Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?

Dankjewel voor alle zorgen,
de zekerheid op elke dag
een goeie goeiemorgen
en een welgemeende lach.

Ik zou een bloempje geven
of de lucht op laten klaren
maar jij schonk mij het leven,
dat kan ik niet evenaren.

Daarom dat ik je hier zal vieren
en zo jouw dag hoop te versieren.

Zij kwam aangefietst
in een kerstpakje.
Maar waarom in het groen?
't Is mooier dan een frakje
en leuker
om straks weer uit te doen.

Laat je vallen, dompel onder,
wacht niet langer, leef gezonder
of zit zonder zoals een
zanger met een wranger
gevoel, een nasmaak,
een trekker en een smoel.

Geniet zolang het kan
want later ben je man.

Het officiële lijkt ver weg
maar met een beetje pech
is die weg kort en begint het
wanneer je morgen wakker wordt.

Mijn afvoer is verstopt.
Ik kan hem niet meer vinden.
Het ramen wassen heeft mij geklopt,
het vervoer zal mij verslinden.

Als jij mij zoveel werk opzadelt,
loop ik ook nog over. Op een keer
kan jij mijn rug op met je 'arbeid adelt'
en hoef ik dat allemaal niet meer.

No matter what she's wearing,
she's always overdressed.
I wish I could stop caring,
her body makes me stressed.

Uitgezonderd honderd verschillen
van mening die een cent
van waarde zouden willen
dragen zonder dat jij ze kent,
heb ik je altijd lief gehad.

Bijna volgt het jubilee,
bijna tijd voor twee,
bijna morgen, bijna Parijs,
bijna zonder wolkengrijs.

Ik raap je op en neem je mee
als broze schelpjes van de zee.
Wat heb ik geluk dat jij er bent.
Je houdt me recht en kost geen cent.

Haar kamer heeft een dressing
achter het gele deurtje,
de mijne een vinaigrettegeurtje.

Als plant word ik afgeschilderd.
Mijn haar, nagels en baard worden verwilderd
op het doek gezet.

Ik moet pillen hoesten,
slijmen slikken, nee andersom
en 'k zal maar knikken
als ze vragen om mijn drankje in te dikken.

Stimulatie van mijn zintuigen
viel al meer dan eens in duigen.
Er is niet veel over te lezen
of ik zal verdorren of genezen,
of ik bloei. Ik kan maar moeilijk afscheid nemen
van vaste structuren en systemen.

Ik adem nog, dat doe ik zelf,
ik heb nog veel te geven.
Soms duurt het er twee of zeven,
soms elf of negen, minuten, dagen,
weken, maanden, jaren. Hoedanook wil ik stoppen met stil leven, ik heb lang genoeg
in bed gelegen.

Ze deden het al voor de letters,
voor op *** tijd.
Men noemde ze ketters,
het was schijnbaar in strijd
met alles wat ze kenden, wisten,
zonder te weten dat ze zich vergisten.

Het is zo druk met taken,
vakken en talloze andere zaken
dat ik soms niet volgen kan.
Die worsteling blijft gaan,
zelfs al heb ik deze ****
verloren, niet geslaan en
moet ik alle commentaren horen.

Dan denk ik morgen bij het ochtendgloren:
'Geen zorgen, ach, een goed schema verandert elke dag.'

Je ben nog jong nu,
van simpelere dingen
leer je genieten.

Voor het pillen slikken
of na een hele avond hikken
voor nu of voor later
wat ben ik toch dankbaar
voor drinkbaar water.

Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.

Er zijn één miljoen mieren
per persoon. Zo veel
vloeiende dieren
bestaande, voor zo'n
helft, uit water.
Toch zit uitgerekend
het uilskuiken later
in het parlement ten troon.

Ze sluipen soms zo
in ongelooflijke begrippen
dat mijn rode lippen
grijsgedraaid
in lichterlaaie
onheil zaaien.
Die dichte, druilerige dagen doen de
tijd vervagen.

Is het stijlvol om jezelf te zijn,
jezelf zelf te vinden?
Je kan me uitvinden, opzoeken,
overnemen of wegstoppen.
Maar als je vooruitloopt op de zaak
is achterstand reeds in de maak.

Neem alleszins mee dat je bij mij
mag komen kloppen
voor een stap opzij
en warme koffiekoppen.

Na eb, één zekerheid,
de zeven dikke jaren
en de zeven dunne.
Het is moeilijk te verklaren, waarom,
maar het zou kunnen
dat de regen en de maan
er voor iets tussen zitten.
Daarom kussen wij de zon.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

Ik zit op één stoel.
Zo zijn er talloze stoelen.
Het regent in huis.

