Κρυος χειμωνας παγωμενη με ειδες
το σωστο ηταν λαθος και τωρα μονη
κοιταζω εναν χιονανθρωπο στο δρομο να λιωνει

Συζητήσεις  που δεν πηγαν πουθενα γιατι ποτε δεν μιλησες
Αυτο το σωμα δεν σταματησε να καιει
και η φωτογραφια στον τοιχο αρχισε να κλαιει...
"το ηξερες" ειπες "θα σ απογοητευσω"

Το μυαλο μου φευγει ψηλά , σε μια ταρατσα
με τα ποδια στον αερα μελανιες στα μπρατσα
ειναι αργα και κοιτάμε την κίνηση
και τοτε μου ρχετε στο μυαλο αυτη η διαφήμιση
κατι ελεγε για αγαπη μα δεν θυμαμαι
σκεφτηκα να σε ρωτησω , μα φοβαμαι...

Σαν απο χαλασμενο ραδιοφωνο σε μια συχνοτητα
παρεμβάλλεται η φωνη  μες το μυαλο μου  εκκωφαντικά μου ψιθυρίζει
"Αν αυτο που λεμε καρδια χτυπαει γι αυτους που αγαπαμε ,
τοτε εσυ εισαι νεκρος εγω ζωντανη και που παμε?"

Μα δεν σε νοιαζε ποτε αν θα βγει αυτο το βελος
σε κοιτουσα δειλα και μου φωναζες τελος
Χιλλιαδες καλωδια μ ακουμπανε βρεγμενη
και η πικρη γευση αυτη στο στομα να μενει  
κλεινω τα ματια και η πορτα ανοιγει
και το χερι ενος χιονανθρωπου με πνιγει...

Τον κοιταζω στα ματια και με καποιον μου μοιαζει
ξαφνικα σε θυμαμαι ποσο εχεις αλλαξει

Στην πυξίδα αυτη ο δεικτης εχει κολλήσει
και ο ηλιος αυτος δεν λεει να δυσει  
Ενα λαθος ειναι παντα μια ωραια ιστορια
μα σ'αυτο το δωματιο δεν υπάρχει καμία.

Κάθομαι σε ενα μπαλκόνι και κοιτάω τα κίτρινα φώτα
τα αμάξια χάνονται οι μηχανές πάντα βιάζονται
κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάω την πόρτα
οι άνθρωποι βιάζονται , τα δάκρυα χρειάζονται
Αναρωτιέμαι γιατι κλαίω , αν τελικά είσαι εδώ
γιατί μου λείπεις

Εχθές δεν είπες ούτε μια λέξη, δεν μ'αρέσει
να ακούω σειρήνες στο δρόμο
με προσπερνάνε πεζοί με σπρώχνουν
όλοι μοιάζουν τρελοί , ο καθένας κοιτάει
την πάρτυ του ενώ εγώ κάθομαι και τους κοιτάω
Λιώνω το λιγοστό φως της ύπαρξης μου
μπροστά από μια οθόνη που μου φωνάζουν τα γράμματα
βλέπω τη ζωή μου να σχεδιάζεται σε διαγράμματα
σαν μια ευθεία γραμμη σε καρδιογραφημα
κινούνται τωρα οι σκέψεις
απ τη μοναξιά και τον πόνο
τι να διαλεξεις
και ο ζωγραφος κλαίει μόνος στο παλιό του το σπίτι
στη ζωγραφιά αυτή το μόνο που λείπει είναι η λύπη.

