Pak wat je
snappen kan en
smeer gekruide boter
tot elke bittere vezel is bedekt
en wat smelt ertussen
uit muist, lekt.

Konden wij zo maar
zomaar alles bevatten.

Omdat dat lekker is,
toelaten wat
wat gekker is.

Schenk een knuffel
aan wie ze nodig heeft,
een luisterend oor
aan wie iets wil vertellen.

Laat het oordeel jou niet vellen.

Wij zijn geen lapjes brood.
Ieder heeft vaker (dan lijkt) de nood.

Let op, niet alle metaforen werken
en als jij het bent, probeer
dat zelf dan op te merken.

Nog een les is: een mes is
ook om te smeren en de kam
niet enkel om over te scheren.
Ons hoofd dan weer een koelkast
die je af en toe best uitwast.

Iedereen weet precies beter
waar ze heen gaan met *** tijd.
Ik was vroeger vooral een zweter
en zie nog te vaak niet wat ik mijd.

Het lijkt of ik de aarde
onder eigen voeten
te lang heb verwaterd
in plaats van erin te wroeten
heb ik maar wat getaterd.

Doe ik alsof of zij.
Mag ik ook ooit
januari
in plaats van augustus, maart of mei.

Het lijkt zielig wat je voelt,
toch zie ik wat je bedoelt.

Beetje gieten, beetje wachten
tot geduld de grond uit woelt.

Zou dit gesprek al eens gevoerd zijn,
deze dag al eens beleefd.
Zouden anderen al geroerd zijn,
of zo gesidderd en gebeefd.

Zou dan niemand stil staan
bij waar ik lang in heb geloofd.
Zouden zij die heengaan
ook daar nog wachten in *** hoofd.

Het lijkt soms of ik als enige
die hersenkraker speel.
Misschien ligt dat niet aan anderen,
reflecteer ik zelf gewoon teveel.

Doet uw best en niemand doet de rest.
Leer daar maar mee leven.
Leer daar maar mee raven.

Tel in ruïnes van oud fabrieksterrein
in micro-dosis hoeveel we van onszelf
verloren zijn.

Bouw huizen voor de duiven,
die duizend huiverende fuivers,
de kruisbestuivers die *** muizenissen
en de duigenvallers uit het
geheugen willen wissen.

Soms maakt het weinig uit, welke
stijl, welke aanpak, hoevel keren.
Als we al iets doen, presteren,
uit fouten leren en opnieuw proberen.

Elke zoveel tijd dezelfde fluctuatie.
Vandaag last, morgen bezorgen over
overmorgen weer wat gisteren al was.

Soms enkel naar beneden, dan eens
plots omhoog en schaars iets raars, pal
temidden. Dan moet mama even bidden.

Eerst het schaap, dan de wortel, dan het
schaap, dan de wolf en dan het schaap.
Ik ben gewoon zo, eerlijk, recht voor de raap.

We vertrouwen veel te comfortabel
op de waterdichtheid van de boot.
De ene helft geweldig, de ander middenmoot.

Er gebeurt zo veel zo snel.
Iconen vecht en sterven wel
of betuigen wat ze speten.
Morgen zijn we het vergeten.

Overmorgen volgt de aarde.

Ik weet nog *** je maarde
toen ik vroeg de fiets te nemen,
*** je tegen eigen waarde
liever geld dan de planeet bespaarde.

Volgende week maakt het niet meer uit.
We zitten min of meer in dezelfde schuit.

Als de golven hoger komen
dan grafiekjes op een scherm
en vierentwintig auto's op dezelfde berm
dan vraag ik me gezapig af
of je nu echt zo veel
om die excel met foutjes gaf.

Proficiat met veertig jaar,
dezelfde tl, dezelfde excel.
Laat je wel je laptop daar?
De tijd, bij pret, gaat snel.

't Is te duur om depressief te zijn.
Denk maar aan die mannen
die moesten werken in de mijn.
Daarnaast ben je in kannen.

