People confess to me every day
and I can't take it anymore.
I have gained respect for people
whom I never knew before.

This will be my job, later
or I can become a waiter,
not a writer, because a
hobby so scarce, should not become
an empty promise.

Back for another semester
you can rest your
head on my shoulder
and smoulder me with laughs

I studied graphs
and figures.
Hid my soul inside these lines
as I did with yours.

If I can hold it out till then
past plenty of forgotten matter,
I'll pat time on the back and say
there's enough left of you to play.

Als ik iemand anders had willen zijn,
moest ik al de rest erbij nemen.
Van het grote lege magazijn
tot het alle ramen zemen.

Van de pijn van een gemiste jeugd,
verpeste liefde waar ik me nog zo
op had verheugd, tot de dagen
dat ik me zelf aan verpest zal wagen.

Zo erven wij van boven tot onder
en van zij tot zij, niet alleen de genen
alsook de wel of niet erg blij
en de neiging tot hypochonder.

A walker sitting down for a rest,
dressed in yesterdays clothes,
thought and reminisced
about yesterdays abodes.

Lest it be that he is waiting
for winter to be over.
Looking ahead he spots
a road, he's never walked before.

Something drove her to mark her I's
with dots shaped as planets, so natural
and round.

The waiter sits as his walking side hits him with another thought.
One of tomorrow, one of risk, not safe and sound.

The sitter walks in time whenever he has to go, he goes.
He's patient for the best or nothing.

I want to read your mind
at all time, everywhere.
When you're doing your hair
I want to know, what you find
the message of this day.
And if I may I would add my thoughts,
let our thinkings sink in one.
Sea and sand, hand in hand,
eachothers guides, common
travelling lights.

But I can only guess and I
don't know how to make something like that
emerge.

Later, als ik harder heb gewerkt,
als het volk mijn moeite heeft gemerkt,
zal ik de top bereiken en de wereld voorgoed
voor goed veranderen,
net als alle anderen.

Van privilege tot dezelfde kansen,
exclusieve clubs met zeven (komma zeven) miljard leden,
die allemaal hetzelfde dansen
tot posities die we allen liefst vermeden.

Waarom hoop je op een morgen zoals vroeger?
Vroeger was je toch ook niet zo tevreden.

Cute and ridiculous,
we don't care
if they ridicule us,
I'll be there
soon.

Hard to believe,
hardly do you leave,
I'll stay as long
I'll stay for another song
as we want
as summer passes
as we pass classes
and lasses
My eyes wandering
ending up
Gazing up and
down at you.

All I want to do is grab your waist from behind,
unwind and kindly say,
I'll be here for at least another day.

My seed was strong and spoiled by soil,
grew up, youngest child, got every toy,
now all I wish is to be loved, spread joy.
In time my leaves and branches carry

more than my trunk can bare or roots
can hold. I need absorption of surrounds
to keep my twigs from snapping. Boil
my berry, motion, I want to leave so very

soon but I am tangled in these grounds.
I aim to bring other bushes different fruits,
change. Derive a potion from my ocean,
tears or water to feed, who knows,

I wish to predict how all goes.
I wish I still was that spoiled seed.

Munt is de smaak van proper,
Schijn is de taal, het land en de loper.
Als zand, ruw, niet schuw van kruipen.
Vermijding jaagt me het lijf op de stuipen.

God, was ik maar en dan zou ik...
Juist niks.
Maar echt, ik zou...
Neen, niks.

In nederigheid leer ik geluk weer kennen,
In zinvol verval kan ik terug wennen
aan verandering, controle lossen,
zonder te vergeten, dagelijks te flossen.

I want to write my bicycle.
A cunning story
about the cycle
of a cory, curled boy meeting the world.
Oh, boy, is that already,
has someone made it yet?
******* and blimey,
what a slimey
way to say
everything's already done before.
Take your hat, wipe your
feet off on the mat,
you're coming and going
as you are, a snowing
miracle.

I've gotten worse at drawing.
Just the side-carried feeling
of knowing, gnawing
my insides, stealing
my focus on the better of it all,
numbs me enough to make me stay
down after the fall.

