Met skewe takke,
met 'n krom stam
en die seerste dorings
wat in my vasklou

Daar waar die bloeds
aar le vind ek jou
in die donker nag
met die skeinheilige lig
wat ons altwee verblind

En so ontmoet ons
in die rooi valende duine
met die vonke
van 'n vuur binne my.

Leer van jouw ogen,
Zij zijn als boten welke altijd in goede conditie verkeren,
Zij zijn niet in staat te verdrinken door het water die haar binnenste opvult,
Verstrengeld als zij zijn, staan zij hoog terwijl de tranen die zij afscheiden zich naar het laagste punt wenden,
Blind of verblind, zij zullen altijd blijven werken - zij zijn op'gedragen.

Mijn geliefde peddelaar, waarom dwing jij je ziel dan te verdrinken in zeeën van gedachten welke het licht niet hebben gezien, noch de zoete smaak van zuurstof hebben geproefd?

Laat ons eeuwig walsen over de horizon
op de melodie van eindige liefde,
Twee silhouetten met elkaar verbonden
in een gracieuze dans,
verdwijnende in de ondergaande zon,
verblind door het licht van de vlammen.