Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Mariah Tulli Feb 2019
Chovia a umas três horas, nada tão diferente de dias normais em São Paulo. Clara se arrumava para o trabalho com aquela pressa de quem ia perder o trem, mas na verdade era apenas a euforia pro segundo encontro com Luisa, que ia acontecer no fim do expediente. Se desesperou mais ainda quando olhou para cama e viu o tanto de roupa que havia deixado espalhada.  E se no final nós viermos para minha casa? Vai estar tudo uma bagunça, pensou ela, mas deixou assim mesmo, pois não queria criar expectativas demais, era apenas o segundo encontro e como já havia notado, Luisa parecia ser daquelas meninas meio tímidas de início. Pronto, calça preta, blusa preta e um boné vermelho que combinava com o tênis, pois em dias de chuva era necessário já que sempre perdia a sombrinha.

- Oii linda, então está tudo certo pra hoje né? Saio às 17h e prometo não atrasar. Disse clara enfatizando aquela idéia de pontualidade mais pra ela mesma do que para Luisa.
- Clara.. ops, claro rs! Te encontro no metrô perto do seu trabalho :)

Luisa tinha mania de fazer piadas com coisas bem bobas, era sua marca. Logo em seguida da mensagem enviada percebeu que mais uma vez tinha feito isso e riu de si mesma. Assim se estendeu o dia, Luisa sem muito o que fazer pois era seu dia de folga, então estava com todo o tempo do mundo para se arrumar, mas era daquelas decididas que pensava na roupa que iria vestir enquanto tomava banho e em dez minutos já estava pronta. O relógio despertou às 16h, trinta minutos se arrumando e mais trinta no metrô. Luisa estava pontualmente no local combinado, mesmo sabendo que Clara iria demorar mais um pouco ate finalizar todas as tarefas. Mais trinta minutos se passaram e nesse tempo Luisa já estava sentada em um bar ao lado da saída lateral do metrô com uma cerveja na mão, avistou aquele sorriso intenso de Clara, sorriu de volta cantarolando em sua cabeça “cê tem uma cara de quem vai fuder minha vida”, música vívida entre os jovens.

-Desculpa, te deixei esperando mais uma vez, como vamos resolver essa dívida aí? Disse clara esperando que a resposta fosse “com um beijo”.
-Sem problemas, já estou quase me acostumando, me rendi a uma cerveja, mas podemos beber outras lá em casa, o que acha?

Sem mais nem menos Clara aceitou e ficou surpresa pelo convite, a timidez percebida por ela já tinha ido embora pelo jeito. Chegando lá sentou em um colchão em cima de um pallet que ficava na sala e começou a analisar todo o ambiente, uma estante com dezenas de livros e três plantas pequenas no topo. Luisa com o tempo livre do dia deixou a casa toda arrumada e a geladeira cheia de cerveja, abriu uma garrafa e sentou-se ao lado de Clara em seu sofá improvisado.

-Posso? Pergunta Luisa ao indicar que queria passar a mão no sidecut de Clara.
-Claro, aproveita que raspei ontem.

Com a deixa para carícias, a mão ia deslizando de um lado para o outro em um toque suave na parte raspada do cabelo, até chegar ao ponto em que Clara já estava ficando um pouco excitada e gentilmente virou-se para Luisa encarou-a e sorriu, sem dizer nada, silêncio total, deixando aquela tensão pré beijo no ar por uns segundos. E sem nenhum esforço deixou que acontecesse naturalmente, sentindo aquele beijo encantador de Luisa. Pernas se entrelaçaram, corpos mais pertos um do outro, Clara acariciava lentamente o ombro de Luisa, aproveitando o movimento para abaixar a alça de sua blusa e dar um leve beijo na parte exposta, se estendendo ao pescoço, fazendo Luisa se arrepiar. Naquele momento o ambiente começa a ficar mais quente e num piscar de olhos as duas já se livraram de suas blusas. Clara volta a acariciar a pele de Luisa, mas dessa vez mais intensamente, percorre a mão pela barriga, puxa cuidadosamente a pele perto do quadril para conter o tesão, vai deslizando pela coxa, e num movimento quase imperceptível abaixa o short de Luisa e beija seus lábios molhados, fazendo-a soltar gemidos de excitação, criando um clima mais ofegante. Luisa em um mix de sensações sentiu a pulsação mais rápida de suas veias acelerado o coração, pernas tremendo e mãos suando, até perceber que aquele oral era o primeiro em que se entregava por completo, e se entregou.  Estava segura de si que aquilo era mágica e com a respiração voltando ao normal, posou um sorriso no rosto, abraçou Clara e perdurou o afago até cair no sono.
Clara
Tell me what to do.
All I ever wanted
was to help you.
I don't know what's wrong
But I'm writing you this song.
Clara
I know you want help.
So I'm here to help

Clara
I know that you're scared.
Clara
I know that you're worth it.
We met in the dark
I found a light
You put a pillow on your eyes.
Clara
You have to believe:
It'll be ok
But I can't go back to the dark.