I drew her face in a clean and realistic way.
My pencil made her pure in shades of grey.
My eraser helped her see the light of day.

Still the rest of her is hidden.
I'd wish my existence was ridden
of this flawing
hypothesis.

Soms schouw ik toe,
soms Jones ik Indiana.
Soms praat ik tegen stoelen
of vecht ik tegen tranen.
Als ik weet wat ze bedoelen
en het goed,
laat ik het vechten los
en staak en hecht ik mos
aan stammen tot ik door het bos
de bomen weer kan zien.

En dan mag ik wel gewoon wat huilen,
als dat zo voelt, misschien.

Weet ge niet wat gij mist
wanneer ge naast het potje pist?
Het doel, de roos, het mikpunt
van de spots. Al goed,  't kon erger,
't is bijvoorbeeld al geen kots.

Wie schiet moet zelf z'n pijlen rapen,
wie niet kan vliegen moet geen vliegtuig kapen.
Wie niet kan zien moet mij niet leiden,
toch wie niet kan lachen moet mij verblijden.

Het is een tegenvaller, gesteld gedrag,
een tegenstrijdigheid
als iemand begroeten met dag.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

By the long and well-filled days
by the muddy disconnecting ways
at stars, at waves, at wind, blowing
at children, unaware of growing.

Days go by unnoticed, the distance
is not our enemy, it's fear itself who
grips the lie we call decisions.

Only if you make my insides rot
and I die from therein out, you'll
know for sure to miss me.

By distance, by the stance,
by every cheeky glance,
every small yet wonderful dance,
every movement of the hands,
every mistake,
by all the chances I got
and were yours to take
we will know if though or not
the picture has place left
to stretch out into.

Ik wilde jou zo graag bewaren,
wilde jou het liefst verstoppen,
achterin en zonder maren
morgen onder soppen,
brood en ei, verlossen
van die koel verlichte plaats delict.
Helaas, je bent ontdekt, met tros en
al verorberd door mijn broer, gelikt,
geknabbeld en gegeten in de rappe,
bij thuiskomst, na een avondje stappen.

Als ik op mijn stoel ga zitten, zijn
mijn patatten aangebrand,
de vader had zijn endeldarm
al een tijdje niet meer
in de hand.
De moeder deed het huis,
haar man de kluis.

Er werd gekookt en hij sliep
tot het potje overliep.

I call your bluff and raise.
These feelings of ineptitude
are nothing but a phase.

I see your winds and wave.
They can't restrain me from
behaving how I wish to behave.

I see your dips and rise.
These small changes of mood
will not result in my demise.

I swing back and forth,
to south, to north
yet still, rest assured, I'll always be able
to get back to feeling stable.

Hij maakte enkel lieve foutjes,
deed zulke domme dingen
zonder uit de hand, de touwtjes
te verlies, te lopen, niet te zingen.

Hij was vroeger vrolijker,
komt hopelijk nog eens piepen.

Hij was vroeger blijer,
komt hopelijk nog eens langs.

Die mooie idioot, met z'n domme grapjes,
aanstekelijke lach. Ik wil geen afscheid nemen,
ik mis hem elke dag, doorspekt
met liefde en respect,
intentioneel was hij perfect,
die mooie idioot, waar enthousiasme, als versterking,
van af spoot, uitvoerend miste hij
gewoon de afwerking.

Ik heb teveel Ierse koffie op,
hoorde ik ooit op tv als mop.
Maar ik wist niets van klimaten of culturen
dus het bereiken van de warmste clue, de tropen,
bleef iets langer duren door dat Schots en scheve lopen.

You never told me exactly what you
were thinking, never made me feel
like a difference in your life. Am I
that worthless or is it not your style?

We've been with eachother for a while
and after all these years or days, do
you still adore me, touch me , love my
every move? If I'm the onion, peel,

my every layer till you see the center.
You can change me on the inside.
But you never grabbed your chance.

It is your heart I wish to enter,
open up your thoughts real wide,
I'll make our love continue the dance

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

Wortels, willekeur, wat wil ik
ook dan doen, de dagen
van fatsoen?

