Πάψτο,δε θέλω να τραγουδήσω άλλο πια,
με κοιτούν οι λύπες και οι χαρές
δυο αντικρυστά βουνά
και είμαι πολύ πικρή για να ξεχάσω.

Κι εσύ, δάκρυ που δε κύλησε  
κάπου το σταμάτησε
χαμόγελο που φθείνει.
Και ούρλιαζε το μέσα μας από τους πύργους της Αστράκας.

Σαν βάρκα που ξεβράστηκε σε ασφαλή λιμάνι
και τη στιγμή που έσκασε το κύμα σου στην άμμο
παράσιτο στον ξενιστή.
Μα εσύ,πατούσες γη.

Στον ήχο από τη μουσική
που κλείνεις στα βουνά σου
στις κορυφές που κράτησαν κρυφό το όνομα σου
και στο ποτάμι που έπλυνε
όλα τα σκοτεινά εχθές,
όλες τις αγκαλιές που γίναν φυλακές
και τώρα λείπουν;

Σαν έρωτας που άρχισε στα μέσα του Αυγούστου
το βράδυ που την κοίταζε σαν σπίθα να χορεύει
ξανθιά και λιβανέζα, το έρεβος ζηλεύει
Πες μου αύριο που θα πούμε αντίο τι μένει;

Το κλάμα μου που έπνιξα
στο λεοφωρείο οταν διάβασα το μύνημα σου
:
"Με όλα τα αστεία και τα γέλια μας, ξέχασα να σου πω τη υπέροχη γυναίκα που είσαι"
Σαν κοίταζα την πόλη μου να κατασπαράζει την οικειότητα σου.

Και η πίκρα μου όταν φώτισα για πάντα τη σκιά σου
και η φωτιά που ένιωσα όταν είδα την πλάτη σου,
να στέκεται απέναντι
Κι όταν μου πες
ένα ξένο γεια σου.

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι η φρίκη αυτού που έμοιαζε αέναο μαχαίρωμα
στο φως του ανελέητου καλοκαιρίνου ήλιου.

"Ξερίζωσε μου την καρδιά και πέτα την στο άσπρο φαράγγι"

Θυμάσαι. Εκεί που πίνουν νερό τα ελάφια
στο γαλήνιο φεύγα τους η σφαίρα τρυπάει τη σάρκα.
Αυτή η στέρηση αναπνοής , άσπλαχνη και ξένη ακόμη με στοιχειώνει.

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι η ψευδαίσθηση του για πάντα
σε μια αγκαλιά που μόνο από φόβο έσφιγγε
και με έπνιγε νοσταλγικά σαν κλάμα μέσα στο μαξιλάρι.

"Απόψε θα φορέσεις το κόκκινο κραγιόν σου. Σε μισώ."

Κι αν δεν ήταν για τα βουνά ,τα ποτάμια και μια θάλασσα ποτέ του δε θα πνιγόταν αυτό το δάκρυ.

Σε μια στάση λεοφωρείου έκλαψα.

" Θελω να σε δω."

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι ο ελιγμός που έκανε η ψυχή μου
όταν την είδα ξανά να φέγγει απόκοσμη μπροστά μου.

"Πολλές φορές αγάπησα, μ'αυτός δε θα ξανάρθει".