Pitumpu’t Lima,
‘Yan ang taong nandito ka.
Ngayong upos na ang ‘yong kandila,
Ilaw mo’y ‘di na mapupundi pa.
Huling gabi mo na ngayon sa’yong tahanan.
Ngunit ang buhos ng ula’y parang wala ng katapusan.
Hindi ko alam anong gusto ng kalangitan,
Subalit bakit ito’y tila nakatatahan.
‘Di ko lubos maisip na sa kinabukasan,
Eto na ang huli kong masisilayan.
Kung gaano sana kalakas ngayon ang ulan,
Lahat ng ito’y hihina rin sa kinaumagahan.
O kay dagli ng iyong paghimbing
Sakit na ‘di mo mahahambing.
Sa kabila ng hirap na ‘yong dinaing
Lahat ng ito’y ‘di na sa’yo makararating.
Sa larangan ng sining,
Kami sayo’y nahuhumaling
Iba ang taglay **** galing,
Isa kang batikang itinuturing.
Sa mga obra **** iniukit,
Pasasalamat ang aming sambit.
Mga ala-ala ng bawat saglit,
sa puso’t isipa’y nakaguhit.
Hindi man kasing husay at talentado,
Larangang ito’y patuloy na isasabuhay ko.
Pinapangako ko, aking Lolo
Sandali nalang, Apo mo’y magiging arkitekto.
Kung kami ay maglalambing,
piging ang nakahanda sa’yong paggising.
Tiyak ngayon atensyon mo’y sa lola nakabaling
Kung mayroon lang kaming isang hiling,
Ito‘y muli kayong magkapiling.
