Ik heb een duidelijke taak gekregen,
gisteren de glazen zitten legen,
verlegen toch in bed gelegen
vanwege de wegen die doorwegen
op mij en mijn zin zit tegen.

Begin dan toch gewoon,
laat al de rest maar vallen,
begin nu eindelijk,
alles is toch tijdelijk.

Ik heb me erachter gezet,
goed opgelet, ik weet het,
't is een leugen, een klucht.
Ik ben dan toch begonnen
al was het met een diepe zucht.

Al even durf ik niet te geloven,
onder ogen te zien,
wat er allemaal verschoven is.
Ik mis routine, moet mezelf terug
kunnen verliezen in zaken
om ze achter de rug te weten geraken.

Ik heb moeite met onzekerheden,
waarschijnlijk door gebeurtenissen
uit mijn overdreven, zacht verleden.
Enkel zo kan ik een voor een de dagen wissen,
de tijd van toen terug missen
kortom niet langer
mijn levenslust vergissen.

Duizelingwekkende pijn vertrekt vanuit mijn rug,
mijn ogen staan op barsten
zienderogen
zou ik het noodlot tarten,
had ik mezelf voorgelogen,
ik zou het allemaal wel oplossen
later
maar de leegte keerde steeds weer terug.
Mijn tanden knarsten,
vingers bogen,
het zwarte scherm speelde me te parten
levenloos en leeggezogen
wie kan mij verlossen
van al wat ik mezelf heb aange-
Daan.

Over twee dagen of een week,
ooit zal je weten wat je wilt.
Dan zal de zon nog steeds hetzelfde schijnen
maar het wolkendek verdwijnen
als de tranen van daarstraks.

Ik zal dan een kaarsje branden,
voor jouw vis, je kabel en je kat.
Nooit meer zal je vergeten
wat je toen
aan jezelf had.

The sound is uncontrollable,
it bangs, it knocks, the side of my head,
it rolls and rocks, my face turns red,
with anger, I burst, it burns.

The door was closed, I cursed,
isolated yet easily approached,
it searches me, I feel hunted,
I feel poached.

I yell, I scream, it's all the same,
from inside, it's different,
it's not getting anywhere, I hurt,
my cries were never heard.

I wash away the dirt, build up
after days of focus, my dreams, they mention
attending a funeral for my attention.

We zaten per twee in een kring
op een wei
in een weerstad
die eens per jaar weer
wakker wordt

Elk van ons bewapend met een fles,
een blik en een stoel.

Het duo met de kortste drinkperiode
kreeg een prijs aangeboden,
allerminst een die tot beter leidt,
gevoelloosheid.

I've said too much again, my guest,
like when I promised an ending
to that pending love request.
Promptly taking the stairs,
avoiding stares by gazing down
at my own feet.

In the bathroom I collect myself,
I get myself together. I am ready,
I am ready, this time I will get her.

I flush away the thoughts I'd rather
not have said out loud, I'd flush it all
to blend in with the crowd.

Yet when I go deeper, I would not,
reminding myself my integrity may
be the only treasure I have got.