Natatakot ka kung saan tayo dadalhin.
Natatakot ako kung hindi tayo makarating.

Hindi tayo makakarating kung hindi ka magpapadala.
Hindi tayo madadala kung di tayo makakarating.

Nakakatakot mabuhay sa takot, mahal ko.
Hawakan mo ang aking kamay, at tatalon na tayo

Palayo mula sa takot. Saan man tayo dalhin, kahit hindi makarating.

may mag araw na hindi ko maiwasan mag isip at malumbay.
mag isip na baka mapagod ka na at ako ay hindi na   hintayin.
malumbay at sa iba ay humanap ng kalinga.
na baka sa tagal ang puso't isip mo ay mahulog sa iba.
bakit hindi ko maiwasan ang takot ay maramdaman?
kahit madalas mo namang iparamdam na ako sayo ay mahalaga.
kalooba'y nababagabag sapagkat sayong tabi hindi ako ang katabi.
nakakapanlumo mag isip ng mag isip,na baka isang umaga hindi na ako ang nais makatabi.
hindi na ako ang nais makausap
hindi na ako ang nais makakulitan
hindi na boses ko ang nais naririnig
hindi na mensahi ko ang inaabangan,
langyan pag-ibig yan bakit sa taong nag mamahal laging may agam-agam.

Nilisan kong hubad ang pinaglunuhan,
Enero, Pebrero, Marso ng kabataan
Lubi-lubi ang awit sa tiyang kumakalam
balatkayong pinasikip ng mga agam-agam
mga ala-alang pilit naglulungga, inipit na liham
sa yungib ng pipíng isipan.

Sa pagtalikód ko’y hiniwa
ng balaraw ng panghihinayang
ang banig na naidlip saglit
sa magdamag na paglalamay
banig na nilala ng mga dekada
mula sa mga hibla ng pagsusumikap.

Paalam,
kaibigang nabingi sa tawag ng luho
Walang alinlangang maririnig mo rin
ang tibok at bulong ng puso
Ninais ko sanang samahan mo ako
at ating anihin
ang mga uhay na mula
sa binhing ipinunla
sa mga alapaap.
Ninais kong lasapin
ang matamis na bunga,
pinahinog ng tiyaga
at patuloy na pag-asa.

Subalit
dagtang makapit,
luhang mapait,
kumikirot ang lupa
sa patak ng namuong dugo
ng bayaning nagbuwis
ng sariling pagsuyo.

Kikitlin ng Nobyembre
ang bawat naiwang himaymay
sa lamig ng yakap ng amihan
- akala’y dakila ang dayuhang niyebe.
Mamamaluktot muli sa maigsing kumot
hanggang sa magising
sa aguinaldo ng Disyembre
at pagpasok na naman ng Bagong Taon
walang kamatayang panahon
aasa na naman sa ****
na iba ang pangako at iba ang tugon
sa dalangin at maraming tanong

Ah sanga pala, Abril, Mayo, Hunyo noon.

Umaapaw ang puso ko
Sa pagibig na alay mo
Kalakip ng aking halik
Sinulid ang ibinalik

Aanhin ko ang sinulid?
S'an ko ito isisilid?
Bakit dulo lang ang hawak?
Saan ang kabilang hatak?

Ano ang nais **** itakda?
Ikaw ba ay may iniakda?
Aanhin ang sinulid?
Tastas ba aking damit?

Ako ba ay magtatahi?
Seda ba ang ihahabi?
Magluto nga'y di ko magawa
Magtahi't humabi pa kaya?

Sa aking pangungulit
Sagot ang iyong hirit
Sa iyong winika
Ako'y napayapa

"Sa tatahakin ng ating pagiibigan
Tyak masalimuot ating pagdaraanan
Agam agam ay pawiin
Pagaalala ay hawiin
....Dahil ang dulo ng sinulid AKO ang may tangan"

Kinakanlong mo ang
Hiwaga at kahulugan ng
Isipang sumisipat sa
Walang kapares na
Alindog ng paralumang
Itinatangi ng engkantasyon.

Tumila ka man, tila ang
Unos na tangan mo ay
Bitbiting papasanin ng
Agam-agam at gunita.
Lisanin man ng ulap at
Ikubli ng bahag-hari ang
Nagbabadyang pangamba,
Ang iyong pagdatal ay
Lumbay at ligaya na sa
                  puso'y ikinintal.