Γιατι δεν μιλάς λίγο, δεν ξέρω αν θα φύγω
μπορεί να κάτσω λιγο ακόμη
ειναι κι αυτη η ανία που με σκοτώνει
ξερεις τα πιο ομορφα πραγματα
βρισκονται γυρω μας
γι αυτο προσπαθω να αγαπησω  λιγο την ασχημια
αυτη ποτε δεν μ αγαπησε

Καθε μερα τα ιδια και στην ιδια βλακεια
ενα σωμα που καιει σε μια νεκρη κοινωνια

Μου φωναζουν στο δρομο
και συνηθως γελαω ειναι το σεξ
και ολα γυρω που με κανουν και ξεχναω
τι ειμαι τι ηθελα γιατι σ αγαπαω

καθε μερα τα ιδια και στην ιδια βλακεια
η αγαπη που χανεται μας χτυπα με μανια

Τωρα εσυ δεν ξερω αν μπορεις να πιστεψεις
αυτο που φοβαμαι ειναι πως ολα ειναι λεξεις
η μουσικη στο πικ απ ,μια καρέκλα στη μεση του δωματιου
κι εγω να κλαιω με λυγμους , ετσι φανταζομαι
το βραδια χωρις να υπαρχεις...

Δεν έχω χαθεί , απλά έχω ξεχάσει
πως αλλάζουν των δρόμων οι λωρίδες,
σαν φίδια που σέρνονται
δίπλα από μεγάλες παγίδες.

Μέσα απο των δωματίων τις περσίδες
με κοιτάζουν κατι κορίτσια  
τα πάντα κυμαίνονται-

μεταξύ σοβαρού κι αστείου
ήθελα να σου πω πόσο
ερωτευμένος είμαι,
αλλά έγινα κάτι
μεταξύ δειλού και γελοίου.

Καμιά φορά βγαίνω στο μικρό μου μπαλκόνι
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νιώθουν μόνοι-
κι εγώ τι να κάνω ειμαι ο πιο μόνος απο όλους.

Ανοίγω την τηλεόραση για να ακούω φωνές
και τότε αρχίζουν στο κεφάλι μου
χιλιάδες εκπομπές-

σκέψεων που δεν φαντάζεσαι
αγαπάω τα μάτια σου οταν κουράζεσαι.

Μέσα απο των δωματίων τις περσίδες
με κοιτάζουν κατι κορίτσια  
τα πάντα κυμαίνονται-

μεταξύ αγάπης και μιας μεγάλης συνήθειας
ήθελα να σου πω πως σου τηλεφώνησα
μα δεν το σήκωσες.
Kάπου θα ήσουν μου φαίνεται
γελούσες; χόρευες;
μετά με πήρες.
"Aυτή η άπνοια δεν υποφέρεται"

Είμαι απαίσιος άνθρωπος
ποτέ μου δεν με συμπάθησα
μα η αλήθεια είναι
πως και ποτέ δεν προσπάθησα

Είμαι καλός πολίτης νομοταγής,
ή μήπως φουσκώνω κι εγώ
το τεράστιο μπαλόνι της εγκληματικής υποταγής;

Δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο
που να μη γκρινιάζει.
κι όταν βγαίνουν στα μπαρ
όλοι τα σπάνε
εμένα όμως αυτό με τρομάζει.
προτιμώ να μένω μόνος με τη πικρή μου ειρωνεία
ένα μολύβι στο χέρι και μια φωτογραφία.

Καμιά φορά όταν καθόμαστε αργά
στο στενό μπαλκόνι
βράδια αποπνιχτικά
θυμάμαι καπνίζαμε
γελούσα , μετά πάλι αρχίζαμε-

Ποτέ μου δεν θα σε ξεχάσω.
Ελπίζω να μην καταφέρω και σε χάσω-
με το χαζό μου μυαλό
δεν θα τραγουδάω όσο θα λείπεις-
Λύπης γράμματα , φωτογραφίες
στο ταβάνι κολλημένα χιλιάδες πράγματα
τα πάντα πάνω σου από αλλού φερμένα.  

Και είμαι το κορίτσι σου
ποτέ σου μη το ξεχάσεις
να μ αγαπάς πολύ
κι ας έχεις τόσα να χάσεις.

Τα τσιμέντα άναβαν φωτιές στην πόλη
είχαμε μείνει οι 2 μας , είχανε φύγει όλοι.
Σε ταράτσες με πολύχρωμα φώτα
σε τοίχους γραμμένους με άρρωστους στοίχους
με φίλησες.

