Ik had die problemen al van voordien,
toen niemand ze kon zien,
ik ongestoord kon leven,
wandelend zonder vallen of beven.

Ik ben uw naam vergeten,
waar moet ik straks ook weer zijn?
Dat is altijd zo als ze leest, ze is maar tot haar
veertiende naar 't school geweest.
Ik heb dat nooit geweten.

Ik ben enkel rechts geschoren,
heb deze nacht wat ***** verloren,
ik heb pijn maar wil niet nog eens bellen
dan lijk ik het te slecht te stellen.

Mijn hoofd lijkt wel vertroebeld, gruis
gestrooid, verstrooid en elke dag bejubeld
terwijl ik mijn spieren voel verstijven.
*** lang moet ik nog blijven, wanneer mag ik naar huis?

Treinen rijden hier al lang niet meer.
Op de bank van dit station leest
niemand nog de krant,
slaat niemand nog een praatje,
geeft niemand nog een hand.

De sporen zijn verroest, de pannen weggewaaid.
Alles staat hier stil.

Het blijft luguber om te zien
*** iemand die het niet verdient
zo vlotjes kan vergaan,
zonder enigszins gekraai
van eenderwelke haan.

Ooit sta ik misschien op dat perron
en wou ik dat ik alles lang geleden had gezegd,
toen ik nog niet wist wat maar het wel nog kon.

Op de stoep staan dozen,
in de post niks om van te blozen,
aan de deur een kast en
in de verkeerde kamer
een zetel die niet past.

Snel volgen de mannen,
gewapend met een hamer,
om de latten weg te halen en
mijn huisje te verbannen
naar ongehoorde zaagverhalen.

Ik zal dan moeten werken,
ik zal veel moeten tellen,
ik zal mezelf dan merken
en nooit meer dezelfde zijn.

Na heen en weer en her en der gestuurd te worden,
het horen van de straat en zien van duizend borden,
moest ik me even afgezonderd voelen, alleen zijn,
zalig, zielig, eenzaam, op en af koelen
in de zachte wind van mei.

Mijn hoofd is klei, mijn handen zacht.
Ik heb geen dag gewerkt en dat ook nooit verwacht.
Maar vroeg of laat droogt het op en zit ik vast
in onveranderbare vormen.

Lijden volgt op volgen van de normen,
hoewel afwijking ook kan storen,
ruik ik liever met mijn oren
of zie ik met mijn tong.

Zong de vogel ook maar in de winter,
sliep ik ook maar voor middernacht.
ik droom meestal later maar vind er
nooit iemand die lacht.

Ik sluit me op om te ontwaken
uit de vloeiende stroom van onbeïnvloedbaar gedrag
wanneer mijn uitgewanden staken
en ik genoeg heb van de dag.

I fell asleep, seated on a chair
beside your bed, softly loosening
the squeezing gripping of your hand,
picturing your auburn hair and
wind chafed skin.

I saw you levitate above the grass,
I saw you emerge from some frightening mass.
It was then, right there, when I suspected,
you could be the mongoose
and I would be the snake.

I got sent from place to place,
the other side of the city center,
to get some ink on some paper.

I got sent from case to case,
the inside of the love you lent her,
knowing you would want it back.

Zacht is het om met voorbedachte rade
toen al te denken aan ingehaalde schade.
De voorspelling van gisteren is nooit
voor mij van toepassing geweest,
geen kans op centreren of op voorhand leren
wat dan morgen soms geneest.

Het effect is negatief en twee dimensioneel,
de grafieken zijn me eventjes te veel.
Denk dus later al aan het gevolg
van mislukte schattingen.

Ook ik verlies wel eens controle.
Mijn rust is dan aldaniet bewust ten dole,
mijn zelfbeeld ten dode
opgeschreven en mijn bedoeling zogezegd verheven.

Spelen wij dan allen soms,
misschien intentioneel, toneel?
Werken wij dan, elk van ons,
met tegenzin te over, veel te veel?

We doen het elke dag, bedenk ik,
we doen het unaniem,
met hier en daar een enkeling
die alles toch al heeft gezien.

Ik bedaar dan, geef mijn fouten toe,
besef dat ik nog veel moet leren over nagenoeg alles wat ik doe.