Kruiken niet. Klokken horen tikken,
allen tellend tot het eind van ellend-
ige vergaderingen, verdikke verdikken
om emotie te reguleren. Ze met koffie ver drijven.

Het zou me niks ver bazen als er waren
die het op *** bagel smeren.

Hij vertelde *** de vork in de steel
of de wind in de zeilen.
Hij zei wanneer trop te veel
en wanneer wolken neerwaarts pijlen.

Als we niet wisten, naar boven keken,
handen in het haar, of muts, of pet,
barstend van onzekerheid, haast bezweken,
dan was er steeds dat paar oogjes vol met pret.

De waarman sprak de weerheid op
meer dan wekelijkse basis.
Hij, die de lucht, de druk, de mop
en menig fenomeen de baas is.

We nemen afscheid van jou en je praatje.
In thermometers reflecteert voorts jouw
schrijdend zicht, voor deze generatie
een boegbeeld, een rolmodel, een maatje.

Ik doe allang niks nuttigs meer.
Mijn woorden werden zachter
en dat doet me maandelijks zeer.
Was ik maar wat meer gedreven.
Dan voelde ik me misschien weer even
wat doordachter of bedenkelijk net zo warm
als de grote boodschap van
Dirk De ******* Wachter.

Samen wonen, samen klonen
om met het leven tijd te doden.
Zonde dat de doden niet vertellen
*** het is om dood te zijn.
Dan konden we misschien
komaf maken
met al die schone schijn.

Wat zegt het over mij
dat ik voor jou niet kan beslissen?
Misschien schort het aan wij
en moeten we ons wissen.

Laat toch vallen, dagelijks,
drie woorden
vervuld van romantiek.
Avondlijks, mistig, dof,
zie eens *** ik in de zetel plof.
Morgen werken, 'k ben toch niet ziek?

Soms drijven, soms scheuren,
klaarblijkelijk het gevolg van
afwisselend kijven en dan zeuren,
of van *** het huishouden huishouden kan.

Zeg schat, een nieuwe auto, bouw of kind,
stemt dat jou ook terug goedgezind?

Een muts, een stretcher zonder hand-
vaten en een frigo bovenstoe met kant-
en-klare maaltijden, vier maal vier door-
rijden om twee straten verder parkeer-
plaats te zoeken en googelen waar neer-
waarts meer plaats te vinden is in vol-
gebouwde, niet-te-weten *** toe, gebieden.

Ze zouden de domme mens moeten verbieden.
Vele vliegen in één klap, dan zou ik rap verdwijnen.
Alles is beter dan je hele dagen lang in het donker in één kamer weg-
kwijnen.

Niks behalve mis lukt.
Ik monolieg
over mijn zwijgen.

Ik loop levenslessenlang gebukt
onder een kopie van een kopie
van een robber met mijn eigen
geestig.

Voor hetzelfde geld
deed ik niet veel ander werk.
Geprezen, gewezen, deze
man is meer duivels dan de kerk.

Schilderijen langs de trap en lege zalen vol met mensen.
Ik had me geen beter beschreeuw kunnen wensen.

Ze roepen, ze sleuren, ze trekken en ze treuren,
ze wilden dat ze anders waren, in de arm knijpen
en plots de knepen kennen, zichzelf begrijpen.

De mens is vast geen onverander lijk.
Voor velen ben ik slechts een wissel,
een speler op de bank, aan de zijk-
ant. En ik twijfel of het bedissel-
en ervan
de moeite nog wel is.

Dezelfde foto's op de mooiste plaatsen,
op vrijdagavond scheve schaatsen,
de wereld vraagt je beter te gedragen.
En wij, wij lachen met die vragen.

Tegen foto's praten.
Het kaarsje toch nog even
brandend laten
en je stem begint te beven.

