Κάτι μέσα μου με τρώει
μου ζεσταίνει τα σωθικά
κάθε μέρα λίγο λίγο
μου βαραίνει την καρδιά

Είναι λες και είμαι άλλος
δεν μπορώ να εκφραστώ
τον κόσμο έχω κλείσει
εαυτό για σύντροφο

Αν μπορούσα να αλλάξω
κάτι για καλό
θα το έκανα ευθέως
αλλά δεν μπορώ να το ιδώ

Όσο κι αν το θέλω
τι να κάνω δεν θωρώ
το καλό για να το φέρω
μάλλον δεν είναι το γραφτό

Τον εαυτό σου μην τον χάσεις
κάνε στάση μια στιγμή
κοίτα πίσω σου και ψάξε
βρες τι είσαι μέσα ‘κει

Εις τον κόσμο τούτο θέλω
να μπορέσω να σταθώ
να στηρίξω αυτό που έχω
να κρατήσ’ ότι μπορώ

Η καρδιά μου μέσα βράζει
δεν ξέρω που πατώ
ένα στήριγμα μονάχα το ‘χω
πολύ το ευχαριστώ

Μακάρι να ‘χεις ευτυχία
του Θεού κάθε καλό
δεν το θέλω είναι κρίμα
γεια χαρά, σε χαιρετώ….

Ήταν μια μέρα βροχερή
κι όμως, ήταν η μέρα που έγινε η αρχή.

Η μέρα αυτή η βροχερή
όσο μουντή κι άχαρη κι αν για μερικούς ήταν
για μας ήταν μια μέρα σημαδιακή.

Η μέρα αυτή η βροχερή
ήταν μια μέρα μοναδική
στην καρδιά μας για να ζει.

Τη μέρα αυτή τη βροχερή
την ακολούθησαν μέρες πολλές
άλλες βροχερές, κι άλλες ηλιόλουστε,
Κι ήταν όλες τους διαφορετικές.

Οι μέρες μετά τη βροχερή
ήταν μέρες για πολλούς κοινές.
Για μας όμως ήταν μέρες ερωτικές
μέρες που περνούσαν γρήγορα λες….
λες κι ήταν λεπτά απ’ τη ζωή.

Οι μέρες αυτές που μας μάθαμε
που μέσα μας χτίσανε αίσθημα
κάτι για να κρατήσει
κάτι για να κρατιόμαστε

Οι μέρες περνάνε, πάνε κιόλας 239
και να ‘σου πάλι μια μέρα βροχερή.
Κι εμείς αυτή τη μέρα την γεμίζουμε αγάπη
κι όλες τις μέρες που περάσαμε μαζί.

Οι μέρες που μείνανε είναι 14
απ’ τη μέρα αυτή την ευλογημένη
που εγώ κι εσύ, μαζί θα σταθούμε
ενοποιών Θεού κι ανθρώπων.

Τη μέρα αυτή την ευλογημένη
με του Θεού την χάρη
την αγάπη μας θα την στεριώσουμε.

Σ' αγαπώ

Χθες σε γνώρισα
κι έχασα το φως μου.

Ήταν λες και τράκαρα
σ’ ένα στύλο, διάφανο που δεν φαίνεται
εκεί στην άκρη του δρόμου.

Έγιν’ ο κόσμος αλλιώτικος
έλαμψ’ η ζωή μου.**

Δεν μου πήρε καιρό
το κατάλαβα, ήσουν εσύ
ο έρωτας κι η ψυχή μου.

