Ang EDSA ay kumakaway
Ang bayan ay nakaratay
Saklolo ay hinihintay
Marami nang napapatay

Ang EDSA ay tumatawag
Ang baya’y di makapalag
Pambabastos di masalag
Kahit mali’y pumapayag

Sinungaling, hindi tapat
Pati lahat n’yang kasabwat
Naniwala naman lahat
Instant solve daw droga’t kawat

Ngunit ngayo’y malinaw na
Na ginawa tayong tanga
Magnanakaw 'nilibing pa
na bayani, An'yare na?

Ang EDSA’y nagmamadali
Kaliluha’y naghahari
Tama’y ginagawang mali
Ang ganito’y di maari

Bayan noo’y nagkaisa
Diktadura'y itinumba
Karapatan ng balana
Hindi pwedeng ibasura

Diktadura’y hindi dapat
Mapabalik at magkalat
Kapag kapit-bisig lahat
Lakas ay walang katapat

Ang ‘EDSA One’ ay larawan
Nanindigang sambayanan
Aral ay hwag kalimutan
Kalayaa’y IPAGLABAN!

Ako’y tumutula, malapit sa isang daan na
Pero hindi para sa isang Stella
Na tinutukoy sa magandang pelikula
Bagkus ay para sa isang taong mahalaga -
Siya’y yaong tatlumpu’t limang taon na
Hanggang ngayo’y asawa ko’t kasama,
karugtong na ang binuo naming pamilya
At malimit ring iniuugnay sa bayang umaasa.

Once there was a sacred urn
Where fragrant oil flowed no end
A pair of birds watched love’s spring
And drank for life the sweetest blend

But alas!
Who broke this jar? A witch? A thief?
A crow in white dove’s feathers?
(A wolf in sheep’s clothes?)

The bantam pair did all they can to mend
this sacred urn of sweetest blend
of fragrant oil, of nectar flow no end.
The scars still hurt, the cracks send
drops of potion seeping through sand.

Will they live happily ever after?
As fairy tales always end?

Today’s awaiting
for the next Chapter
The unopened pages
are reserved
for tomorrow . . .