Jy ry op die hanekraai
en kom le in my oor.
Jou tree 'n bekende geluid.

Jou teer drafstap deur my drome
maak my seerste monsters stil.
En sus my in 'n doodsluiterse rus.

Jou oe laat my handsaamslaan
op die lumier van meer as een.
Jou aansig maak van my gelowig.

Jou luim is 'n seestroom wat stoot en trek
en ek sit vasgekeer in jou rooi getui
en ek mik dieper , ek mik dood!

My liefste jou aanraak stuur gode
deur my dooie are en ruk my terug
vanaf die donker sluiers.

Jy is die maan, die sterre- nee
die nag! wat om my toevou
en my wieg wanneer my arms na niks gryp.

Jy is die openbaring waarna lewelose streef
en die anker waarna vryes verlang.
Bring my terug, na die gelykstreep,
voor die tyd ons invang.

Ek wil jou prys met woorde
wat God se toorn op my sal bring
maar dit hang aan my lippe
soos ek wag vir more se son om jou te besing.

Dit is my vroegoggend gedagtes,
van my lieflike laatslaper,
wie ek nooit akkuraat sal kan prys nie
, want ek is maar net 'n versotte ou dinkgaper.

Teetles tuppled storpidly, along the clurby path
Her toes gribbed at the plirky sand
When she lumbled swanuously round the ragthall pebbly wrath
Her stlilting head tipped back as she breathed the roopled frand

She trippered toinulously pausing at the gurgil streef
To drink slaverously from a Burbore skinned flask
Sea shells stolen plumberlingly from the Briley Heef
Dripped from her pockets as she svointered on the shubbled crask

And in her furling hand she snatched a Stoodle,
Feathered little spine smuffled from the wind so grabbily,
Its beak produced a little snawdoodle
And she laughed so jorbid and trabbily

“Little one, a seashell for you”
She exclaimed and stooped to pluck a sleemish one
And in the Stoodle horpled with a gentle twoo
And she set it in the blurkish sea, spinning loorfilly in the sun

With a sudden shloop
both shell and Stoodle were ****** under
so she stood waiting peering into the gloop
as the Stoodle sunk into the murky punder

Then up the Stoodle popped with sloopish swriss
But Stoodle it was no more, instead a brilly Havergrath
With grey silk back and wuverbul muscles twriss
A smarmy smile upon its jarby grath

And she smiled back at him
A korky, vubblious thing
And he flipped through the air with krim
As one only a Havergrath can bring

--Lily

Leer me kennen, leer
wat mij verwennen, kan
je mij neerpennen, vraag ik aan
mezelf.

Ja dat wil ik wel proberen,
heb ik net gedaan, denk ik,
ben dat.

Zo, zeg, hey, wat straf
en leuk en laf
dat jij zo vriendelijk bent geweest.

Het hoeft niet harder
als je voor jezelf leest,
wees tevreden, streef naar meer,
verzorg je toch een keer
en je geneest.