Προσπαθώ να θυμάμαι πως περνούσε η μέρα
μου έλεγες αστεία
μέσα σ αυτή τη μπανιέρα
μέχρι να έρθει το πρωί και να πρέπει να φύγεις.

Το ξέρω είναι δύσκολο να μην έχεις ιδέα
τα πάντα είσαι εσύ
και δεν στο είπα για να λέω,
το ξέρω σε κούρασα που συνέχεια κλαίω.

Είναι η αγάπη μου , που χωρίς εσένα
μοιάζει να μην υπάρχει να είναι
ένα τεράστιο ψέμα.

Μα είμαι το κορίτσι σου
ποτέ σου μη το ξεχάσεις
να μ αγαπάς πολύ
κι ας έχεις τόσα να χάσεις.

πέρασαν όντως τέσσερα χρόνια
μα αυτό το "λίγο" ακόμη με ζαλίζει
με θυμώνει.

Ήταν τόσο λίγο τόσο ψέμα.
κι όμως υπήρχε
για τόσο λίγο.

Πες τους ότι ο έρωτας είναι ανέλπιστο πράγμα
-δεν μπορώ
Ούτε μια ματιά δεν μου έριξες
-κανείς δεν είδε ποτέ στα αλήθεια με τα μάτια

συλλογή από λέξεις που δεν είπα ποτέ :
βραδιές
ματιές
χείλια
φιλιά
πάρτυ
κλεφτές
ψέμα
ζωντανή
αίμα
καρ­διά
χτύποι
αγόρι
αργά
έρωτας
χωρίς
τέλος

ότι θες εσύ
δεν ξέρω αν μου τηλεφώνησες
κι όμως πιστεύω ήσουν εσύ

Έχω έναν έρωτα για σένα
τίποτα σημαντικό-
μονάχα δύο χτύπους
μια αρρυθμία
και μια λαγνεία στο βλέμμα.

Δεν είμαι τίποτα από αυτά που χρειάζεσαι
κι όμως με θες
δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά που φαντάζεσαι,
μόνο όταν με σκέφτεσαι γυμνή
εκεί είμαι στ'αλήθεια.

Με τραβάς όπως ο θάνατος
με φθείρεις όπως οι μικροσυζητήσεις
μα νιώθω γυναίκα όποτε γυρίζεις-
κοιτάς.

Νιώθεις το αίμα να χτυπάει κάτω απ' το δέρμα-
λογική;
Πέφτει ένα κερ.μα
Μάταια.

Μάταια φιλιά
αυτό θα πει ζωή.

Κάθε βράδυ βλέπω το ίδιο όνειρο
ένα συρματόπλεγμα
εγώ απ' τη μία
εσύ απ' την άλλη.

Κάτι θέλεις
μα δεν είσαι σίγουρος τι

Και γύρω έρημος
ο καυτός ήλιος μας καίει το δέρμα
κανείς δεν κουνιέται,
κανείς δεν μιλά.

Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω
αλλά να,
είναι που όταν πάω να το ακουμπήσω
κλείνεις τα μάτια.

Ανόητο κορίτσι πάλι βλέπεις μέσα
απ' τα ροζ σου γυαλιά;

"Μόνο αυτά μου δίνουν χαρά."

Υποσχέσεις,λόγια,έρωτες, σημειώματα στο ψυγείο
ρούχα ξεχασμένα, ταξίδια.
Και είσαι τόσο νέα.

Αυτη η θλίψη απόψε πνίγει
και τα πιο τρελά όνειρα μου
εκείνα που έκανα όσο ήσουν κοντά μου.

Βλέμματα ερωτευμένων,βραδιές σε μια αφόρητη πόλη
τσιγάρα άσκοπα, σιωπές νικημένων και πάντα μόνων,
μη μιλάς, μας κοιτάζουν όλοι.

Κι όπως στέκομαι δίπλα σου
τα πάντα γυρίζουν
νιώθω πόσο σε θέλω
όλοι χορεύουν
και οι ενοχές μου τσιρίζουν:
Μείνε.

