Minsan napapaisip ako,
Bakit yung mga tauhan sa isang storya o palabas,
Ang bilis nilang mahanap yung taong para sakanila
Yung taong alam nilang bubuo sa buhay at storya nila

Piksyunado nga lang pala lahat,
Sa totoong buhay
Kailangan mo munang masaktan ng sobra
Bago dumating yung taong bubuo sayo at wawasak sayo

Madalas lagi akong naghihintay sa panahon na yon
Pero gaano nga ba kadalas ang lagi o minsan?
Araw araw, gabi gabi
O pagsikat ng araw at paglitaw ng buwan

Sa bagay bata pa naman ako
Marami pa akong pagdadaanan
At dadaanang dilim at pasakit galing sa iba
Pati na rin sa sarili ko

Kaso hindi ko talaga maiwasang malungkot
Araw araw kasi may bumubulong sakin
Bumubulong na "Tapusin mo na buhay mo"
"Wala namang nangyayari"

Hindi ko alam kung magpapatalo ba ako
Sa isang bulong
O ipapanalo ko yung laban na to
Dahil bigay to ng Diyos

Sana nga kayanin ko hanggang dulo
Sana magpakita na yung taong bubuo sakin
Kahit sa pansamantalang araw lang o buwan o taon
Para naman masabi ko sa sarili ko na minsan naging masaya rin ako.