Om de zoveel tijd waait een wind
door de kamer. Ik blaas mezelf
van mijn sokken met ideeën over
overstijgen van plebeën.

Als de hoos stopt
en het draaien stil valt
confronteert de realiteit
en ga ik mokken,
bokken
alles doen om niet te aanvaarden
niet te moeten accepteren
dat ik een gewone jongen ben
die nog veel heeft te leren.

De fantasie is geniaal,
de sokkels, het kabaal.
Helaas, niks wordt af gemaakt,
behalve dan het niet moeten kiezen.