-και όλα γυρίζουν

Έπειτα έρωτας, φιλιά ξαφνικά
μάτια τόσο μαύρα
μάτια φωτιά.

Πόνος , θρύψαλλα,απουσία
και μια λέξη:
απάθεια.

Και μια λέξη :
μανία.

- και όλα γυρίζουν

Έσπασα τα δεσμά μου
τώρα περιμένω να δω τα αστέρια.

Καμιά φορά πιστεύω πως υπάρχει θεός
γιατί σε βλέπω να διασχίζεις τον δρόμο
απο μακρυά σε κοιτώ
όπως κινείσαι αγέρωχα.

Καμιά φορά πιστεύω πως υπάρχει η κόλαση
γιατί είναι εδώ
είναι εδώ γιατί στέκεσαι μπροστά μου
τόσο κοντά
και δεν μπορώ
δεν μπορώ,
δεν μπορώ.

Καθώς κάνω την καθιερωμένη απογευματινή μου βόλτα
είσαι εκεί.
Δεν με χωράνε οι τοίχοι απόψε πάλι γλυκέ μου.
Μόλις δύσει ο ήλιος θα βρεθώ πάλι στον δρόμο.

Δεν θα γίνει τίποτα
κι αν ήταν όνειρο τελίωσε
κι αν με θες ;
κι αν με ήθελες;
τα πάντα είναι στο χτες(;)

Μετά τα πάρτυ
μ'αρέσει να βλέπω κορίτσια
που κλαίνε το πρωί
για κάποια αγάπη

Μ'αρέσει να κοιτάζω εσένα
και έτσι όπως στέκεσαι
σκεπτικός,
θυμίζεις κάτι.

Ποτέ δεν ήρθες.

Ποτέ δεν είπες
έστω κάτι...

Στη βαβούρα
ακούω τους σφυγμούς
σ'ακούω που χτυπάς
δίπλα μου.

Και ανασαίνεις
βαριά
ακριβώς δίπλα μου.

Δυο χείλια ανοίγουν
μαζεύω τα μαλλιά μου.
Μίλα μου.

Νιώθω σαν η ζωή μου να τρέχει
πριν απο μένα
χωρίς εμένα.

Ανεξέλεγκτα εκστασιασμένη , αδιάκοπα λυπημένη.
Σαν πουλί που τρέχει με ταχύτητα απροσδιόριστη,
μια μορφή ακαθόριστη.

-Η καρδία μου χτυπάει δυνατά απόψε
νομίζω θα σπάσει
νιώθω πιο ζωντανή απο ποτέ
κάτι έχει χαλάσει.
-Λυπάμαι.

Ότι κάνω είναι για να μην συνειδητοποιήσω ξαφνικά
το πόσο μου λείπεις.
Και οι απέραντες ώρες που τρέχουν σαν σφαίρες
με τρομάζουν.

Πόσο φοβάμαι. Σε ξεχνάω

Σε σκοτεινά μέρη με τη μουσική να καλύπτει τον χτύπο της καρδιάς
το μεθυσμένο μου σώμα χορεύει ακόμη
και το κεφάλι στεγνό.
Είμαι εντάξει.

Δεν κλαίω πια ξέρεις.
Και , τι ευτυχία
δεν πονάει όσο πονούσε.
Είμαι εντάξει.
Μακάρι αυτό να αρκούσε.

Κάθομαι πάλι σε ενα γκρί πεζούλι καθώς περιμένω κάτι.
Ξέρεις τι κάνω;
Σε φαντάζομαι να στέκεις απέναντι.
Με τα χέρια σταυρωμένα μου χαμογελάς με απορία.
Τι και αν χάσαμε, σαν να λες.
Καμία σημασία.

Και είναι λες και είσαι εκεί στα αλήθεια.
Όταν σε σκέφτομαι αναρωτιέμαι αφελώς αν το νιώθεις.

