It's not a matter of being able
I know I could, if I chose to so.
When the ways you love, though
seemingly doubtful or unstable,
are so attractive, you would not part
them. Don't let them mislead the heart.

As it is known to hand in mysterious roads
to you the knowledge but not insight.
As you search for perfection, you might
just see the the air escape her nose, up close
you'll notice the ways are written in codes.

Iedereen rond mij heeft pijn
mensen ten einde
raad en klein van hoop.
Ik hoop dat ik kan helpen,
dat ik ook een beetje nut heb.
Weet dat ik niet opschep
als ik zeg dat ik niet veel
heb meegemaakt.

Her smell is stuck, my nostrils flare,
the clothes she will always wear,
the closed kindness to scare,
not a friend spare,
Oh where?

When will I?
Who would want to?
How will something be
just quite different but the same,
so I can start off yet another game,

Enkel de kamer genoot
toen nummer drie
het kot te groot achtte,
gasten verwachtte,
zorgend voor miserie.

's Ochtends zat zittend
op de zetel, 's middags,
prikkelbaar als versgeplukte netel en
's avonds voorbereiden op de ochtend.

Ik heb gewoon geen woorden meer.

Het mag niet zijn dat eten,
Tegen beter weten in,
't is geen honger
Het is zin.

Zin om vol te zitten, de rust
van te rollen zijn,
Onbewust schrokken
Tot pupillen grote bollen
En het hartje klein.

Omtrek wegen, kilo's meten
Zien waar wie zijn mosterd haalt
Het mag niet zijn dat eten
Zoveel van mijn zelf bepaalt.

Grijsgevlochten haren in een roze strik.
Het leven heeft jaren naar mij gelachen
en ik,
ik durfde niet eens op te kijken,
bang niet ver genoeg te reiken.

De vlammen waren talrijk, rood
en overal. Mensen lazen de krant
op televisie en keken naar de zon voor brood.
De nood naar moed was groot
en liep stilaan uit de hand.
De vlammen werden blauw,
de tranen waren liefdevol,
geschonken in een ring van veren.

Lieve goochelaar, ik heb van jou nog
zo veel te leren. Help me kijken, op en langs,
de kleine dingen. Help me zingen op een druilerige morgen of een slapeloze avond, ondergedompeld in zorgen over dag. Help mij mijn hart te vinden en zo de vleugels
die de oorlog laten stoppen, uit te slaan.

Waar dan ook jouw huis naar toe beweegt,
is waar ik het allerliefst wil gaan.

Asleep they slither through these streets
as sheep they seem to sleep when their sneaky
snaking threat retreats.

Useless in a way, like ants yet not per se.
Souls have fled the circular pattern, almost
all of them need glasses, to see, to grow blind.
It's a miracle how one does not lose his mind.

It's a hunt, a search, adventure for the lonely,
routine to bands of others. For treasure not a single
one will find if not a change occurs.

My chair is comfort, a zone I will not leave today,
tonight, I may.

Less indifferent, less feels different,
as familiar as insistent.
The cold wind gripped my arms and shoulders,
the lights surrounding one place
made all else seem darker.

Uncharted territory, mapped by my discovery,
leading my recovery
in a revolution, instead of towards solutions.

In growth we see, what it meant to be
together, assessing, analyzing the
lost familiarity.

I saw you multiple times before,
now, all I need has become to see you more.

Instantaneously it fell apart
as if there was no future from the start,
gone so fast it seemed unreal,
life and death had made a deal.

Your passage was too short, potentially
one of the greatest. Eventually still.
We'll have trouble defining what it is
we're missing. Your name is the only thing

that seems to fit.

What if I had never looked at you
in that particular way, would
you not have stared back, hoping
that my eyes would stay, maybe

What if I had never told you with
what my head was filled, would
you have been disinterested or just
slightly less thrilled, maybe

What if I had never mentioned that
I liked that band you like so much,
would you then not have lit my heart
up with your gentle touch, maybe

What if, what if, what if, maybe
sometimes it's not up to us to decide.

These flames too far to lend me warmth,
my heart too cold to stay unharmed.
We were ripped apart
as the target of a dart,
thrown with similar audacity.
I pity myself
for being driven
for letting go of the wheel,
for losing touch with
what should have been
kept real.

We feel these things we cannot see,
we aim to become what we cannot be,
grasping, clawing, endlessly,
feasting, gnawing on
reality.

Once surrounded, slowly fading
I was once the center now I am
the edge.

In times of empty days, in which
you find too much space,
so much it haunts you.

Talk about, adress your long lost
friend and speak and tell and pronounce
the words: I love you.

Before you fade, before you turn into
me. The last thing I sometimes want to be.

People confess to me every day
and I can't take it anymore.
I have gained respect for people
whom I never knew before.

This will be my job, later
or I can become a waiter,
not a writer, because a
hobby so scarce, should not become
an empty promise.

Back for another semester
you can rest your
head on my shoulder
and smoulder me with laughs

I studied graphs
and figures.
Hid my soul inside these lines
as I did with yours.

If I can hold it out till then
past plenty of forgotten matter,
I'll pat time on the back and say
there's enough left of you to play.