Sa Isang Pitik ng Daliri
Lahat ay para bang binawi
Ang haliging pilit binuo
Ng tapang, tibay at tipuno
Sa paniwalang angking tatag
Kahit kay kupido di natinag

Sa isang pitik ng daliri
Sa puso ko ikaw na'ng naghari
Napuno na ng agam agam
Aking isip at pakiramdam
Sa utak ko'y hindi maaari
Ngunit puso! Ano ang nagyari?

O tadhana labis namang nagbiro
Damdaming  ito nais nang isuko
Ngunit ngiti mo lang kahit palihim
Labis nang pasalamat ng taimtim
Bawat sulyap mo'y may bahid ng langit
Naway sa sunod yakap mo'ng makamit

Sa isang iglap ng orasan
Ganap ngang d ko inasahan
Tinanggap mo aking pag ibig
Puso't isip walang maikabig
Laman ka ng aking panaginip
Sagot ka sa aking pagkainip

Sa isang pitik ng daliri
Panaginip...naging kakampi
Panaginip ang tanging paraan
Masilayan lang iyong daanan
Sa panaginip, aking hiling
Makasama ka sa aking piling

Ganyan lang ginagawa ko sa tuwing ika'y dadaan sa aking harapan
Para ang galabog sa aking dibdib ay mabilis na mapagtakpan
Dahil ito lang ang alam kong posibleng paraan
Upang ang tibok ng aking puso ay mapadahan-dahan
Na tanging sayo lamang ilalaan

Ganyan lang iniisip ko sa tuwing wala ng maisagot sa exam
Tipong pati pag gamit ng tandang padamdam ay hindi ko na din alam
Kung sa pangungusap ba dapat ilagay o sa sariling nararamdaman
Bakit bigla ka na lang nagpaalam ng walang paalam
Kaya patuloy ang aking walang katapusang pag-aagam-agam

Ganyan lang inaarte ko sa tuwing hinihintay ang napakatagal na order sa kainan
Di sapat ang halaga ng lasa pero lulunukin na lang ng walang angal dahil di pa nagtatanghalian
Para naman kahit papaano ay magkalaman ang aking tiyan bukod sa mga paru-paro na iyong dahilan
Bakit ko nga ba binabalik-balikan ang mga inihain **** iba't ibang ilusyon at kasinungalingan
Na hanggang ngayon ay naniniwala pa rin, at patuloy na maniniwala na ikaw at ako ay walang hangganan

Ganyan lang ang sinabi ko sa sarili ko ng makita kang may kasamang iba
Nalunod ka lang pala kaya ginawa mo akong salbabida
Pero bakit di ko mabago ang daloy ng kwento na ikaw pa rin ang aking pinakamagandang bida
Hindi ko makakalimutan ang huling gabi na tayo ay pinagsama ng tadhana
Nasa ilalim ng mga maliliwanag na tala at sinusulit ang huling sulyap sa iyong mga mata

Yan lang ang alam kong pwedeng gawin sa mga ganitong sitwasyon, ang maging cool.
Na hindi kailangan sa bawat eksena na mangyayari, ay may gawin na aksyon
Hinayaan panoorin ang kagandahan ng pag-guho ng ating mga mundo
Dahil hindi na maaaring sagipin ang pag-asa, magmukmok man o humagulgol mag-hapon
Lalo na't sa panahong kulang ako, naging kulang tayo; sayo.

Pumarito sa aking tabi kung saan ang mga salita ay hindi laging kakailanganin,
Batid ang 'yong mga hinaing at hinagpis ngunit hindi na kailangang sabihin.

Dito na lang kung saan sasapat ang pagdausdos ng ating mga palad, higit na ang pagsulyap sa mga mata **** iba ang tinatangan,
Dito kung saan hindi kailangang magpaliwanag -- kahit hindi naiintindihan ay mamahalin ka sa paraang nararapat bagama't lingid sa'yo.

Pumarito na lamang kung saan ang bawat paghinga'y tulang ikinukubli ang hapdi, kirot, at sakit,
Mga agam-agam at handusay ng lumbay.

Sino nagsabing hindi ka maaaring ibigin mula sa kalayuan? Kalokohan.

