En l’an trentiesme do mon aage
    Que toutes mes hontes j’ay beues…


Pipit sate upright in her chair
     Some distance from where I was sitting;
Views of the Oxford Colleges
     Lay on the table, with the knitting.

Daguerreotypes and silhouettes,
     Her grandfather and great great aunts,
Supported on the mantelpiece
     An Invitation to the Dance.

     . . . . .

I shall not want Honour in Heaven
     For I shall meet Sir Philip Sidney
And have talk with Coriolanus
     And other heroes of that kidney.

I shall not want Capital in Heaven
     For I shall meet Sir Alfred Mond.
We two shall lie together, lapt
     In a five per cent. Exchequer Bond.

I shall not want Society in Heaven,
     Lucretia Borgia shall be my Bride;
Her anecdotes will be more amusing
     Than Pipit’s experience could provide.

I shall not want Pipit in Heaven:
     Madame Blavatsky will instruct me
In the Seven Sacred Trances;
     Piccarda de Donati will conduct me.

     . . . . .

But where is the penny world I bought
     To eat with Pipit behind the screen?
The red-eyed scavengers are creeping
     From Kentish Town and Golder’s Green;

Where are the eagles and the trumpets?

     Buried beneath some snow-deep Alps.
Over buttered scones and crumpets
     Weeping, weeping multitudes
Droop in a hundred A.B.C.’s

Mga buto ay nagsilbing haligi
sa binubuo niyang panaginip
marupok ito at bibigay
sa mahinang balakid
Tahimik nang naunsyami
Labing nakadikit, dila'y nakaipit

Bigkasin ang salita sa simula niyang
wika
Sa letra na  naguguluhan din
Papipiliting ibibigkas
Takot ay bumubulusok sa inaping
pangungusap

Parang ilusyon, ang paggawa ay ang
pagkaroon
ng kahit maliit na kabuuan ng loob
na hanap ay tagumpay
Pero sa paglubog ng araw
nagmistulang delusyon

Ang mga paa habang humahakbang
Panoorin hanggang sa pumanaw
sa liwanag, may anino
Tingnan ang lilim, lumalakad nang
pa-urong

Ganyan ang mundo
Ikulong na at igapos
Sa likod ng matiwasay na paggalaw
ay may lihim na naka-agapay
Ang maitim na misteryo na nakangiti

Ulap na sumasayaw, bungad at gayak
ng unang ngisi ng umaga
Isabay ang halimuyak sa monasteryo
ng prinsesang nagagalak

Ang dalangin na nagawi sa hangin
Kumpisal ng pag-ibig
Kaluluwa ng kasiyahan
ng musmusing pipit

Ang iniwan,
niloko ng liyag
kimkim ang galit sa kaibuturan
ay di madaling mapa-ibig

Ang masaya na pakisamahan
nakalulugod na kaibigan
ay di makapagsalita
sa harap ng hirang

Sa hindi natuto pang umibig
ay parang sanggol na
madaling umiyak,
kailangan akayin

Pagkat ito'y hindi maipipilit
tulad ng pag-awit ng mga pipit

Dalawampung araw na singkad
sa yaong buwan ay ang kaarawan
na di sa taong bisiesto

Kapag may dugong malabnaw at malinaw
ay karakaraka lumigwak sa bukang sugat

Oras na ipagdiwang
ng mga buo at biyak
Dalawang kasarian ay kapupunan sa bawat isa

It's cold in Duhallow this morning and the fields that were green yesterday
Lay chilled to the frost that the night brought a cover of silvery gray
And the little dunnock on bare hedgerow too cold and too hungry to sing
On **** branch he perch sad and silent the hardship that January can bring.

The robins and sparrows by back door like beggars they wait to be fed
In hope that when breakfast is eaten the housewife might throw out some bread
With no thought for song or for nesting their battle is to stay alive
How many will live to see April the Winter so hard to survive?

The first heavy snows of the Winter have fallen on the higher ground
On Clara, Shrone and Caherbarnagh the hills are so white all around
The blackbird and thrush on the bare branch their feathers fluffed against the chill
And hare has come down to the lowland there's nothing to eat on the hill.

But I can remember the bright days when sun shone on the leafy tree
And robins and thrushes and finches piped in the woods of Knocknagree
And to her nest on barn rafters the sparrow brought feathers and hay
And out on the dandelion meadow the pipit sang all through the day.

Young calves and young lambs in green pastures were full of the frolics of Spring
And joy too had come to the river the song of the dipper did ring
And moorhen was out with her babies and she chirped loud if human was near
Her first lesson to them survival to teach them the meaning of fear.

It's cold in Duhallow this morning the thrush silent on the bare tree
And gray on the fields and the hedgerows and gray over all Knocknagree
But I can remember the bright days when nesting birds piped all the day
And hedgerows and woodlands and meadows smelt sweet with the blossoms of May.

“I am not a teacher, but an awakener.”
― Robert Frost

May mga walang alam na nagpapanggap na may alam. Mga nagmamarunong na akala mo ay mga pantas pero ang totoo ay masahol pa sa tunay na mga mangmang. May mga nagsusulat pero hindi marunong magmulat, kahit bulatlatin mo ang kanilang mga aklat na hindi magluluwat wala kang mapupulot, wala itong alamat kundi puro lamat. Ganito sila ‘pag iyong sinalat walang k’wentang bumanat.