Θα χορέψω για σένα απόψε
και όλα αυτά τα σώματα
θα το ξέρουν.

Το μόνο που έχω για σένα είναι ένας άρρυθμος σφυγμός.
Κι όλο κοιτάζω πίσω , δεν είσαι εσύ αυτος ,δεν είσαι αυτός.
Ο χρόνος όπως λένε δεν είναι γιατρός , είναι φριχτός
όταν δεν περνάει και σε ξεχνάει.
Σε ξεχνάει...

Απ'την αρχή καταδικασμένοι , σαν από στάχτη φτιαγμένοι
το ήξερα πως μπροστά ήταν γκρεμός μα και πίσω τι;
Γυρισμός.

Όταν έκλεισες το τηλέφωνο μου είπες
"Μη το κάνεις αυτό, θα τα πούμε αύριο" .
"Δεν νομίζω να σε ξαναδώ"
Κάπως μακάβριο.

Βρήκες εύκολα την λύση , και καθώς κοιτάζω κάθε μέρα την δύση
αυτός ο ήλιος με τυφλώνει σαν την αλήθεια.
Ξέρω ποτέ δεν σου άρεσαν τα παραμύθια.
Εκτός απο αυτά που λέγονται εύκολα και κρύβουν θλίψη.
-"Δεν ξέρω τι να πω , μου'χεις λείψει".

Το τραγούδι αυτό που ακούω όλη μερα συνεχόμενα
λέει "τα δάκρυα μου στεγνώνουν μόνα τους"
-"Θα βρεθούμε ξανά"
Δεν το χεις καταλάβει , δεν θα υπάρχουν επόμενα.

Για μένα ήσουν το πιο όμορφο πρωινό και έγινες το πιο βασανιστικό βράδυ.
Την αγάπη μη την πετάς , μετά σε τρώει το σκοτάδι.

Κανείς δεν ξέρει πόσο πόνεσα
και ότι άντεξα ήταν ,ξέρω , επειδή συμφώνησα.

Σκότωσες ότι είχα μέσα μου για σένα
μα το αστείο είναι πως για λίγο ήμασταν ένα.

Τι να σου γράψω να με βρείς
να σ'εμποδίσω να χαθείς
τώρα που το άστρο έσβησε
και τον λυγμό μου έπνιξε.

Το μάντεψα από την αρχή
πως τ'όνειρο μου θα καεί
μα αρρώστησα να μ'αγαπάς
κι ας μου πες ότι δεν τολμάς

Στα μάτια σου είδα μια στιγμή
την πιο αγνή μου ενοχή
και είδα πως πληγώθηκες
εσύ που παραδώθηκες.

Σε ψάχνω βράδυα στο χορό
μα είσαι εκεί και όχι εδώ
και έτρεξε κρυφά το δάκρυ μου
όταν ξανάπες, "κοριτσάκι μου".

Τι πόνος θεέ μου αυτή η σιωπή
κι ο κάθε χτύπος που άντηχει
και μου πες πως μ'αγάπησες
και ότι το προσπάθησες...

Δεν θα ξεχάσω πως ηχεί
αυτή η τελευταία σκηνή
που ήξερα πως σε χαιρέτησα
και πρόλαβα και το έζησα.

Στην ίδια λούπα πάλι και δεν έχει καν χρώμα.
όχι δεν είναι στο μυαλό μου ούτε φαντάζεσαι τι πέρασα-
ακόμα.

- Δεν καταλαβαίνεις , ο ρομαντισμός δεν είναι αυτοσκοπός.
Η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια.
το να φοβάσαι να την νιώσεις αυτός είναι ο εχθρός.

-Πες την αλήθεια, θέλεις να ζήσεις χωρις εμένα;
-Ναι
Μα πως;

Κι εγώ που δάκρυσα τόσο και ζητούσα μια λέξη
σφίγγω τα μάτια και εύχομαι κανείς ποτέ ξανά να μην με διαλέξει.
Γιατί τα μάτια δεν λένε πάντα την αλήθεια, και αν δεν το ξέρεις
αυτό που σε σκοτώνει είναι η συνήθεια.

