Via leven, ene van de velen,
monden, stemmen, kelen
door elkaar te weven
in een wirwar boel Berlijn
en wenen, dankzij diegenen
die nog altijd zijn,
nog altijd lachen, stralen
daar blijf ik het geven halen.

Da's waardoor en om
ik 's ochtends uit mijn bedje kom,
gedreven, mijn pantoffels kus
met jus d'orange en bonjour zeg,
goedemorgen in het Frans.

Pantoffels in de vroege na-
middag. Ik verwijt me: 'ga!'
en stel vast dat niets beweegt.
Mijn egoïsme weegt.

Ik twijfel tussen op en van het pad,
ga geregeld op mijn tenen staan,
staar naar de verdwenen maan.

Gaan is een lat met meerdere
meeteenheden, soms een botte schaar.
Ik zoek naar wat goed was in eerdere
dagen, zonder dat mindere terug te halen.

De dag is niet meer dan een paar verhalen.