Als ik iemand anders had willen zijn,
moest ik al de rest erbij nemen.
Van het grote lege magazijn
tot het alle ramen zemen.

Van de pijn van een gemiste jeugd,
verpeste liefde waar ik me nog zo
op had verheugd, tot de dagen
dat ik me zelf aan verpest zal wagen.

Zo erven wij van boven tot onder
en van zij tot zij, niet alleen de genen
alsook de wel of niet erg blij
en de neiging tot hypochonder.

A walker sitting down for a rest,
dressed in yesterdays clothes,
thought and reminisced
about yesterdays abodes.

Lest it be that he is waiting
for winter to be over.
Looking ahead he spots
a road, he's never walked before.

Something drove her to mark her I's
with dots shaped as planets, so natural
and round.

The waiter sits as his walking side hits him with another thought.
One of tomorrow, one of risk, not safe and sound.

The sitter walks in time whenever he has to go, he goes.
He's patient for the best or nothing.

I want to read your mind
at all time, everywhere.
When you're doing your hair
I want to know, what you find
the message of this day.
And if I may I would add my thoughts,
let our thinkings sink in one.
Sea and sand, hand in hand,
eachothers guides, common
travelling lights.

But I can only guess and I
don't know how to make something like that
emerge.

Later, als ik harder heb gewerkt,
als het volk mijn moeite heeft gemerkt,
zal ik de top bereiken en de wereld voorgoed
voor goed veranderen,
net als alle anderen.

Van privilege tot dezelfde kansen,
exclusieve clubs met zeven (komma zeven) miljard leden,
die allemaal hetzelfde dansen
tot posities die we allen liefst vermeden.

Waarom hoop je op een morgen zoals vroeger?
Vroeger was je toch ook niet zo tevreden.

Cute and ridiculous,
we don't care
if they ridicule us,
I'll be there
soon.

Hard to believe,
hardly do you leave,
I'll stay as long
I'll stay for another song
as we want
as summer passes
as we pass classes
and lasses
My eyes wandering
ending up
Gazing up and
down at you.

All I want to do is grab your waist from behind,
unwind and kindly say,
I'll be here for at least another day.

My seed was strong and spoiled by soil,
grew up, youngest child, got every toy,
now all I wish is to be loved, spread joy.
In time my leaves and branches carry

more than my trunk can bare or roots
can hold. I need absorption of surrounds
to keep my twigs from snapping. Boil
my berry, motion, I want to leave so very

soon but I am tangled in these grounds.
I aim to bring other bushes different fruits,
change. Derive a potion from my ocean,
tears or water to feed, who knows,

I wish to predict how all goes.
I wish I still was that spoiled seed.

Munt is de smaak van proper,
Schijn is de taal, het land en de loper.
Als zand, ruw, niet schuw van kruipen.
Vermijding jaagt me het lijf op de stuipen.

God, was ik maar en dan zou ik...
Juist niks.
Maar echt, ik zou...
Neen, niks.

In nederigheid leer ik geluk weer kennen,
In zinvol verval kan ik terug wennen
aan verandering, controle lossen,
zonder te vergeten, dagelijks te flossen.

I want to write my bicycle.
A cunning story
about the cycle
of a cory, curled boy meeting the world.
Oh, boy, is that already,
has someone made it yet?
******* and blimey,
what a slimey
way to say
everything's already done before.
Take your hat, wipe your
feet off on the mat,
you're coming and going
as you are, a snowing
miracle.

I've gotten worse at drawing.
Just the side-carried feeling
of knowing, gnawing
my insides, stealing
my focus on the better of it all,
numbs me enough to make me stay
down after the fall.

I drew her face in a clean and realistic way.
My pencil made her pure in shades of grey.
My eraser helped her see the light of day.

Still the rest of her is hidden.
I'd wish my existence was ridden
of this flawing
hypothesis.

Soms schouw ik toe,
soms Jones ik Indiana.
Soms praat ik tegen stoelen
of vecht ik tegen tranen.
Als ik weet wat ze bedoelen
en het goed,
laat ik het vechten los
en staak en hecht ik mos
aan stammen tot ik door het bos
de bomen weer kan zien.

En dan mag ik wel gewoon wat huilen,
als dat zo voelt, misschien.

Weet ge niet wat gij mist
wanneer ge naast het potje pist?
Het doel, de roos, het mikpunt
van de spots. Al goed,  't kon erger,
't is bijvoorbeeld al geen kots.

Wie schiet moet zelf z'n pijlen rapen,
wie niet kan vliegen moet geen vliegtuig kapen.
Wie niet kan zien moet mij niet leiden,
toch wie niet kan lachen moet mij verblijden.

Het is een tegenvaller, gesteld gedrag,
een tegenstrijdigheid
als iemand begroeten met dag.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

By the long and well-filled days
by the muddy disconnecting ways
at stars, at waves, at wind, blowing
at children, unaware of growing.

Days go by unnoticed, the distance
is not our enemy, it's fear itself who
grips the lie we call decisions.

Only if you make my insides rot
and I die from therein out, you'll
know for sure to miss me.