Είσαι πολύ μακρυά και εκεί να μείνεις
όσο πιο κοντά τόσο αργοσβήνεις.
Σαν ξεθωριασμένο ρούχο που με δείχνει άχρωμη
σε μια απέραντη έρημο οριστικά μόνη
κι έτσι θέλω να μείνει.
Θα ήθελα το χθες να έχει έναν διακόπτη,να σβήνει.

Τα βράδια στο μπαλκόνι με ένα τσιγάρο στο χέρι όταν με πνίγει ο καπνός, σκέφτομαι :
Ήσουν τόσο δειλός.

Γι'αυτούς που πήγαιναν γυρεύοντας
ξεσπούν σε δάκρυα χορεύοντας
Για σένα που δάκρυσες μπροστά μου
σε πλήγωσα εκείνο το βράδυ κι έφυγα γυμνή
"Έχω πεθάνει για σένα"

Συγνώμη

Πως να σου πω "όλα είναι εντάξει"
όταν με κάθε σου τίποτα το κενό μου ουρλιάζει
κι έπειτα λες κι αυτή τη λέξη
Τη λέξη που με τρομάζει

Στάζει

Το αίμα από τις ταράτσες σαν καταιγίδα
για όλα όσα ήθελα να πω
όλα όσα δεν είδα
"Δε θέλω να χρειάζομαι κανένα"

Εσένα.

Έχω κρατήσει φωτογραφίες-
Μέρη στην πόλη που με πλήγωσες
άδειο στενό , μια θάλασσα, το κρεβάτι σου
δύσκολα ξοδεύεις την αγάπη σου
Να μπορούσα να χτυπήσω αυτή την ατσάλινη μπάλα πίσω
Μα πως γίνεται;
Είναι νερό η αγάπη και χύνεται

Μείνε

Απόψε θα χορέψω ,
εγώ θα κλείσω τα μάτια
κι εσύ κράτα το σφυγμό μου .
Δεν έχω τίποτα ,
τίποτα δικό μου.

Το βράδυ στη πόλη μέσα σε ένα αυτοκίνητο
σε κοιτάζω που κρατάς το τιμόνι
αυτή η ακινησία μας με θυμώνει
με κάνεις να νιώθω-
με κάνεις να νιώθω τόσο μόνη

Αυτό το κορίτσι πάνω σου
ο καπνός στο δωμάτιο
το κρεβάτι σου

Δεν υπάρχει τίποτα για μένα εδώ
κι αν δειλά κοιτάξεις πίσω, θα χαθώ

Πάντα βράδυ αργά
πάντα χωρίς λόγια πολλά
Κι όλο λέμε αστεία , φωνές ,γέλια ,σιωπές
ποτέ μου δε κατάλαβα τι σε έπιασε εχθές.

Έχω ένα "αλλά" να προσθέσεις στη λίστα σου
μα δεν είναι ακόμη η ώρα,δε φεύγω.

Θα σε ρωτήσω χίλιες φορές
Αν υπάρχει κάτι σ'αυτά τα μάτια
θα τραγουδήσω χίλλιες φορές
η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια.

Bήμα το βήμα νομίζεις πως αντέχεις
μα δεν αντέχεις να μη κοιτάζεις
και το χειρότερο από όλα
πως πλεον δεν τρομάζεις

ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙΣ

Σάρκες αλλάζεις, κλαις για περασμένα
τα φίδια που σε ζώσανε δεν έρχόντουσαν για σένα.
και η φωνή σου,αυτή που έπνιξες, δεν είναι πια δική σου

ΧΑΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

Κοιμήσου.
Οι φίλες σου κάπου ξεχάστηκαν πάλι καμιά δε μιλά
κάτι με σένα δε πήγε σωστά
στο έλεγαν και εκείνα τα παιδιά στο δρόμο
στα δεκαέξι ηταν νωρίς , σκέφτεσαι με τρόμο.

