Soms is zij voor mij de lichttoren,
niet omdat ze op mijn pad schijnt,
gewoon te weten dat er ergens licht is.

Elke dag een echte dag.
Als ik al in morgen zit,
mis ik wat mijn hoofd niet zag
en vandaag de kern, de pit.

Laat het waaien taaie
takken trillen. Vertrouw
erop dat vruchten vallen.

De aanwezigheid is doelloos
en doelloos geeft ruimte.

Durf te wachten, te zwijgen,
zachtjes, vriendelijk, begripvol.

Laat het waaien verse
vertes vangen en vertrouw
erop dat zij ook vol vruchten
kunnen hangen.

Uitvloeiend spreken kost
wat luisteren verlost.
Ge snijdt wat is gaan spannen,
ge droomt van waan en plannen.

De keuzes op zich waren nooit
zo ingewikkeld. Ge ontplooit,
ge vast en ge smikkelt.

**** dan wat de schaduw roept,
zie dan wat je hoofd wil tonen,
Voordat ge alle dagen samentroept,
wilt ge toch waar voor uw bonen.

*** kan ik achterhalen
wat ik steeds vermijd,
*** kan ik mijn schaduw zien
als die steeds verwijdt?

Reclameborden sieren
de kamers in mijn brein.
Successen moet je vieren
ook al vind je dat
maar niets.

Water zakt, bloemen bloeien
water geven, bloemen snoeien,
leven leven, laten leven, gewoon,
tot de dood zich zelf komt moeien.

Woorden als tentakels,
vurig spuwend, inkt,
vlekken tot en vlekken uit,
spreidend tot het hele blad
onzichtbaar is.

Wat als letters mis verstaan
wat we eigenlijk bedoelen,
we dweilen met de kraan,
water aan de wimpers voelen?

Dan durf ik mijn ogen
niet te laten zien,
ondanks gewikt gewogen,
misschien
heeft de mens zichzelf bedrogen.

Verantwoordelijkheid wordt gedeeld
door mijn verleden zelf en ik,
voor keuzes, gevoelens en gedachten.

Mijn heden zit verveeld
met al die gevolgen
waar ik van zelf de oorzaak ben.

Wachten, denken en beslissen,
soms ook niet te doen,
al zou ik het geheugen willen wissen
voor nog één extra zoen.