En dan,
wanneer die mouw de schouder dekt,
de hond mijn arm lekt,
de taart me weinig smaakt,
de thee mijn tong laakt,
de woorden je mond verlaten,
mijn inhibitie niet kan baten
en mijn taal ervantussen,
dan,
hoef ik je enkel maar te kussen.

Ervaring als bezit, een speld
op je mouw, een vogel voor de kat,
een vriend in de kou, geweld
tijdens de dadig, ietwat ten einde radig.

Als taal niet past op wat je voelt,
je zelf niet weet wat je bedoelt.

't Is zoeken naar manieren
om jezelf niet op je hoofd te toeken.
Waarom zoeken als je bij onze broers,
de dieren, ook niemand ziet toeken?

Overvallen en bezeten
door bezit en geweten,
't is geweten dat bezitten
gemoederen kan verhitten.

Zou ik mogen weten
waar dit allemaal om draait?
Ik zou niks willen speten,
wil niks verfomfaaid.

We tellen af tot het uur slaat,
tikken uit, kloppen op de mat.
Uiteindelijk is het ook maar dat
en de keuzes van waar je nu staat.

Ik zou beter stoppen
met elke gisteren te willen toppen,
met die fletse uitgebruiste moppen,
met die woorden die al zo vaak
zijn herhaald dat de betekenis
op melkbussen verschijnt.

Het schijnt dat ik loop te dolen.
Sinds ik geen tomaten heb, heb
ik evenredig minder controle
over mijn impuls.

De puls heeft lang te hard getikt,
ik mezelf gewogen
en mijn tijd gewikt.

Was ik maar iemand anders, zeg ik
soms, tegen mezelf in een andere taal.
Was ik maar meer mezelf, zeg ik
tegen een ander.

*** meer ik wil dat ik verander,
*** meer de dagen hetzelfde lijken.
Machteloosheid doet als koriander
elk gerecht tot zich bezwijken.

Niks te vertellen,
zagen opgeborgen,
geen boom te vellen,
maar takken te verzorgen.

Ik predikte over gieters vullen,
stond zelf de regendans te doen.
Voor schuldgevoel is dat smullen,
onvoldoende voor het vak fatsoen.

Het is goed geweest.
Stop nu maar met tappen.
En doe niet zo bedeesd,
er hoeft niemand te klappen.

Ik wou alleen maar helpen,
het bloeden stelpen.
Ik wou alleen maar,
maar raakte snaren
die beter ongespeeld bleven.

Ik wist het niet.
Ik hoop maar dat ik beter weet.
Ik zal het anders doen.

Schuld cirkelt, als gieren,
als een draaikolk van wilde
dieren die snauwen, klauwen, bijten,
die het nooit even fel zal spijten.
Het is wel genoeg zo.

Ik struikelde, viel over moed.
Ik wolkenkrabde wondes open,
blies van de toren met een 'moet'
en mag dat nu met spijt bekopen