Ze sluipen soms zo
in ongelooflijke begrippen
dat mijn rode lippen
grijsgedraaid
in lichterlaaie
onheil zaaien.
Die dichte, druilerige dagen doen de
tijd vervagen.

Is het stijlvol om jezelf te zijn,
jezelf zelf te vinden?
Je kan me uitvinden, opzoeken,
overnemen of wegstoppen.
Maar als je vooruitloopt op de zaak
is achterstand reeds in de maak.

Neem alleszins mee dat je bij mij
mag komen kloppen
voor een stap opzij
en warme koffiekoppen.

Na eb, één zekerheid,
de zeven dikke jaren
en de zeven dunne.
Het is moeilijk te verklaren, waarom,
maar het zou kunnen
dat de regen en de maan
er voor iets tussen zitten.
Daarom kussen wij de zon.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

Ik zit op één stoel.
Zo zijn er talloze stoelen.
Het regent in huis.

Sinds die bewuste uiteenzetting
is er zodanig veel gebeurd
in onze levenssetting
dat je zonder klaarheid treurt.
Het wordt moeilijk onderscheiden
wie nu wat precies besmeurt.
Na slagen en reizen
valt enkel te beslissen
wie in de prijzen valt
en wie we moedwillig wissen
wanneer het in de boeken wordt gestald.

Via via ongehoorde kronkelwegen
zag hij *** de peilen stegen.
Water rees, ijs smolt,
leiders zetten akkefietjes on hold
om te bespreken
*** we zonder
bij een god te smeken
daar onder
uit komen en boven uit steken.