Clara
I'm at the edge for you
Clara
I can't give my love to
Someone who spits on it and hands it back
Clara
I still love you

Clara
What happened to summer of 2012
Don't you know to make new friends
But keep the old
Kenny H Jun 2013
One day, when I awoke,
I remembered a nightmare I had that previous night.

I was at a school, a haunted school,
With a group of girls I didn't know.
They were there to release the spirits of three sisters
Who were trapped there by a mysterious phantom.

The first girl was named Clara,
She had hazelnut hair, hazelnut eyes,
A heart that could only be described as infinite.
She was the oldest of the three.

The second girl was named Nora,
She had a sense for adventure and heroics,
Her eyes only looked forward,
And would sacrifice herself to save her friends.
She was the middle of the three.

The third girl was named Mary,
She had a tame body and never really spoke up,
What she had in shyness she made up with her smile,
And she liked to sing and dance.
She was the youngest of the three.

We climbed up the fire escape behind the school,
The ladder was sticky,
We couldn't tell what it was because it was so dark
No one had thought to bring a flashlight.
We reached an unlocked door
That Nora keenly opened up.
Bella scolded her to be more careful,
But surprisingly Mary was the first to enter
And she hid behind the door to let us through.
It was me, then Nora, then Clara
As we entered a brightly lit hallway
With a door all the way at the end.
And so we walked.

Nora jumped ahead of me,
While Clara stayed behind with Mary
Who regretted her jump start.
So we walked down the hall quietly
With Nora making giggles here and there,
I would look over my shoulder every now and then
To make sure Mary and Clara were fine.
Mary held her hands behind her back
And was looking at her feet,
Clara was looking ahead with her hands together in front
She titled her head, and smiled.
For someone whose sister is lost
She seemed quite content with the people she was with.

Eventually, we reached the door
Which looked like a plain old door,
Nothing seemed out of the ordinary about it.
Nora haphazardly opened it only ajar
Because Mary shouted to stop.
Nora looked back with a questioned stare.
Clara took it upon herself to slowly open the door
And make sure everything was safe.
I just stood there breathless.
Clara called us over one by one
To the strangest wooded area.
A wooded area in a school
It was covered with black trees, dead orange grass,
And a purple sky with a yellow full moon.
There were no visible creatures,
Yet I felt like we were being watched.

We walked through the crusty grass
Whispering where we should go.
Nora pointed her finger to the distance.
Clara, Nora, and Mary marched ahead of me
All determined to move forward,
Although Mary let Nora and Clara walk in front of her.

At this point I realized
I was like a ghost to these girls,
I seemed more like a wish
And more and more
Like a wish to save them.

We entered a clearing
And saw the large faceless dark phantom
Breathing cold air.
The girls and I stood stiff
And the phantom took it upon himself
To come to us.
He stood in front of the girls,
All three of them were crying ****** tears.
The phantoms pat the girls on the head,
Comforting them genuinely.
He took them into his darkness,
And they disappeared from my sight.
George Andres Jul 2016
Maria, ang Ibarra na 'yong inirog
At pag-ibig na nalimot
Ay muling umahon sa ilalim ng ilog
At ako'y ginising sa aking pagtulog

Ang iyong kwento'y tila nauulit
Ikaw Maria Clara, siyang naging kapalit
At ako si Ibarrang nasasaktan nang labis
Dahil kay Linares na di maalis

Ikaw ang Modernong Maria Clara
Masiyahin, mabuti at mganda
At ako si Crisostomong Ibarra
Walang pinagkaiba
Hanggang sa kasalukuya'y di ka makuha

Ikinasal sa bayan at mga pangarap
Patawad ngayo'y di kita maharap
Ika'y isang malayong pangarap
Na sa mga kurso'y di ko mahagilap

Anupa't ika'y nakangiti ngayon
Ngunit huwag gayahin ginawa ni Clarang noon
Maging masaya ka sa sa piling ni Linares na iyong ****
Habang ako'y magdurusa sa loob ng marami pang taon

Saglit at sa loob'y nagkakasiyahan
Tugon nila'y marahan sa aking nararamdaman
Musikang ngayo'y kakampi
Dusa sa di makuhang pulang mga labi

Kung darating man ang panahong "Ikaw"
Hiling ko'y maging masaya at di mapanglaw
Mukha mo sa puso ko'y di manakit at manghataw