At kung sa wakas ay matunton mo ang daan patungo rito,
Sana'y manatili ka.

Manatili tulad ng pananatili ko sa walang kasiguraduhan,
Manatili na parang aking mga mata sa tuwing nakatitig sa'yo na tulala sa kawalan, sa kanya,
Manatili ka sana,
Manatili kahit panandalian.

Kung sasapit ang unos at nanaisin **** lumisan, ang dagliang pagbitiw ay hindi maipapangako ngunit hindi kita pipigilan,
Sapat sa akin ang pinagtagpi-tagping kapos at maikling panahon, ang mga nakaw na sandali ng kahapon, ang pakikipaglaro sa tadhana na kunwari, ikaw na talaga.

Sapat sa akin ang pumarito,
Sa pagdausdos ng mga palad mo sa mga palad ko,
Kung saan ang mga salita ay hindi na kakailanganin,
Dito sa walang akin.

An bhfuil duine ar bith ag tabhairt aird orm?
Níl, táim i mo thaibhse, ag siúl gach lá
Gan duine ar bith ag rá, conas atá?

Chomh imeallaithe leis an teanga álainn atá in úsáid agam.
Ní thuigfidh daoine an dán seo.
Ní thuigeann daoine mise.

Tila –  simbolo ng kawalang kasiguraduhan
Tila bagyo ng pangamba’t agam-agam
Tila di na sapat
Pero tila 'di man matanaw sikat ng araw
Laging tatandaan na ang tila
Sa kabilang banda’y paghupa.
Pagtila – sa gitna ng iyak ng langit
Tila na puputol sa daluyong ng unos.

Kaya kung tila nangangamba
Asahang titila rin,
At darating pangibagong umaga

Hindi ko lubos malaman kung saan na nga ba ang daan tungo sa walang hanggang kasiyahan
Tila ako'y nabalot na ng walang katapusang kalungkutan
Pakisabi naman sa akin ang araw kung kailan ito mawawakasan
Patuloy na naghihinagpis
Mga mata ay laging nananangis
Kung iyong titingnan sa aking pisikal na kaanyuan malalaman mo ang pinagkaiba ng isang taong masaya at isang taong pilit nagpapakasaya.
Oo, hindi ako ang taong kilala ninyo.
Sa likod ng wangis na anyo,
Sa kabila ng 'di mawaring agam-agam,
Nananatili ang isang kabuuan ng pagkatao na kahit kailan, hindi ko ninais maramdaman.
Oo, isa akong halimuyak ng bulaklak sa inyong paningin pero,
Ni minsan hindi nagawang pitasin at nanatiling nakasulyap sa katimyasan.
Isa lamang akong atraksyon na pinipiling lapitan.
Isang anino sa pisikal na anyo.

is mo croí theanga í,
is an t-anam ó t-am dearmadta
gur ní cuimhnigh mé.

tá sé bhriste 's,
neamhiomlán,
ach is breá liom í fos

mar sin,
is mo bhaile í
agus tiocfaidh an lá
nuair tá mo theanga agam

IT’S NOTHING!

I am drinking sorrow & bitterness.

It’s bitterly cold all over the world.

I see my ring finger
...white now.

I see in the window
...snow falling.

I see in the mirror
...myself.

Who is that...
...who is that?

I don’t
know...
...I don’t know.

NÍ DADA É
(It's Nothing)

Tá mé ag ól
dólas ’gus domlas.

Tá an donas air le fuacht
ar fud an domhain.

Feicim mo mhac an daba
...bán anois.

Feicim sa fhuinneog
Sneachta ag titim.

Feicim sa scáthan
...mise.

Ce he sin...
... Ce he sin?

Nil a fhios agam...

...nil a fhios agam.

* *

Kung ang halik mo'y namamaalam
Sa pagmamahal na hiniram
Ang mga matang sa luha ay hilam
Pait at sakit ang dinaramdam...

Ang pag-ibig na aking kinamkam
Alay ay paglayang inaasam
Na parang lason na ninanamnam
Matamis ngunit may agam-agam...

