26
Long enough
26
26
26
Never to 27
Guess I'll stick to 26
The younger
The better....
26
Last letter
26
Eternity waits
26
A marvelous date
26
None more to leave
26
Set me free
26
A strange life
26
Saying goodbye
26
Loved whilst I could
26
But all's left and all's done
26
Fears none more
26
26
26
26
20ish
26
20 six
2wenty si..... .
Forever
26!!;;

26* days until my schooling career comes to a stoping point,
or perhaps a pause.
26 days until I stop seeing everyone I've been forced to see five times a week for 12 years.
26 days until my alarm clock no longer has to wake me up at the peek of dawn.
26 days until I no longer see these wonderful teacher's I've come to adore.
26 days until it is all over.
1 day and I'm graduated.
12 years
4,380 days
That all lead to this one day,
that is 26 days away.
That ends my high school career,
& is the start of something beautiful.

Hollowed eyes straining
Typing mindlessly into the white screen
Letters,
a line
a curve
a sound
Letters treated like saliva in our mouths
A never-ending supply that you can eternally spit out
Spit on faces
on egos
on personalities
& into souls
The blank looks on our faces
Displaying vulnerability with words
Love letters, suicide notes, all the same
Just a mix and match of only 26
Shuffled to create a medley of messages
Enough to capture a heart
to water the eyes
to transform a character
You read back and realize…
Your words were nothing
They were merely a reflection of our shallow generation
The youth that speaks only of narcissism and flaws
The 26 letters wasted for the title of “popular”
wasted for the action of “fitting in”
wasted for the heart of the “love of your life”
26 is a huge number
Love is a huge word
Master this analogy and you can bloom in the world
People fear to not be accepted
My fear is my inability to put together a combination of 26 letters
One that has the ability to encompass the infinite possibilities
I fear to absorb this world’s dislocation of priorities
15 years with the same 26 letters
My words; altered
My mind; modified
And my mouth finally says:
I
want
to
*inspire

Ilang oras na akong nagsusulat
Ilang tinta at papel na ang nasayang
Pero hindi ko alam kung bakit hindi ko malabas ang nais iparating ng puso
Wala akong magawa kung hindi titigan ang mga nasayang papel na nasa gilid ng aking mga kamay
Ilang ulit na akong nagpalit nang kulay ng tinta ng bolpen, nagbabakasaling kung kulay pula ang gamiting pangsulat, mawawala ang lungkot na nadarama na may mahal kang iba
Baka kung kulay dilaw ang bolpeng gagamitin mawawala ang sakit na nagpapaala-ala na hindi ako ang dahilan ng mga ngiti sa iyong labi
Baka kung kulay berde ang bolpeng gagamitin maglalaho ang mga luhang hindi maubos-ubos tuwing nakikita kitang kapiling siya
Ano pa ba ang dapat gawin?
Ilang papel pa ba ang masasayang para sayo?
Ilang kulay pa ba ng bolpen ang kailangan masayang para malaman ang nais sabihin
Hindi ko alam kung ano at paano
Ano ba ang dapat gawin para mawala ka sa isipan?
Paano ba kita bibitawan kung alam kong sa pagtawid sa kulay pula ramdam kong ako lang nakakapit?
Paano ko hihigpitan ang paghawak sa daming tumatawid sa dilaw na dahilan para bitawan ka kung alam kong malayo ka na para abutin pa
Paano kita hahanapin sa huling kulay berde kung alam kong wala na, tapos na
Wala ng dahilan para magpatuloy
Dahil alam kong hindi tamang ipagpatuloy itong bugso ng damdaming na kahit saang anggulo, hindi tama, hindi nararapat
Kaya hayaan mo kong sayangin ang mga papel, bahala na kung magalit ang kalikasan
Hayaan mo akong maubos ang lahat ng kulay ng ballpen dahil dito ko nalamang masasabi ang mga salitang dapat iparinig sayo
Wala na akong magagawa kung hindi hayaan ang panahon
Hayaan ang sariling humilom
Hindi ko alam kung gaano katagal
Pero hayaan mo, makakapagsulat ulit din ako gamit ang isang papel at kulay itim na bolpen balang araw para sa tunay na nakalaan nito
Pero sa ngayon hayaan mo lang muna akong titigan ka sa malayo habang nakatuon ang iyong mata sakanya
Hayaan mo lang muna akong iyakan ka habang hindi mo mapigilan ang ngiti sa iyong labi kasama siya
Hayaan mo lang akong masanay sa sakit, baka sakaling magsawa ako at hayaan ang sariling sumaya ulit...kapiling ang iba