Zijn lievelingseten eten.
Gezegend zijn die kruisjes op het hoofd
en dat hij iets zou laten weten.
Dat had hij beloofd.

De groetjes komen elke nacht
in fonkelende schitterpracht.
Ze dalen neer als douchedruppels
op verkleumde huid.

Mijn woorden worden zachter,
*** boodschap eeuwig luid.

't Is verschieten,
perforaties tevergeefs
toe proberen nieten.

't Is vies, pijnlijk, mooi,
uitbarsten, rommel, rotte zooi.

Binnen buiten,
buiten, binnen, dimmen.
Knipperlichten in mensen
die de muur opklimmen.

Dan verdriet, alweer, veel verdriet.
Overal, binnen, buiten.
Behalve waar je wil,
met tuiten,
daar niet.

Ik kan niet wenen, mama.
Misschien ben ik te bang.
De tijd die we nog moeten
zonder jou lijkt nog zo lang.

Mag ik nog één keer?
Tuurlijk, mogen
maar het kan niet meer.

Zijn we er bijna?
Nog even, ik denk
dat we, ik zie,
neen. Nog een stuk.

Wat een geluk dat we zolang onderweg mogen,
dat we ooit gemogen hebben,
dat we naar 'nog eens' verlangen,
dat naar 't muurtje van de kas.

Dat bewijst ons dat het echt was.

Je schouder en je schoot, mijn kussen,
je lieve woord mijn dag te sussen.

Je knuffels, mijn thee,
je warme ogen, kachel en teevee,
je lach, de radio zonder ruis.

Bij jou ben ik comfortabel,
bij jou voel ik me thuis.

Jij hebt geen franjes nodig om
de schoonheidsprijs te halen,
geen Tsjernobyl om te stralen.

Jij hebt geen nood aan tierlantijn,
je bent meer dan genoeg
door gewoon jezelf te zijn.

Waren we kleren, elkeen sok,
juwelen, elk een bel,
servies, kom en mok,
liefde, kaart en spel.

Of ik van je hou en of
in welke getale?
Da gade gij nie bepale.

Je hele zijn doet gekke dingen
met het mijne. Mijn tenen zingen
van de allerdikste tot de kleine.
Jij bent alle beste liedjes in de mix.
Als ik de playlist van het leven
bij kon sturen, aan jou veranderde
ik niks.

Ik zou alles kunnen doen.
Dus ik doe niks.
Ik scroll ver voorbij fatsoen
voorbij de hele 'flix.

Ik google *** tuinieren
ineens bouwt iemand een huis
en dan is het ver na vieren.
Tijd voor overkoken zonder muis.

's Avonds in bed, in plaats van slapen,
per ongeluk de kop/telefoon opgezet.
Dag erna maar gapen,
het leven is een pret.

Jij bent nog maar net ter aarde,
een zachtebollewangetje,
meteen onschatbaar in haar waarde
meer dan gewoon z'n gangetje.

Eén voor één pak je een vingertje
en wiegt ons in vertedering.
Zo nu en dan een wringertje,
maar nooit in de vernedering.

Zoals aan je grote broer beloofd,
mag jij nog net iets extra vragen
als je het even niet meer ziet
of als je zorgen aan je hoofd.

Sinds jou is elke dag wat beter.
Je maakt van mij 's werelds meest trotse peter.

Ookal voelt het langzaam, het leven
gaat zo snel van de grote-handen-zoektocht
naar geruststellend neerwaarts kijken.

Ik dacht dat ik mijn angst en beven
in't verleden had gelaten. Toch
zie ik ze in jouw oogkleur het palet verrijken.

Het verstoppen achter benen,
het schreeuwen en het wenen
van nog niet naar huis te willen gaan
zonder je knikkers op je nieuwe oude knikkerbaan.

Ik hoop.
Ik hoop dat je tevree'd en opgelucht leert
dat de angst al afneemt met de zucht,
zoals het leven, tijdelijk,
dat elk onwengevoel passeert.