Sinds die bewuste uiteenzetting
is er zodanig veel gebeurd
in onze levenssetting
dat je zonder klaarheid treurt.
Het wordt moeilijk onderscheiden
wie nu wat precies besmeurt.
Na slagen en reizen
valt enkel te beslissen
wie in de prijzen valt
en wie we moedwillig wissen
wanneer het in de boeken wordt gestald.

Via via ongehoorde kronkelwegen
zag hij *** de peilen stegen.
Water rees, ijs smolt,
leiders zetten akkefietjes on hold
om te bespreken
*** we zonder
bij een god te smeken
daar onder
uit komen en boven uit steken.

Ja, iedereen heeft het moeilijk,
wat wil je daarmee zeggen?
Dat ik het beter heb, geen reden voor verdriet?
Je moet die nadruk ergens anders leggen
want zo werkt het leven niet

Wanneer mijn kin mijn handpalm raakt,
mijn ogen sluiten en mijn tong
een vreugdkreet slaakt,
voel ik me weer jong
en heeft het pintje mij gesmaakt.

Je moet gewoon een lach opzetten,
vrolijk zijn of er een boekje over lezen.

Wauw, bedankt, ik zal erop letten.
Dan ben ik vast morgen weer genezen.

Ik zoek een huisje in Parijs
voor het komende half jaar.
Het is een hele tijd op reis.
Misschien blijf ik wel daar.

Ik wil een open raam,
de Eiffeltoren zien,
het park en macarons kraam.
Als het meevalt, blijf ik zelfs, misschien.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil horen,
ik wil naar jouw verhalen luisteren.
Je mag roepend in mijn handen knijpen
of zachtjes in mijn oren fluisteren.
Als ik maar kan begrijpen
en laten dat ik wil helpen dragen.

Dat is niet echt hetzelfde, geef ik zeker toe.
't Is daarom dat ik aan dichten doe.

Zo tracht ik het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen,
om onderwege dorst te laken
en opgekropte zaken
los te kunnen maken.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

*** jij je aanpast,
jezelf witwast,
must haves aflast,
opschuift
en wegwuift
wat allemaal beter kan.
Jij bent de droom van elke man.

Ik moet alleen nog leren strijken
om het gebrek aan jou te ontwijken.

Je zit zo leuk in mijn buik,
goedaardig, wat gegroeid,
je bent zo knus en puik.
Niet zonder risico heb je
je genesteld, gemoeid
en gewassen uit de kluit.
Maar doe je er nog een schepje
bij dan haal ik je eruit.

Zoek maar een plekje om te schuilen,
de wolken gaan zo huilen.
Vocht hoopt op tussen lagen
van ramen en we vullen onze magen,
vullen onze keel. We beramen
snode plannen, niets laten we heel.

Hij bakte zoute broodjes,
blies en zoog van lage torens,
legde de eerste loodjes,
vatte paarden bij de horens
en stootte zich als koeien
aan dezelfde steen.
Hij hoorde zeemeerminnen loeien,
keek verder dan wat jij ziet
en liet, na zonneschijn, regen komen.
Toch geraakte hij er niet.
Alle wegen leidden naar dromen.

klein verschil
van goede wil
een wereld, pril
maar later
het overwinnen van
een flater

Ik zie zoveel dat beter is,
ikzelf lijk wel een mop.
Wanneer ik weer zoiets zie,
zoek ik *** leeftijd op.

Ze hebben vakantiehuizen,
lijken vanonder muizend,
werkverzuimend geld te verdienen,
hebben volgers bij de duizend
en ik maar in de tienen.

Maar ik moet mezelf blijven,
hoef geen nieuwe stijlen
in te lijven, wijlen Daan
zou dan veel mooier staan,
die opent potjes geleien
om zijn moeder te verblij'en.

Mijn hoofd is warm en keel doet pijn.
Mijn handen trillen traag.
Ik zou zo graag
genezen willen
zijn.

Terwijl die arme mensen
proberen te bezinnen
over afgewezen wensen,
regent het daar doodleuk binnen.
Zijn dat dan die Britse tendensen?
Die stakkers kunnen maar niet winnen.

De eerste keer is altijd wat
onwennig, ongemakkelijk.
Toch lijkt het mij nuttig dat
ik geen onderwerp ontwijk
wanneer ik durf te dichten.

Bij deze wil ik jullie inlichten
dat ik toch heb moeten zwichten
en dat ik met veel devotie
mee zal doen aan schaamteloze
zelfpromotie.