By distance, by the stance,
by every cheeky glance,
every small yet wonderful dance,
every movement of the hands,
every mistake,
by all the chances I got
and were yours to take
we will know if though or not
the picture has place left
to stretch out into.

Ik wilde jou zo graag bewaren,
wilde jou het liefst verstoppen,
achterin en zonder maren
morgen onder soppen,
brood en ei, verlossen
van die koel verlichte plaats delict.
Helaas, je bent ontdekt, met tros en
al verorberd door mijn broer, gelikt,
geknabbeld en gegeten in de rappe,
bij thuiskomst, na een avondje stappen.

Als ik op mijn stoel ga zitten, zijn
mijn patatten aangebrand,
de vader had zijn endeldarm
al een tijdje niet meer
in de hand.
De moeder deed het huis,
haar man de kluis.

Er werd gekookt en hij sliep
tot het potje overliep.

I call your bluff and raise.
These feelings of ineptitude
are nothing but a phase.

I see your winds and wave.
They can't restrain me from
behaving how I wish to behave.

I see your dips and rise.
These small changes of mood
will not result in my demise.

I swing back and forth,
to south, to north
yet still, rest assured, I'll always be able
to get back to feeling stable.

Hij maakte enkel lieve foutjes,
deed zulke domme dingen
zonder uit de hand, de touwtjes
te verlies, te lopen, niet te zingen.

Hij was vroeger vrolijker,
komt hopelijk nog eens piepen.

Hij was vroeger blijer,
komt hopelijk nog eens langs.

Die mooie idioot, met z'n domme grapjes,
aanstekelijke lach. Ik wil geen afscheid nemen,
ik mis hem elke dag, doorspekt
met liefde en respect,
intentioneel was hij perfect,
die mooie idioot, waar enthousiasme, als versterking,
van af spoot, uitvoerend miste hij
gewoon de afwerking.

Ik heb teveel Ierse koffie op,
hoorde ik ooit op tv als mop.
Maar ik wist niets van klimaten of culturen
dus het bereiken van de warmste clue, de tropen,
bleef iets langer duren door dat Schots en scheve lopen.

You never told me exactly what you
were thinking, never made me feel
like a difference in your life. Am I
that worthless or is it not your style?

We've been with eachother for a while
and after all these years or days, do
you still adore me, touch me , love my
every move? If I'm the onion, peel,

my every layer till you see the center.
You can change me on the inside.
But you never grabbed your chance.

It is your heart I wish to enter,
open up your thoughts real wide,
I'll make our love continue the dance

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

Wortels, willekeur, wat wil ik
ook dan doen, de dagen
van fatsoen?

Stenen dragen, bij en rollen
op de berg, ijs bollen, met misschien
een beetje spijt, voor later,
wanneer ik besmet raak
met verantwoordelijkheid.

De hoofdrol, de route, moeten
we nu echt? De zon, sproeten,
het komt vanzelf en is niet
eens zo slecht.

Ongetwijfeld, zoveel haast
en die mensen voor mij
duwen die ernaast of
vinden ze het fijn in de rij?

Alsof ze zelf niet weten
hoeveel tijd ze al versleten,
al afhalend, vast mijn dank,
ik zoek wel een andere bank.

I sat there, for ages it seemed
waiting for my punishment to end,
to be redeemed.

My torturer is only doing the job
she was given. She tries to send
forgiveness to the angry mob.
In heart a word has risen.

You may leave this wooden prison
if you promise you'll never sob
again when your king hits
his queen or when she is abused.

But I refused.
Now here I sits.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

Tekenen is mannelijk
gemakkelijker dan rekenen
in de les heb ik niet opgelet
maar wel wat moois op mijn papier gezet
wat heb ik dan geleerd
*** je met potloodkrassen
je maag omkeert
en met je gom dat allemaal weer wit kan wassen

Er zijn geen fouten op het blad
niet de pijn die ik bij falen had
en voelde, pijn die nogal kras
door mijn voorhoofd heen krioelde

Ik wilde enkele maar bedekken
wat ik maakte, wat ik zag
wat mij kraakte, met een lach
Ik wilde enkel maar verbergen
liet oordelende ogen mijn lieve leven tergen

Nu ben ik terug, de handdoek naast de ring
gesmeten, van mij afgebeten en gezegd
nee, joh, mijn tekeningen zijn niet slecht
Jouw reactie is niet waar het mij om ging.

Whenever she speaks I can't
help to be amazed, by whatever
it is that she just phrased. Clever
in words and clever with timing.

Climbing higher every sentence,
further every word
and there is no clue of her intentions.
Not a purpose I have heard.

In doubt I put things in perspective
and I realize that doubting was
unnecessary.  I am no detective
collecting everything she does.

I wish I was able though,
to do so,
and be a fitting other side
for whom she has nothing to hide.

klein verschil
van goede wil
een wereld, pril
maar later
het overwinnen van
een flater

Rik Ben Frank,
Pietwat geLukkig
Daan de drAnke,
Bas latEric nukkIgor

Is het zo duidelijk wat ik wil betekenen?
De boodschap overstijgt de naam,
op mijn woorden kan je rekenen
zonder dat ik steun op faam.