Groene paprika, pepers, courgette
en komkom kom kom kommer.

Zet u in de lommer, kijk naar wat dje het,
een tuin vol groene groenten
en een zacht warm geitenwollenbed.

Het valt wel mee toch, wat je ziet?
Kom, vanavond eten we friet.

Het einde van de beurt,
vijftig euro weggespeeld,
mijn moeite afgekeurd,
ze had zich zelfs verveeld.

Met al mijn bezit in een zak
aan een stok, op mijn schouder,
schommelend, achter de rug,
kijk ik nog één keer om,
twee vingers aan de lippen,
daarna naar de lucht,
het liep hier op de klippen,
'k zal ergens anders moeten zoeken
naar de verboden vrucht.

Nu al tijd om op te schuiven?
Ik dacht maar net te zitten...
Wat, al vijf jaar het er laten stuiven?
Ok, dan zal ik mijn vastgeklitte
kluwen wegduwen.
Krijg ik nog even tijd?
Mag ik nog afscheid nemen?

Mijn kot, mijn kastje en de muur,
de mooiste liedjes zijn van korte duur.

Het moment is aangebroken,
tijd voor jou om te kiezen,
liefst al meteen ingedoken,
vanavond nog de biezen
pakken of nog even blijven
plakken, rond drijven
tot de keuze zichzelf komt presenteren.
Wat prioriteit is zal de tijd ons leren.

Het is nieuw of belangrijk,
speciaal of omvangrijk
dus je bent op van zenuwen,
gestresst. In kluwen van
gedachten, zitten alle antwoorden
al klaar. Doe gewoon je best
en je hebt het voor mekaar.
Het gaat om vertrouwen
in jezelf, je harde werk en
niet om al de rest.

Nog maar net begonnen
en al twijfels
en al zweten.
Zijn dat nu duizend zonnen
die mijn huid brandmerken
of is mijn lijf vergeten
*** spieren horen te werken?

In de helft,
buitenshuis en buiten adem.
Waarom kijkt zij nu zo raar?
Lijkt het maar of gaat het langzaam,
hijgt het luid of schort iets aan mijn slik?
Terug thuis schiet mij te binnen:
****, dat meisje kende ik.

Schommel, wip, een touw aan banden,
als ik spring, mag ik dan
naast jou landen,
kan jij mij dan toevertrouwen
dat ik dichterbij de gauwe
afschriften mag zien
en voelen
of dit nu is wat ze bedoelen
als ze zeggen, liften
gaan niet heen en weer
en wij gaan al een tijdje
niet meer op en neer.