Donkere sneeuw valt op en in
jouw hoofd.
Als ik het twee maanden
geleden had voorspeld,
had niemand me geloofd.
Het is een soort die niet smelt,
ophoopt en je geest verdooft.
Hij blijft maar vallen,
soms wat meer, soms wat minder.
We zien dat aan jouw wallen.
Toch ondervinden wij
in steeds grotere mate hinder
en vragen we ons af:
'Wat vind jij?'

Ik mis je, ik mis je,
vergis je niet, het kan,
je ziet hier
een gebarsten jongeman.

Dan kan ik zo wel stoer gaan lopen praten.
Maar wil je me alsjeblieft
niet te lang alleen hier laten.

Als ik niet kan slapen,
weer met mezelf lig te schaken,
wil ik al mijn moed oprapen
en de hoorn een tijd onthaken.

Maar ik ben bang belangrijke
oproepen te missen.
Dat zal een kleinigheidje lijken.
Je bent je aan 't vergissen.
Ik sta al lang schaakmat.
Ik wou dat ik voldoende nachtrust had.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

Ik herken je nog maar half.
Jij was de enige die met vervallen zalf
onze wondes bleef genezen.
Ik hoop nog dat je dit kan lezen
of dat je minstens weet
dat wij dagelijks dankbaar waren
voor alles wat je deed.

Het sijpelt stilaan binnen.
Het valt niet te begrijpen ***.
Je ziet dat niet beginnen.
Zeg nu al dat je van haar houdt
voordat de lucht komt te veranderen
en langzaamaan, tot het onhoudbare toe,
zijn kleur verliest, vergrauwt.

Binnenkort zien wij je terug.
Dan verwacht ik van die fiere dame
zachte, lieve klopjes op mijn rug,
zoals toen we bij jou, na het vallen, om troost
en zalfjes kwamen.

Liefs aan alle mama's die leven bieden
en soms fijne dingen verbieden
voor ons eigen goed.

Liefs aan alle moeders die met zorg
*** kindje dragen, bedankt aan
alle vrouwen die mijn hart
kunnen behagen.

Maar ook bedankt aan alle voorbeelden,
zij die voor zichzelf opstaan of
berekende gokjes wagen.

Bovenal merci aan het rolmodel
van het verhaaltje dat ik hier vertel.

Ongeacht welk hersendeel als laatste is geraakt,
papa en ik, wij zijn vanaf de eerste dag gekraakt.
Je heb zoveel voor ons gedaan.
Papa heb je geleerd *** hij samen verder hoorde te gaan,
mij *** ik op mijn eigen benen moest staan.

Wij kunnen dat hier niet alleen,
hebben al zoveel steun gekregen
van mensen, vrienden en familie bij wie we onze
donkere hoofden konden legen.

Je bent er nog, maar niet meer echt,
je schommelt tussen twee extremen.
Toch heb jij ook het recht
om waardig afscheid van ons te nemen

Mama, lief, jij was de oplosser van alle
denkbare problemen.
Nu zo zonder jou zoiets verwerken
Zal later misschien onze band versterken.
Voor nu, echter, stellen we het samen met jou
elke dag een beetje slechter.

Vertrekken is niet makkelijk. Dat is het nooit geweest.
Je pakt je koffer, ziet je naasten wachten,
ziet ze smachten en ze zijn bedeesd.

Ze willen dat je terugkeert, dat je niet verleert
wie ze zijn en wat ze je verteld hebben.
Ze willen niet vergeten, geen laatste keer
gedag zeggen.

Het is een sprong die je moet wagen,
ik zal je missen voor zovele dagen.

Soms springen tranen in mijn ogen
zonder dat ik ze heb gevraagd
om daar te landen.
Ik voel me dan belaagd
en zeg ze dat ze mogen
vallen in mijn handen.
Daar zijn ze zichtbaar zachter en
laat ik ze makkelijker achter.

De krant en de schepen zijn gebeld.
De hele buurt stond versteld
te lezen dat het optreden
vrouwonvriendelijk zou wezen.

Er werd bikkelhard gestreden
en uiteindelijk beslist
dat de school zich had vergist.
Of ze zich excuseren,
zal de tijd ons leren.

Niemand ziet mijn hersenen op krukken.

Hij had onroerend goed geprobeerd,
zelfs met elleboogtechnieken
vermoeidheid afgeweerd.
Toch heeft het niet mogen zijn
want ook al was het fijn
hij heeft niet kunnen pieken.

Lezen en schrijven,
in levenden lijve
ondervinden
wat mensen kan verbinden.

Ik ben geboren in negentienvijfenvijftig
en we zijn in tweeduizendnegentien.
De zon schijnt, breng me naar het raam.
Ik wil de regen zien en huilen naar de maan.
Ik ben eenendertig en stilaan fertig
om alleen naar huis te gaan.