Heb moed, brave jonge puzzelaar,
je hebt 't nu al meer dan je nonkel ooit,
alles bij elkaar.

While feeling slow, life goes so fast.
From tucking coats to looking down,
I thought I left my fears back there in the past but now I see them in your eyes, your frown, the hiding behind legs,
the begs for not having to go without your bags of marbles.

I hope,
I hope you're happy in relief,
the lesson: fear is only brief,
as life, temporary,
the wary feeling passes.

Have courage, brave young puzzling kid,
you already have more courage
than your uncle ever did.

In het vallen van de bladeren,
geel, rood, bruin om in te kaderen,
zie ik stilte en verdriet,
een pluizenbol in't bos
die stiekem er geniet.

In kale takken zie 'k gewicht
dat niet meer hoeft gedragen.
Enerzijds misschien gezwicht
tenander waait het wel in vlagen.

Waaivlagen vliegen om de oren,
het ijs, dat in de lucht hangt,
je kan het bijna horen.

De winter die de herfst vervangt
en langzame zomer in ivoren toren.

We spreken van geluk.

Dat we ooit zelfs groen gezien
(mogen hebben.)

Handen voor de ogen,
ogen voor de kost.
't Leven voelt bedrogen
zoals die serie, "Lost".

Eindeloze episodes, geen conlusie
en dan plots, gedaan.
Een verwrongen fusie
van de dag, de sterren en de maan.

Als de zon schijnt, zien we
die fonkelpuntjes minder
dan tussen mooie bloemen,
de camouflage van de vlinder.

Ik leg de tranen naast de tuit
'k zal zelf wel zorgen voor besluit.

Ye who doubts will someday feel sure.
Ye who doesn't will never know more.

Vieze maandag gaat
waar hij niet gaan mag,
staat waar hij niet staan mag,
haat wat hij niet slaan mag.

Maandagse marathons hinten
naar dins-tot-vrijdag sprinten.
Vroeg op, vroeg dood, vroeg doodop.
Laat werken, laat merken, laat gapen
en veel te laat gaan slapen, stop.

Maandag is steevast geen kattenpis.
Al goed dat het nog niet terug
zondagavond is.

Hee, jij, ja, jij,
je hebt een vlekje,
een paal temidden van je stekje,
een schitterend gebrekje.

Waarom zou je daar om treuren?
De gouden lijnen door jouw handen,
de warme te die we voelen branden.
Het houten, lijmen en de wanden schuren.
Glad.
Je zal later blij zijn dat je zelf iets had.

We waarderen zo die sterren
die we zelf niet willen zijn.
We kijken dagelijks naar de lucht,
naar lichtjes, verbazingwekkend klein.

Waarom?

Mijn nek doet toch al pijn.
Mijn ogen prikken, jeuken
en op mijn rug kan je mini-ruzies steuken.

Die nieuwe stoelen zijn echt ongehoord.
Ik zeg het je
dat is erg-o-nomisch nu niet meer ver-
antwoord.

't Is warm of koud, droog of nat
en altijd druk druk druk.
Zij die nog een passie hebben,
mogen spreken van geluk.

Zit ze zondag in de zetel?
Heeft hij harde hordes hoog te huppelen?
Zeg alstublieft niet dat je iets voelt druppelen.
De stad, dat is een heksenketel.

In gras en stilte zoek ik tevergeefs de vlucht,
besluit ik deze week met een lange diepe zucht.

Veel meegemaakt, wie zegt dat eigenlijk?
Wat betekent het?
Is het feitelijk, emotioneel
of verbeeldelijk, een stuk toneel?

Uit die uit spraak gemaakte, spraakmakende,
spaak lopende, haaks stekende,
onderhuids brekende, toesprekende
woorden
die zo goed als niks te zeggen hebben.