Φουρτούνες στη ζωή υπάρχουνε πολλές
κάποιες απ’ αυτές μικρές
κι άλλες πάλι πιο μεγάλες

Τις παλεύουμε για να βγούμε ζωντανοί
γιατί σε τούτη τη ζωή
δεν βαδίζουμε μοναχοί

Κι ότι τ’ αξίζει, να το ζεις
όσο η φουρτούνα κι αν βαρεί
το παλεύεις και θα βγεις

Γιατί αν τ' αφήσεις να χαθεί
στην φουρτούνα θα γενείς
κι εσύ ναυάγιο μαζί

Μια μικρή σου λέξη
μια μεγάλη μου χαρά
ένα χαμόγελό σου
όλος ο κόσμος, ζεστασιά

Να ‘μουν αντάξιος σου
να ‘ξερα γιατί
είμαι ο άνθρωπός σου
κι είσαι η δική μου η καρδιά

Μισό και κάτι εσύ
Μισό και κάτι εγώ
Κι οι δυο μαζί μονάδα
Τίποτα λιγότερο
**Τίποτα περισσότερο

Θέλω να σου πω πως σ’ αγαπώ
στην καρδιά μου πως σε έχω
πως σε θέλω σαν τρελός

Όλα τα του κόσμου τα αντέχω
μα εσένα μακριά μου δεν μπορώ
θέλω να σε έχω πιο κοντά μου
πόσο μα πόσο στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ

Έλα απόψε στη φωλιά μου
να σε πάρω αγκαλιά
να είμαστε αγαπημένοι
μέσα στη δική μας τη φωλιά

Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς
τίποτε άλλο στη ζωή μου δεν ζητώ
κι εσύ μου δίνεις κι άλλα...

Ζήτησα απ΄ το Θεό
μια κοπέλα όλο ομορφιά
κι απ’ τη Παναγιά ζήτησα
να ‘ναι στοργικιά

Μια κοπέλα ν’ αγαπά
να μου μάθει τι ειν’ αυτό
να ξέρει να μιλά
μέσα απ’ την καρδιά και το μυαλό

Ζήτησα απ’ το Θεό
να αγαπάει τα παιδιά
σαν κι αυτά κι εκείνη
να είναι στην καρδιά

Ζήτησα στην προσευχή
τον Γέροντα να δει
τι ζητώ στη ζωή
και να προσευχηθεί

Ζήτησα κοπέλα σαν κι αυτή
απ’ το Θεό να μου δοθεί
κι ο Γέροντας έχοντα δει
την κατάλληλη στιγμή
την κοπέλα έστειλε αυτή

I love you, I have your love
nothing else to ask for
and you still giving me more...

Σ’ αγαπώ και σε νοιάζομαι
μαζί θέλω να μοιράζομαι
ότι η ζωή μας έχει τάξει

Σ’ αγαπώ και σε μοιράζομαι
με τη μικρή που μόνο νοιάζομαι
που η ζωή μας έχει δώσει

Ένα λουλούδι είσαι εσύ
και το χαμόγελό σου ο ήλιος όλος.

Η άνοιξη είναι μικρή
μα η όψη σου την κάνει να διαρκεί όσο όλος ο χρόνος.

Η λιακάδα στην ζωή
έρχεται μονάχα όταν εσύ φοράς το υπέροχο χαμόγελο σου.

Ο κόσμος γυρνά
γύρω από τον άξονα της γης, μα ο δικός μου άξονας είσαι ‘σύ.

Τα χρόνια περνούσαν,
τα καράβια πήγαιναν κι έρχονταν
μα στους κόλπους του…
δεν άραζε κανένα.

Άλλα περνούσαν και χαιρέταγαν
κι άλλα αδιαφορώντας την θάλασσα διαβαίναν,
κι όσα μέσα ήθελαν να μπουν
δεν χώραγαν στα ρηχά του τα νερά…

…το λιμάνι άδειο έμενε,
τα χρόνια περνούσαν
κι οι κόλποι του άδειοι παρέμεναν.

Μέχρι τη μέρα που ξάφνου
ένα καραβάκι έφτασε
μικρό μα και συμπαθητικό
στους κόλπους του ν’ αράξει.

Τα χαρτιά του όλα τέλεια
κι άδειες βγαλμένες,
το εμπόρευμα του πλούσιο
οι αποθήκες γεμισμένες.

Δεν το υπολόγιζε
το λιμάνι να γεμίσει,
μα μόλος δεν υπάρχει
άλλο καράβι... να χωρήσει.