Vertrekken is niet makkelijk. Dat is het nooit geweest.
Je pakt je koffer, ziet je naasten wachten,
ziet ze smachten en ze zijn bedeesd.

Ze willen dat je terugkeert, dat je niet verleert
wie ze zijn en wat ze je verteld hebben.
Ze willen niet vergeten, geen laatste keer
gedag zeggen.

Het is een sprong die je moet wagen,
ik zal je missen voor zovele dagen.

Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.