Τα αγόρια από σπίτι είναι αυτά που σε πλήγωσαν χειρότερα
Και οταν του φώναξες σταμάτα ήσουν ήδη μόνη και ηταν αργά για σένα.
Καμιά φορά όταν κανείς δε βλέπει το πρόβλημα
το αίμα σου παγώνει, πιες κάτι και για μένα.

ΜΕ ΘΥΜΩΝΕΙ

που κανείς δε με ρώτησε γιατί
αν το σεξ είναι η απάντηση ποιά είναι η ερώτηση, μωρή;

-"Έχεις το βλέμμα που θα θελα να'χα".

-"Δε μ'αρέσει να μιλάω για μένα".
Για σένα.
Μ'αρέσει να μιλάω,
για σένα.

Οι φίλες μου τρέχουν να δουν τη ζωή,
σαν να χει απόψε κάποια προβολή
κι εγώ δεν έχω εισητήριο
"Αυτή η πολή είναι σωστό νεκροταφείο μαλάκα και ο τύπος μας το παίζει μυστήριο".

Οι φίλες μου εκτιμούν τη σιωπή θα θέλαν να ζούμε κάπου μαζί
χωρίς διαβατήριο.
Οι φίλες μου γουστάρουν το κλάμα , σκίζουν το γράμμα ,
γυρνάνε στα ίδια , οι φίλες μου έχουν αρχίδια,
μεθάνε στα μπαρ και ουρλιάζουν τραγούδια
" Μωρό μου, λέει,πεθαίνει να σε δει."


Έτσι έφυγα
και είπα θα σ'αφήσω πίσω φτάνει-
"Αυτά τα λένε όσοι πιάνουν λιμάνι"
-μα εγώ αιωρούμαι
ακόμη, σκέφτομαι
"γιατί φέρθηκες τόσο μαλακισμένα;"
Περασμένα.

Με κοίταξες όλο ενοχές
αν συγχωρούσα θα είχα εξουσία
από μένα μη περιμένεις τίποτα
μίλησα ήδη πολύ και βαρέθηκα
"γι'αυτό πες μας την άποψη σου και φύγε".

Στην τελική , δεν είναι όλα όπως οταν ήμουν μικρή
είναι παράξενη εποχή , τι κι αν με κοίταζες στα μάτια , τι θα πει;
Τα πήρες πίσω, μεταστροφή και απ' την αρχή.
Οτι κι αν λες εγώ δεν έμαθα σκυφτή
-άλλη εκδοχή-
Ουτε και θα θελα να ήμουνα πουλί.
Οχι.

Εδώ στη γη -
και αγκαλιά σαν πεθαμένοι, στη ξένη πόλη γραφικοί και ξεχασμένοι , μα ζωντανοί όσοι κοιτάζονται στα μάτια πεινασμένοι.


Στα 26 και το τραγούδι το θυμαμαι λεξη λεξη ,
c'est la vie
ολοι κοιταζουν τις καριερες
Περνάν οι μέρες , ενα μπουκάλι ουίσκι και ένα κάρο δίσκοι θυμάμαι πως δεν ήταν αρκετοί ,
κατι Δευτέρες που δεν ήσουνα εκεί.
Και ειχα παράδοξα εκτροχιαστει μα δε βαριεσαι παμε παλι απ'την αρχή.

Και κάποια βράδια δε κοιμάμαι σωστά , με ζώνουν τύψεις και επαναλήψεις , για όσα γίναν μετά,
δε τα χω πάει καλά,
καπου δε βγηκε ,
μα λογικά οπου και να'σαι το θυμασαι
" Γελα και λίγο ,  οτι γινει μετά"

Και ξαφνικα , μες το σκοτάδι δεν αστοχησε και με εβαλε σημαδι , και απο τοτε τα θυμαμαι ολα αλλιως,
Ολες τις βολτες μες το αμαξι που γυρναγαμε
ολα τα βλεμματα που απεφευγες
γελαγαμε-
Μα προσοχή στο κενό , όλο ξεχνάω να στο πω.