Stenen dragen, bij en rollen
op de berg, ijs bollen, met misschien
een beetje spijt, voor later,
wanneer ik besmet raak
met verantwoordelijkheid.

De hoofdrol, de route, moeten
we nu echt? De zon, sproeten,
het komt vanzelf en is niet
eens zo slecht.

Ongetwijfeld, zoveel haast
en die mensen voor mij
duwen die ernaast of
vinden ze het fijn in de rij?

Alsof ze zelf niet weten
hoeveel tijd ze al versleten,
al afhalend, vast mijn dank,
ik zoek wel een andere bank.

I sat there, for ages it seemed
waiting for my punishment to end,
to be redeemed.

My torturer is only doing the job
she was given. She tries to send
forgiveness to the angry mob.
In heart a word has risen.

You may leave this wooden prison
if you promise you'll never sob
again when your king hits
his queen or when she is abused.

But I refused.
Now here I sits.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

Tekenen is mannelijk
gemakkelijker dan rekenen
in de les heb ik niet opgelet
maar wel wat moois op mijn papier gezet
wat heb ik dan geleerd
*** je met potloodkrassen
je maag omkeert
en met je gom dat allemaal weer wit kan wassen

Er zijn geen fouten op het blad
niet de pijn die ik bij falen had
en voelde, pijn die nogal kras
door mijn voorhoofd heen krioelde

Ik wilde enkele maar bedekken
wat ik maakte, wat ik zag
wat mij kraakte, met een lach
Ik wilde enkel maar verbergen
liet oordelende ogen mijn lieve leven tergen

Nu ben ik terug, de handdoek naast de ring
gesmeten, van mij afgebeten en gezegd
nee, joh, mijn tekeningen zijn niet slecht
Jouw reactie is niet waar het mij om ging.

Whenever she speaks I can't
help to be amazed, by whatever
it is that she just phrased. Clever
in words and clever with timing.

Climbing higher every sentence,
further every word
and there is no clue of her intentions.
Not a purpose I have heard.

In doubt I put things in perspective
and I realize that doubting was
unnecessary.  I am no detective
collecting everything she does.

I wish I was able though,
to do so,
and be a fitting other side
for whom she has nothing to hide.

klein verschil
van goede wil
een wereld, pril
maar later
het overwinnen van
een flater

Rik Ben Frank,
Pietwat geLukkig
Daan de drAnke,
Bas latEric nukkIgor

Is het zo duidelijk wat ik wil betekenen?
De boodschap overstijgt de naam,
op mijn woorden kan je rekenen
zonder dat ik steun op faam.

I've said too much again, my guest,
like when I promised an ending
to that pending love request.
Promptly taking the stairs,
avoiding stares by gazing down
at my own feet.

In the bathroom I collect myself,
I get myself together. I am ready,
I am ready, this time I will get her.

I flush away the thoughts I'd rather
not have said out loud, I'd flush it all
to blend in with the crowd.

Yet when I go deeper, I would not,
reminding myself my integrity may
be the only treasure I have got.

Op het scherm staan helden,
als koningen in sprookjes,
late-avond-letter-hocuspoocjes,
die je me als kind vertelde.

Achter kruinen zie ik vogels nestjes
bouwen, zorgen voor elkaar.
Ze dragen elk *** takjes
zelfs al zijn ze wat te zwaar.

In de zetel zitten vrienden.
Ze lachen, zeveren en zagen.
Dat jij daarbij ging komen zitten,
moest ik aan geen veertien helderzienden vragen.

Papa, jij bent zelf de koning die het rijk verdient,
die lieve nestjesbouwer en de allerbeste vriend.
Vandaag hijs ik hoog de vadervlag.
Van ons allemaal, een fijne vaderdag!

Ik heb moeten redeneren,
mezelf overtuigen, verweren
tegen het idee, het venijn,
de gedachte dat ik dokter zou willen zijn.

Iedereen is deze week afgestudeerd,
het blad nog warm, arm al in de lucht,
kijk eens allemaal, een diploma klucht.
Het staat erop en iedereen begeert

jouw geweldige prestaties, knuffel, zoen.
Het leven bolt verder en ik moet kaka doen.