Panahon lang ang nakakaalam
Sa lahat ay s'ya ang may alam
Kahit ang lahat ay makialam
Ang wakas ng lahat ay paalam...

bhí coinne agam anocht,
chuaigh muid go Lus na Gréine.
bhí sí go hiontach.

labhraimid le chéile,
faoi gach rud agus níos mó.
bhí sí go hiontach.

tá sásta orm.

I loved you at your darkest
You only loved me at my brightest
Your silent tears were an illusion
As you devoured me until depletion
A thousand curses on the hands which broke me
And a thousand curses on the ones which you see
You will never forsake me again.

Bha gaol agam ort aig an àm as dorcha
Cha robh gaol agad orm ach aig an ìre as soilleire
B 'e manadh a bh' anns an deòir sàmbach agad
Fhad 's a bha thu gam ithe gus an robh mi air falbh
Mìle mallachd air na làmhan a bhuail mi
Agus mìle mallachd air na fheadainn a chi thu
Cha trèig thu mi a-chaoidh truilleadh

I'll hold you in my dreams until our first day.
I don't know your face, but I know your presence.
My heart has been yours since you first caressed my cheek
But seas between us have made me grow weary;
Will time be on our side?
Or will our shadows forever fade with the sunset?

Cumaidh mi thu na aislingean mi gus a' chiad latha againn
Chan eil mì eòlach air d' aghaidh, ach tha fios agam air do lathaireachd.
Tha mo chridhe air a bhith leatsa bho bhuail thu mo ghruaidh an toiseach
Ach tha cuantan eadar sinn air mo dhèanamh sgìth;
Am bi ùine air ar taobh?
No am bi na faileasan againn gu bràth a 'dol fodha le dol fodha na grèine?

You were a ghost in my arms; a phantom in my bed.
I swear you had no reflection as if you were dead.
This affair’s death was inevitably beginning to show.
Chaos was in my heart, but emptiness was in your shadow.
Even though you walked like a lioness in her pride,
There was a vacuum of sorrow in my insides.
Internally, it was a cascade of dark, no-void form.
But externally, you were the one who brought the storm.
You forever etched your image across my skyline.
But alas, the sun is gone, and your image has died.

Bha thu an thaibhse an mo ghàirdeanan; taibhse na mo leabdaidh.
Tha mi a’ mionnachadh nach robh sgàthan agad; mar na mairbh.
Bha bàs an daimbh seo gu cinnteach a ‘toiseachadh a’ nochdabh.
Bha gealtach nam chridhe, ach bha falambh nad sgàil.
Eadhon ged a choisich thu mar uaill an leòmhann.
Bha mi làn bròn nam broinn.
Taobh a-staigh, gleann de chruth dorcha gun bheàrn
Ach air an taobh a-muigh, b ‘e thusa a-thig an stoirm.
Tha thu gu bràth air do ìomhaigh a dhèanamh thairis air faire agam.
Ach, thig a lorg, tha a ‘ghrian air falbh, agus tha an ìomhaigh agad air bàsachadh.

Bidh beatha a leantainn, eadhon às deidh bàs
Dh'ionnsaich thu dhomh sin mar a gabh thu d' anail mu dheireadh
Gus am buail an solas orm, fuirichidh mi ann an spiorad
Oir nad chridhe, fuirichidh mi as fhaisge ort
Nuair a thig an solas sin air an latha mu dheireadh agam
Bidh mi còmhla ruit nuair a bhios mi air falbh.

Life carries on, even after death.
You taught me that as you took your last breath
Until the light takes me, I will remain in spirit
For in your heart, I will remain the nearest.
When that light comes on my last day,
I will be with you as I'm spirited away.

AN RUD A DÚRIT ÉAN BEAG LIOM
( A Little Bird Told Me)

- for David Cooke -

"For a bird of the air shall carry the voice, and that which hath wings shall tell the matter."  - Ecclesiastes 10-20


"Oh!" said the bird
" A human who..."

( and I never saw such
a surprised starling )

"...can understand
our language!"

"You can speak!" I blurted out.
"So, I see can you!" gasped the starling.

"The strange thing is...!"
I framed my words carefully

"...we can understand each other!"
the starling finished my sentence.

"But how..?"
being human I had to ask.

"Forget the hows and whys!"
friend starling replied.

"Just relish the moment
the such and suchness of it all!"

I made up my mind
to do so.

"Everything talks if
you only listen!"

the starling continued
its lesson.

