn kastje en de muur,
de mooiste liedjes zijn van korte duur.

Dag mama,

Of moeten we je ondertussen oma noemen?
Alvast vijf dikke kussen
en een rijtje droge bloemen.
Je hebt ze wel verdiend na al dat harde
werk, verzorgen, opleiden en opvoeden
van die hele garde onder je hoede.
Je hebt dat puik gedaan en terwijl
we wachten, vol met spanning,
op het eerstvolgend bezoek,
denken wij op afstand
aan onze liefste moederkloek.

In de kelder heb ik een kamer vrij
gehouden, opgemaakt en zo geheim
dat ik er niemand, buiten mij,
zou binnen laten.

Het licht is dim en door de opening van de deur
valt het meeste licht op een houten
sokkeltje. Daarnaast hangt er een geur
van jong parfum en een glinster gouden
mokkeltje.

Het is mij een dierbaar ver verleden,
waar ik vroeger veel om heb geleden.
Net daarom staat het uit zicht
en krijgt het gewelf er amper licht.

Op de sokkel staat een herinnering die me telkens kan ontstuimen.
Misschien is het eens tijd om de kamer op te ruimen.

Het is zo druk met taken,
vakken en talloze andere zaken
dat ik soms niet volgen kan.
Die worsteling blijft gaan,
zelfs al heb ik deze ****
verloren, niet geslaan en
moet ik alle commentaren horen.

Dan denk ik morgen bij het ochtendgloren:
'Geen zorgen, ach, een goed schema verandert elke dag.'

Petje op en staart en benen,
zondag is mijn moed verdwenen.
Wat heb ik om voor te leven,
wat heb ik om voor te zijn.

Het werkt niet, het hobbelt,
hotst en stoot, het dobbelt,
langs de tafel gegooid, gevallen,
niet te vinden, die getallen.

De kansen zijn verkeken,
uit het weekend is gebleken
dat staren naar een blank papier
leidt tot spijt zonder plezier.

Aan het einde van de week
moet ik naar een evenement,
dat mij bij beslissen leek
leuk te worden. Je kent
het wel, niet iedereen
en je moet veel doen
alsof, acteren.
Die moed kan keren
want het was zo druk,
het was vermoeiend op het werk,
'k had niet veel geluk
in de les of in de kerk
om op te letten, bij te blijven,
goal te getten.
Helaas, ik heb al toegezegd,
mijn vat is op en ik wil slapen,
ik wil rusten, voldoening geven
aan mijn eigen lusten.

Afgezegd,
gezwegen en belegen, leven
alle mensen verder
en ben ik heel tevreden
dat ik nog net genoeg had
in dat vat om te zeggen
dat het enige wat ik wilde,
mezelf erbij neerleggen
en hopen dat jullie
er niet te zwaar aan tilden.

Someday somewhere in France
We'll dance, oh wonder,
No need for a second chance,
We ponder the same question
The name

I'm tamer, softer, carefully
Thinking, linking in,
Taking time
Baby steps and books and coffee
The second magic takes me whole
Not about a goal,
Not about reaching,
Nor teaching me what had to be learned
Not about being concerned.

Flowing, floating, no boasting, roasting
Or even coasting, steadily reaching
Shore.

We saw we lacked fulfillment of desires,
goals our mind hardwires into our existence.
We made a pact called resistance,
made a promise that appalled assistance
we don't need anymore.

Morally grey, black and white were never
meant to stay, we were supposed to sever
ourselves from past whining, unable to withstand
declining, weepers, lonesome sleepers,
armed with their hand.

We're not back, admitted, we are only just beginning,
we recognized the lack, the start of our winning.

Verroest, verkeerd, verwerend
tegen ontberend leren
wat de wereld meer
kan deren
dan rechtvaardig varend
aanmeren bij de speren
van welleer.

Gegooid, geprikt, gestoken
met onuitgesproken
regels die ook en doken
in dat water
waar we allemaal zo diep in koken
dat onze meningen de volgende
bestoken en bespoken,
tot de dag gebroken
onze scherven bijeen veegt,
wondes likt en weegt
en wikt
en ons,
oud en verkeerd,
op de vingers tikt.

Ik had je aangeraden niet naar haar te luisteren.
Ik heb je gezegd dat haar luid geroepen woorden
niet meer betekenen dan wanneer anderen die fluisteren.

Je hangt aan een haak, in een net.
Je bent schaakmat gezet.
Je ringen zijn uitmuntend kostbaar maar
niet voor haar bestemd.
Je hebt na al die maanden
jezelf weggestemd.

Pak het vast, schud jezelf dooreen.
Je moet hier niet alleen doorheen.