We kunnen kiezen uit duizend bieren,
lokaal of in Hong Kong gebrouwen.
We kunnen thuis of winkelhieren
als we onszelf nog met ons geld vertrouwen.

Velen hebben maar net één persoon
aan wie ze al kunnen vertellen.
Soms is het een diertje te huis,
soms iemand elke dag te bellen.

We kunnen onze vingers afwisselen,
de smaak van het vlees bedisselen.
Zelfs zeggen of we aldaniet (helaas) gaan passen
en om 't goed te maken, helpen afwassen.

Voor *** kort het ook mag blijven hangen,
het gevoel dat iets genoeg kan zijn,
kan, gepaard met schaamrood op de wangen,
het pijnlijk meer-gewil met succes vervangen.

Pijn op maandagen
dins niet willen op
dagen slapen, nachten minder
boosheid richting de uit
vinder
koffiemachinegeur opsnuiven
en opschuiven
overuren zonder zelf spijt
spotlight op de cijfertjes
opdonder dag een onverschilligheid
mijn ferme botten afkluiven
en alle vrijdagavond aan hedonie
wegwuiven.

Laatst las ik in mijn eigen hoofd
gedachten die me deden
sidderen en beven.
Hetgeen ik had bekokstoofd,
beloofde me een beter leven.

Ik ging draaien aan de molen,
scheppen, graaien in de kolen,
bellen, spelen, doen alsof het telt.
En dat allemaal voor net iets meer van geld.

Ik kocht de gekste dingen.
Het moest maar op een scherm verschijnen
of 't deed m'n handjes in m'n beurs verdwijnen.

Eerst die spanningscurves in de positieve zin,
gevolgd door de terugslag, emoties in de min.
Begrijp me wel, emoties mogen, gehoord, zijn.
Maar dit specifieke mechanisme vind ik iets minder fijn.

Ik schrijf dit nu, midden in het groot verdriet.
Later zal ik nog wat laten horen, wanneer mijn ik
in mijn gedachten
er een oplossing voor ziet.

Look, we don't know.
None of us do.
It's all a good show,
pretending to.

It's a healthy dose
of doubting,
wealthy closed
off pouting, sitting,
thinking, ruminating
until it all gets through
and it luminates you too.

It's every day, another
cycle, new problems bother.
Life as a whole over time
and over goal.

Just say, another spin is coming,
another ship is landing,
another first couple of steps
in this ever expanding
repeater of the same.

Just say, we can take another go,
make another climb, dangerous or lame.
Because when we say we can,
it helps us all stay sane.

Ik kan bevestiging geven
dat jij het hebt verneukt,
alles opgefuckt in 't leven
en overal in gebeukt.

Spiegels breken, castrolletjes
met tomatensoep
vallen op de houten vloer.
Je gooide al je vieze doekjes
naast de vuilbak en nu geeft niemand nog een moer.

Ik heb nooit in jou geloofd.
Je hebt geen bevestiging nodig
maar een tik tegen je hoofd.

Heb ik iets verkeerd gedaan?
Je deed daarnet zo kort.
Heb ik je niet goed verstaan?
Is het aan mij dat hier iets schort?

Ik weet niet wat ik moet denken
van wat je denkt over mij
en kan mezelf die rust niet schenken.
Ik schuif mezelf opzij.

Ik ben het godverdomme zat,
*** zit het met zo denken.
*** the **** moet dat.

Diploma, werk en rijbewijs,
gewonnen in gevangenissen.
Allemaal op de molen en
allemaal vijzen missen.

We fabriceren, prakkeseren tot
we met moeite nog onze eigen
onzin kunnen verteren.

Tot het stopt,
dan is het plots gedaan,
vertrouwen uit de deur
en wederom er achteraan.