"The mountains talk
to the seas continuously!"

The starling so
informed me.

"But humans never ever
(well hardly ever)listen!"

chirped the starling
playfully.

I see it had been listening
to Gilbert and Sullivan.

"And..." the starling went on
it was us birds who taught them!"

I could tell it was proud of
the whole nation of birds.

"Well, I'ill be...!" I sad.
"Yes..." said the starling "...a poet!"

"Poets know the language
of everything"

The starling stated
as if it were a law.

"What the reed in the rushes
told the lake..."

"Or how the sky sees
and says it all..."

Then its feathers trembled
with the change in the air.

"Well, I must fly!"
chuckled the starling.

"Well, well..." boomed the sky
in perfect Blueness.

"Was that a human
I saw you talking to..."

thundered it vastness
dark clouds looming on its horizon.

"Noooo - not me!"
lied the starling

for whatever
reason.

"Hmmm..!" hmmmmthe sky suspiciously
"He looked a bit Irish to me!"

"Níl Gaeilge ar bith agam ar chor ar bith!"
stammered the starling.

And the day continued on
talking to Time incessantly.

AN RUD A DÚIRT ÉAN BEAG LIOM
( A Little Bird Told Me)

- for David Cooke -

"For a bird of the air shall carry the voice, and that which hath wings shall tell the matter."  - Ecclesiastes 10-20

"Oh!" said the bird
" A human who..."

( and I never saw such
a surprised starling )

"...can understand
our language!"

"You can speak!" I blurted out.
"So, I see can you!" gasped the starling.

"The strange thing is...!"
I framed my words carefully

"...we can understand each other!"
the starling finished my sentence.

"But how..?"
being human I had to ask.

"Forget the hows and whys!"
friend starling replied.

"Just relish the moment
the such and suchness of it all!"

I made up my mind
to do so.

"Everything talks if
you only listen!"

the starling continued
its lesson.

"The mountains talk
to the seas continuously!"

The starling so
informed me.

"But humans never ever
(well hardly ever)listen!"

chirped the starling
playfully.

I see it had been listening
to Gilbert and Sullivan.

"And..." the starling went on
it was us birds who taught them!"

I could tell it was proud of
the whole nation of birds.

"Well, I'ill be...!" I sad.
"Yes..." said the starling "...a poet!"

"Poets know the language
of everything"

The starling stated
as if it were a law.

"What the reed in the rushes
told the lake..."

"Or how the sky sees
and says it all..."

Then its feathers trembled
with the change in the air.

"Well, I must fly!"
chuckled the starling.

"Well, well..." boomed the sky
in perfect Blueness.

"Was that a human
I saw you talking to..."

thundered it vastness
dark clouds looming on its horizon.

"Noooo - not me!"
lied the starling

for whatever
reason.

"Hmmm..!" hmmmm the sky suspiciously
"He looked a bit Irish to me!"

"Níl Gaeilge ar bith agam ar chor ar bith!"
stammered the starling.

And the day continued on
talking to Time incessantly.

*

The éan beag that told me all this against the wishes of the sky...was the drud or druideog...the common starling or as in the W.B. Yeats' poem THE STARE'S NEST.

It liked to quote the lines to me in its own charming voice.

"We are closed in, and the key is turned
On our uncertainty;"

And here was my little stare friend opening my mind out and turning the key.

When caught by the sky telling tales to humans the little fella tries to get out of it by telling the sky "I don't have any Irish at all!" but in Irish. Of course the sky although knowing everything didn't however know any Irish!

I was uncertain of the lines about uncertainty in the Yeats and was trying to remember the Callimachus about people not listening...how a mountain never listens to a sea. And David Cooke when he was staying with us was delighted to find some Greek that he both loved and could indeed read and I thought I betcha David could tell me. But of course not having a David Cooke at hand I stumbled along in these lines and offered up the poem to him.

Moon Magic

       (                )


The moon’s an illusion,
a mirage in the sky.

Comprised of two brackets,
appearing & disappearing

Rainbows are similar, more
trickery, only ever see half.

Thunder alerts us to smile,
then God’s camera blinds us.

That is why nobody ever
get’s to see the Dodo Birdie.


        /
     Ta Gaelge Agam

      (˚<  focal off  <˚)