Soms schouw ik toe,
soms Jones ik Indiana.
Soms praat ik tegen stoelen
of vecht ik tegen tranen.
Als ik weet wat ze bedoelen
en het goed,
laat ik het vechten los
en staak en hecht ik mos
aan stammen tot ik door het bos
de bomen weer kan zien.

En dan mag ik wel gewoon wat huilen,
als dat zo voelt, misschien.

Als ik jou zie, zie ik niets anders dan jou.
Niet meer, niet minder, jij, jezelf.
*** je lief bent voor de hond,
*** je in je eigen mooi-zijn secondelijks bestond.
En elke dag bestaat.
Dat je echt bent, ten aanzien mijn insziens, is
soms aanzienlijk onecht om in te zien.

Als ik jou knuffel, voel ik vliegende flodderende
fladderaars overal rond en in mijn buik.
Ik voel dan verse thee en broodjes met kaneel
en glunderende oorbellen die nog net niet je mondhoeken
vergezellen.

Ik doe mijn best om er te zijn, hopelijk niet te veel,
hopelijk nog fijn,
nog lang nog fijn,
nog lang dat schort met dat konijn, kokerellend
met mijn hart.

Als ik te binnen schiet
dat jij echt bij mij bent,
in dit leven, dan geloof ik niet
hoeveel apen in de ruimte hebben neergetypt om dit prachtige verhaal te schrijven. God en ja
en dan kan het me beklijven
als een natte regen plakboes, klevend door een windvlaag.
Je bent erin geslaagd, je vliegt en bent gevlaagd en
mijn raamkleppen kletteren, klappen en applaudiseren nog.

Ik krijg jou niet meer uit.
En vroeger was dat angstaanjagend
soms.
En nu,
als ik daar nu aan denk
dan wil ik nooit meer andersoms.

Ik vond pukkelpop maar niets.
Het fijnste was mijn vrienden
en hier en daar artiesten
die net niet naast de micro niesten.

Ben ik zo ver ver-wei-derd?
Fijn, ze wel te zien, helaas niet even mooi
als de grammen foto's met van-alles in de plooi.

Zullen we volgend jaar gewoon zelf tesaam camperen?
Mijn kleine oortjes zouden dat vast beter verteren.

Safety in my bank account,
a hefty sum of headly worries.
All this work, it flurries,
hurries me, in traffic, at home,
a jurassic park with just a comb
to comb my hair and soothe me.

Who'd be that dumb and reject all this?
It's hard to distinguish what we need from what we don't when half of what we read wants us to want to not miss out or we'll be ******
alive, as so it seems.

Maybe I would suffer less,
maybe I would suffer more.
I can't compare the cess
for multiple obvious reasons.
Alas, I'll just await
the changing of the seasons.

Are we ageing differently
compared to those before us?
Are we more or less desperate,
crushed, lonely and exasperated?

Living at our parents' houses,
the young folks home,
the pre-retirement home,
the pre-home home.

Consumerism was probably a lot
more pleasurable without the ethical concerns. Wars were probably hitting less close to home and further from our wallets.

Money is expensive and twenty-six is old enough to have your very own depression. Am I doing everything right?

There's kids on apps with more success
while I'm working, from home, my pre-home home, alone for way way less

Is it me, our time, my age or this wine?
That got me feeling
twenty-six.

Houtje touwtje
heen en weer,
schommelend
in de pollenbries,
schommelend tussen
winnen en verlies.

Houtje touwtje
los en vast,
sleutelend
aan hemellijven,
aan wat ongeroerd
zou moeten blijven.

Houtje touwtje
heeft geen naam,
heeft geen kaartje,
heeft een prijs
als hobbelen

in de wachtzaal

op het rommelpaardje.

Houtje touwtje,
het kon erger,
erger je maar niet.
Houtje touwtje,
ik vergeef je
zolang je in de toekomst
je eigen schommeling inziet.

Na ethisch overweg,
overleggen met mijn ik,
zie ik enkel het besluit te moeten
retourneren.