Και περπατάω σαν να ειμαι μ'αυτη που θα τα αλλαξει ολα
τα παραταω οταν με σκας ,οταν μου λειπουν ολα.
Θα νευριάζω , θα κοιτάζω αλλού όταν θα λες ξεκόλλα
Γιατί δε ξέρεις πόσες μέρες περιμένω να ρθει

-Ουτε που ξερεις
-Τι;

Δύο στιχάκια grimes, λίγη ελαφρότητα
"οταν ξυπνάω αυτό βλέπω , έλα στην πραγματικότητα"
ένα φιλί στη μηχανή , λίγη σιωπή λίγη νωθρότητα
εσύ -
εμείς, σε μια τυχαία συχνότητα.

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι η φρίκη αυτού που έμοιαζε αέναο μαχαίρωμα
στο φως του ανελέητου καλοκαιρίνου ήλιου.

"Ξερίζωσε μου την καρδιά και πέτα την στο άσπρο φαράγγι"

Θυμάσαι. Εκεί που πίνουν νερό τα ελάφια
στο γαλήνιο φεύγα τους η σφαίρα τρυπάει τη σάρκα.
Αυτή η στέρηση αναπνοής , άσπλαχνη και ξένη ακόμη με στοιχειώνει.

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι η ψευδαίσθηση του για πάντα
σε μια αγκαλιά που μόνο από φόβο έσφιγγε
και με έπνιγε νοσταλγικά σαν κλάμα μέσα στο μαξιλάρι.

"Απόψε θα φορέσεις το κόκκινο κραγιόν σου. Σε μισώ."

Κι αν δεν ήταν για τα βουνά ,τα ποτάμια και μια θάλασσα ποτέ του δε θα πνιγόταν αυτό το δάκρυ.

Σε μια στάση λεοφωρείου έκλαψα.

" Θελω να σε δω."

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι ο ελιγμός που έκανε η ψυχή μου
όταν την είδα ξανά να φέγγει απόκοσμη μπροστά μου.

"Πολλές φορές αγάπησα, μ'αυτός δε θα ξανάρθει".

Πάψτο,δε θέλω να τραγουδήσω άλλο πια,
με κοιτούν οι λύπες και οι χαρές
δυο αντικρυστά βουνά
και είμαι πολύ πικρή για να ξεχάσω.

Κι εσύ, δάκρυ που δε κύλησε  
κάπου το σταμάτησε
χαμόγελο που φθείνει.
Και ούρλιαζε το μέσα μας από τους πύργους της Αστράκας.

Σαν βάρκα που ξεβράστηκε σε ασφαλή λιμάνι
και τη στιγμή που έσκασε το κύμα σου στην άμμο
παράσιτο στον ξενιστή.
Μα εσύ,πατούσες γη.

Στον ήχο από τη μουσική
που κλείνεις στα βουνά σου
στις κορυφές που κράτησαν κρυφό το όνομα σου
και στο ποτάμι που έπλυνε
όλα τα σκοτεινά εχθές,
όλες τις αγκαλιές που γίναν φυλακές
και τώρα λείπουν;

Σαν έρωτας που άρχισε στα μέσα του Αυγούστου
το βράδυ που την κοίταζε σαν σπίθα να χορεύει
ξανθιά και λιβανέζα, το έρεβος ζηλεύει
Πες μου αύριο που θα πούμε αντίο τι μένει;

Το κλάμα μου που έπνιξα
στο λεοφωρείο οταν διάβασα το μύνημα σου
:
"Με όλα τα αστεία και τα γέλια μας, ξέχασα να σου πω τη υπέροχη γυναίκα που είσαι"
Σαν κοίταζα την πόλη μου να κατασπαράζει την οικειότητα σου.

Και η πίκρα μου όταν φώτισα για πάντα τη σκιά σου
και η φωτιά που ένιωσα όταν είδα την πλάτη σου,
να στέκεται απέναντι
Κι όταν μου πες
ένα ξένο γεια σου.