Oh kay gandang pagmasdan ang mga patak ng ulan
Tila musika sa pandinig kapag ito'y bumabagsak sa bawat bubungan
Animo nag-aanyayang tayo'y maligo't magtampisaw
Kasabay ng mga bata na masayang naglalaro sa lansangan
Aking naaalala noong ako'y bata pa
Ang lagi kong dalangin, nawa'y bumuhos ang ulan
Upang ako'y maligo't maglaro kasama ng aking mga kaibigan
Hindi alintana kung may kidlat na paparating
Basta't masaya kaming naglalaro sa kabukiran
Noon, masaya na kami kapag umuulan
Dahil hudyat na iyon ng aming paglalaro sa malakas na ulan
At kapag tumigil na, si Ina'y nagluluto ng ginatan
Upang mainitan daw ang aming mga tiyan
Sa paglipas ng henerasyon, nabibilang na sa aking daliri ang mga batang naglalaro sa ulan
Marahil mas ninanais na lamang nilang maglaro at humawak ng gadget kaysa magtampisaw
Ang ilan nama'y takot magkasakit dala ng ulan
Ngunit, kung inyong iisipin ang ulan ay biyaya ng Maykapal
Nakabubuti ito sa ating mga katawan
Kaya laking pasasalamat ko sa Maykapal
Dahil naranasan ko ang maglaro't magtampisaw noong ako'y bata pa
Hindi tulad ngayong henerasyon, na ang tanging ginagawa'y humawak at maglaro ng gadget
Nakakalimutan na ata na sila'y musmos pa lamang upang maranasan ang saya ng kamusmusan

Kailan kaya tititigil, hihinto, mawawala?
Ang mga Gabriela na ating nakikilala?
Isang ideya na kay hirap tapusin, kitilin, hawiin,
Nasa looban ay may markang nagdiin.

Nawa’y patuloy nga ating paglakas,
Nang sa susunod ay wala sa isip ang pagtakas,
Bagkus ay kapayapaan at kaliwanagan,
Ang pupuno nang higit sa kaisipan.

Kung malamig lamigin,
Kung mainit mainitan,
Basta sa susunod ay may kumot,
Pamaypay nang mahanganinan.

Magbabago rin pagkat mawawala ang mga Gabriela,
Paglahong walang pasabi ngunit may ganda,
Sa langit natin lahat ay natutuwa,
Nahanap na. Nahanap na.