Stappen terug na te snel vooruit.
Eventjes 40 waar je 50 mag.
Voorzichtig.

Er komt zoveel bij kijken,
beloning, straf en langzaamaan bezwijken aan hogere macht,
wanneer je stilaan gaat geloven
dat je nog slimmer bent
dan je zelfs al dacht.

I had some trouble leaving bed
with all these thoughts inside
that big old scruffy head.

The negatives, catastrophes, doom,
made up stories, what ifs, all made
me anxious to have life resume.

The basics may be well repeated, healed.
From an insiders perspective
the flaws aren't always that easily revealed.

Because of the repetitive side
of the problems I face, day in,
day out, I try to hide,
I try to shield others from the bore
inside my swings.

I asked my mom if I was fine
and she said sure
and as soon as the meaning of that word
had reached my dreary core
I discovered
I was fine once more.

Te kort schieten is in part
onmogelijk, te lang, te hard
onnodig hoog gebuk.

Ik kan niet meer doen dan wat ik kan.

Dan ligt het niet aan mij in se
eerder het samen passen van ons twee.

Wat gaat het er naar aan toe.
Het maakt zelfs niet meer uit
wat ik morgenochtend doe
met mijn rood gelopen snuit.

Ik voel zwartgalligheid van mensen
die missen wat *** emoties wensen.
Ze weten niet waarheen te gaan
met die frons, die lach, die traan.

Ze zijn niet dom of soms,
altijd ongelukkig, nukkig,
klagend om iets stoms.

Niemand kan ze helpen want
ze willen niet geholpen.
In stilte kijk ik naar mezelf
en wacht ik op die mand

om door te vallen.

The short, the longing,
the waiting for belonging.
Wanting to, what no-o-
ne possibly can know.

Just sleep, just work,
just kiss, just smirk.
Don't judge, don't speed,
at times follow, others lead.

Listen. You can do what you feel is right.
All else, above, below, is beyond your might.

Grab your gripe.
Inspect its type.
Is it small enough to not need
any way around it?
Is it big enough to down your mood?

Bend the thought to see the good
that's hiding in between the lines.

Road works ahead?
A walk just might refresh your head.

Caught a flu?
A break from work
could revitalize you.

Stuck behind a slow chauffeur?
Driving slow is less expensive.

Try your own as research has shown:
bending the small affects almost all.

I was hoping
I'd be slaying
bears for gold
at twenty-six years old.

I'm still playing cardboard
swords on socks with stubs and
watching cartoons on saturday,
mourning.

You told me we'd be able
to do anything, no fear.
With heads on kitchen tables,
we all just want to disappear.

You've cleaned your room twice
and arranged every knickknack.
The endless catching of mice
won't **** you the wolf pack.

If everyone took
a look at themselves
we wouldn't need bother
to judge one another.

It was not an easy choice,
to say the least, I'll add.
But as it seems, boys,
my chair's the best friend I've ever had.

We've been through the lot
together. As if my final fate
was to sit and stay up late
and make cognitions hot.

I did all a man does with his time,
from eating, beating, drinking,
sleeping, farting and stinking
to coming up with this dumb rhyme.

That's why you've won the prize, hon.
You're the best, my lovely strandmon.

Stuck, we float in viral.
We go up and spiral
bot, out of control.
We're locked down,
detached from the whole.

As currencies, letter z's,
maiden names, money in frames,
okay signs and cryptic mines,
we're all destined to an end,
sticky entertainment.

Your face, it takes me back
to places I don't want to go,
to past mistakes, a time
in which I didn't know
I had to brake.

Flooded by bad memories,
the thoughts are ganging up on me.
The girls keep hanging up on me,
left on read again. Yet I thought it was funny to say
"That is what she said.".

My hands and pants were over active
and my face messed up with battlefield.
My performances were overeager, antsy
and unkind words my rattling shield.

So thank god I'm no longer there
even if my life is like an unhit spare.