Sa di pagtingin sa king mata
Wari ko'y alam mo na
Ang aking tunay na nadarama
Mahal kita Maria Clara,
Paalam na
2015 Noli Me Tangere
“Binibini”
Para sakanya na nalubhasa
Sa pagibig sakanya ay nilathala
Tila awit at  tula na isinulat sa prosa
Nais ng binibini ibahagi sinta
Ngunit mas nabighani ka sa babaeng dinaan sa ganda
Hindi sa pagibig na kaniyang isinulat pa sa pamamagitan ng kanta at tula

Para sa binibining sinugatan ng patalim
Hayaan **** humilom ang sakit at pighati
Mahalin mo ang sarili at hayaang tahiin ang sugat na malalim  kahit na mahapdi

Para sa binibini’
Patawarin mo na ang sarili
Sa nakaraang tinatakbuhan mo lagi
Para sa binibining napaka ganda ng ngiti
Hayaan **** yakapin ka ng ginoong binigay sayo ang tala at langit
At ang halaga na sayo ipinagkait

Ang tunay na ginoo ay darating
Katulad ng sinta ni maria clara’y makakamit
Hayaan mo na sila at pusoy patahanin
Isara ang mga mata sa mga taong
Hindi kayang manindigan sakanilang salitang tila isang papel na punit punit

Binibini ikaw nay magpahinga
Hayaan **** maramdaman ang pagiging prinsesa
Dahil hindi ka sundalo upang ipag laban
Ang isang duwag na ginoo
Na nag tatago pa sa saya ng kanyang ina

Magpatuloy ka sa kanta at tula
May isang nag bubukod tanging ginoo ang sisilip sayong halaga
Makakakita at dinig sa ritmo ng kantang tinutugtog at inaawit ng may magandang himig at tugma
At siya ang mag sisilbing gamot
Sa mahapding sugat na dulot ng maling pag ibig na ibinigay ng ginoong hanggang salita

Ginoo ni maria clara , ikaw sanay bumalik.
Nakalimutan ka na ng kabataan ginagalawan
Ng hinirasiyong mapang akit
Ang mga maria clara ngayon
Ay umiiyak dahil sa paglisan ng ginoong
Tunay , at siyang nag iisang nagpaka lalaki sa mundong puno ng batang pag iisip.
Agua limpia, clara, clara, clara,
tan limpia y tan clara que parece cristal,
tan clara y tan limpia que yo la deseara
convertida en la tela de un vestido nupcial.

¡Qué feliz la novia rubia que lo usara!
Tendría que ser buena, hermosa y virginal.
¿Se concibe nada más bello que agua clara
transformada en la tela de un vestido nupcial?

¡Qué pena que no haya en nuestro siglo, hadas!
Que se hayan concluido todas las encantadas
madrinas que creara la fábula oriental.

¡Yo quisiera un vestido hecho con agua clara!
¡Yo quisiera un vestido tal como lo soñara
mirando esa corriente que parece cristal!
Eres mi amor, Paula, mi amor, Paula, Clara quise decir.
Y cuánto tiempo, Paula, digo Clara,
sin ti y sin mí. Las diligencias
parten sin mí y sin ti.
O a ti te llevan hacia el norte, hacia el pobre Roberto.
A mí, hacia el sur, contigo hacia el sur, donde ya no estabas,
donde nunca estarías. Ahora he tomado el tren
para decirte adiós. Y sueño, sueño mío.

Cerré los ojos, deslumbrado por la memoria.
Apreté la cintura del paisaje, recorrí sus caderas,
miré sus ojos verdes, ceniza con sentido.
Tendía el cielo su metal hermético.
Y se superpusieron mediterráneos y cantábricos,
cipreses respirados desde un sótano,
casi a vista de muerto, y jazmineros.
Después, las cosas y sus nombres
perdieron sus contornos, su significación
y fueron nada más que ritmo, armonía viajera
liberada de los instrumentos que le dieron su carne.
No queda nadie ya que pueda perdonarte,
que pueda perdonarme, perdonarnos.
Nadie que pueda rescatar los besos que se pudren
sobre Roberto y su locura piadosa.
Ahora que voy a ti, a encontrarte en la aduana de la muerte
pienso, Clara, amor mío, que cuando nos besábamos
era a Roberto a quien besábamos, al engañado
hijo de nuestro amor. Él murió un día.
Su esposa, tú, amor mío, Clara, también has muerto ahora.
Yo tomé el tren para encontrarme en la frontera,
para decirte adiós desde el lado acá de la muerte, amor de mi vida.

Pero nunca llegaré a ti.
El viejo Brahms es viejo, y está gordo.
Me he quedado dormido y me he pasado de estación.
¿Comprendes, amor mío, que nunca llegaré a tu lado
por culpa de este sueño, que es mi bálsamo y mi enemigo?
Ya nunca llegaré a tu lado.
Puede ser, amor mío, que no te amara ya,
que no te hubiese amado nunca,
que sólo hubiese amado a mi propio amor,
el amor que te tuve, Clara, amor mío.

— The End —