I don't know for real
And how, why, I can't even
what is this I feel?

Treinen rijden hier al lang niet meer.
Op de bank van dit station leest
niemand nog de krant,
slaat niemand nog een praatje,
geeft niemand nog een hand.

De sporen zijn verroest, de pannen weggewaaid.
Alles staat hier stil.

Het blijft luguber om te zien
*** iemand die het niet verdient
zo vlotjes kan vergaan,
zonder enigszins gekraai
van eenderwelke haan.

Ooit sta ik misschien op dat perron
en wou ik dat ik alles lang geleden had gezegd,
toen ik nog niet wist wat maar het wel nog kon.

Kan de taxi hem vervoeren,
nu het bespelen van zijn tuba dat
niet meer kan.

Kan de verpleegster hem even voeren,
Het is een hoge lat
voor een arme man.

Hij is alleen niet alleen,
hij is gestoken en van wal
niet meer dezelfde als van voor zijn val
ze noemen hem enkel
maar een niemendal.

Al beperkt tot de kleinste
verantwoordelijkheid,
die ik draag, met erkenning
voor de nazichtsvloek,
toch een piekerkwelling
en de gemoedsrust zoek.

Die dekselse geruststelling,
zo moeilijk om te laten.
*** kan ik me verweren
tegen veiligheidsleren?

*** is het zo ver gekomen?
Ik had ooit de grootste dromen,
breedste lach en hoogste ogen,
trots en fier maar ingetogen.

Ik zou de jongste zijn, de eerste
zijn. Ik zou beter dan de meeste
zijn en de bereden banen breken
door woorden te laten spreken.

Ondertussen zijn we hier, bezeerd,
niet beroemd, bereikt of luis.
Wij zijn hier, allemaal, thuis
en ook dat is niet verkeerd.

Er is geen er, ik ben er niet
en zal er nooit geraken.
*** meer ik denk die noot te kraken,
*** meer ik pijn vergiet.

In grandiositeit worden anderen
een middel naar een doel.
Dan wil ik ze veranderen,
draait alles om *** ik me voel.

Ik spuw dan details om te verbergen
dat ik het plaatje niet kan zien
Dat kan jou dan tergen
tot ik de bons verdien.

Erken, ik, dat je niet belangrijk bent.
Leven verloopt beter als je je plaats maar kent.

Omdat we je graag zien,
omdat we nog eens iets moeten gaan drinken,
omdat we je het beste wensen
en daarop willen klinken.

Daarom sturen wij dit kaartje,
op nog een pracht van een nieuw jaartje!

Vier het goed, verzorg jezelf
vierentwintig zeven, maar vergeet tussendoor
niet te genieten van het leven!

Goeie avond nostalgie,
wat fijn dat ik u zie, zien
mag. Sinds FIFA veertien
lag ik al aan uw voeten,
fijn dat ik u mag begroeten.

Vanavond gaan we drinken,
tuimelen, duiken, vallen, zinken
in een zee van liefde voor elkaar.
Eenmaal, andermaal, niemand bezwaar?
Dan leg ik mezelf in de watten,
vanavond gaan we boiten.

As he removed his socks
at night in bed, he lingered,
opened locks he'd rather see
blocked, kept away.

Fatigued yet restless as his soul
invested in the cause of debt,
he pondered on reasons to let
it all behind, leave.

Her presence hid in some forgotten place,
replacement, soon to turn the other cheek
less and less thinking of her face,
goal-attainment reached the peak,
keeping busy in many ways.

He met the borders, limits
he had sought, dared to love for once,
albeit it all for nought.

I've seen a lot of things, I want that
too. Greedfully not accepting what
I already have. To me it's nothing.
This bird already has one wing

and another, he can fly wherever.
But will this flying, reckless bird ever
stop looking for a nest a partner and
some stories to tell? Well he does bend

the air and tell his friends all the stories.
You'd say he's happy even more he's
filled with joy for every flight he takes,
because every single one is a journey, be this

never to forget. But, even filled, he is
empty, prepared for any of the possible stakes.