Ang mga panaginip ng isang paslit ay laging naghahanap ng katuparan tulad ito sa isang malawak na paliparan na ang mga tapakan ay tila walang hangganan. Ang banggaan ng mga saranggola guryon man o boka-boka ay sumasagisag sa sigla ng kamusmusan. Walang bobo, walang tanga at walang mahina ang totoo para-paraan lang para matuto ‘yan ang hindi alam ng mga ungas na nagtuturo.

Natatandaan ko madalas na pinapatayo ako sa harap ng pisara kasi maingay daw ako at malikot. Madalas din akong mapalo kasi mahina ang ulo ko pagdating sa Matematika. Bakit ano’ng kadakilaan ba ang meron sa pananahimik at kelan pa naging pang-aliw sa puso at kaluluwa ang mga numero? Walang lumiligaya sa pagmememorya at hindi nakaka-ulol ang pagiging malikot at maligaya.

**** ka ba talaga? Parang hindi naman, mas mukha kang tinderang tuliro na abala lagi sa pagbebenta ng yema, kendi at kung ano-anong sitsiriya. **** pangalawang magulang? Kaya pala mas mabagsik kapa sa tatay kong maton at mas masungit kapa sa nanay ko. Nagtuturo ka ba’ng talaga? Hindi naman, mas mahaba pa nga ang oras mo sa pakikipaghuntahan.

Ang **** ay hindi lamang dapat na nagtuturo s’ya ay tagapagmulat din. Isang John Keating (teacher sa pelikulang Dead Poet Society) ang kailangan ng mga bata sa mundo. Nagmumulat hindi nagmamalupit, hindi kailangan na manghagupit at walang dapat na ipilit. Ang eskwelahan ay hindi pugad ng mga pipit. Matalino, magaling at matalas mag-isip ayos lang yan. Subalit punong-puno na ang mundo ng mga matatalinong walang pakinabang.

Ang umibig at maging tunay na kapakipakinabang sa mundo at sa kapwa tao, ito ang dakilang aral na dapat na ipangaral. Walang silbi ang mga pagpapagal sa loob ng paaralan kung ang natutuhan mo lang ay kung paano kumita ng limpak-limpak na salapi. Kung ang alam mo lang sabihin ay Yes Sir at Yes Ma’am walang silbi ang iyong pinag-aralan. Nakakalat na sa lupa ang mga pipi na hindi marunong magsalita at magpahayag nang kanilang tunay na saloobin. **** na nagtuturo maliban sa hintuturo at nguso sana gamitin mo rin ang iyong puso.

Ang pasan na krus ay simbolo ng walang humpay na pagmamalupit
Nang naipako sa kahoy,
sa timog dumaloy ang aurora
Nagsilaglagan ang mataas na densidad na luha

Nalusaw na esperansa ay hindi madadampot
Nakakawala sa palad kung kuyumin
Inipon ang likido na tumilamsik
Sa bahay ay alumpihit

Sino magsasagip kung patay na
Ang kalansay ay huwag na galawin
Aabot sa kabanata na malansag maging ang luningning
at tumihaya sa burol ng pagrayos

Ang siwang ng kahon ay singawan ng hinga
Nalumbay ang pipit sa lilim ng Balete
Nahira sa musika na inawit
Hiningi na sumakabilang buhay na

Inakala na may kasagutan sa mga tanong
Sa kwentong ito ipinapakilala ang pag-ibig sa isang tao
Ibubunyag ng kwento ang walang paalam na pag-iwan
Layas na bulalakaw ay panhiling na bituin

Unti-unting naghahari ang dilim
Sa sulok ng lumang kamalig
Isang papel at lapis
na hinahawakan nang mahigpit

At ang buwan ay sumisilong
Sa anino ng mundo
Batbat ng bituin ang langit
Sa bulag na panganoorin

May galak na maiguguhit
Sa kapintasan ng tinta
Ang saysay ng buhay malilirip
Sa kumukutitap na lampara

Lahat ay nakapiring
Habang sa luklukan ang gabi
Nalilingid ang katotohanan
Ngunit maaaring isulat ng pipi

Luluha ang birhen
Sa awit ng mga pipit
Ang pagsasalaysay sa buhay
Ay kapana kapanabik
Kung may hirap at pasakit

Ngunit hanggang kailan ang pagtitiis
sa lumulubog na kapalaran
Umaaninag sa pawid at
Sa mukhang nagugululumihanan

Lumilipas ang sandali nang marahan
Mahirap suyuin ang hangin
Hindi madali ang mabuhay
Magpatangay sana upang makalaya
gaya ng lumulutang na saranggola
sa habag ng gabi't tala

A chirrup beneath my
window syll
"Chirrupchirrup."
            
A Pipit goes. Café au lait
plumage quavering in dew
and wind.
        
Splayed on syll sublime
his songs he
sings.
            
My ears, freshwoken, hear
tender crescendo and I
arise

and start the
day.