Στον Θεόδωρο Μπασιάκο



α
 
έφυγε το πουλί
τα ψίχουλα στο πρεβάζι
 
ένα φτερούγισμα ακόμη
μια τελευταία ματιά
 
δεν αντέχεται ο πόνος
της πραγματικής αγάπης
 
αφήστε με να το πω
με τον πόνο αυτόν
 
κινώ ουρανό και γη
κινώ και τα όνειρα τα ξεχαρβαλωμένα
 
 
 
β
 
μου το υποσχέθηκες, θυμάσαι
με καθησύχασες, θυμάσαι
με απλά λόγια, θυμάσαι
 
τα λόγια είναι ο καθρέπτης
της κάθε διαδρομής
της ερώτησης και της απάντησης
 
τα χτενίζουμε τα λόγια
όμως αυτά ξεγλιστρούν
και λένε την δική τους ιστορία
 
 γ

 ξύπνησα – κενό
η εικόνα – καθαρή
 
πόσο μακριά χέρια είχες
πόσο μεγάλο στόμα είχες
 
πόσο μεγάλα μάτια είχες
πόσο μεγάλο στέρνο είχες
 
πόσο μεγάλη καρδιά είχες
για να με φτάσεις
 
 μα κι ο λύκος δεν είναι πια εδώ
 
δ
 
 η κοίτη στέρεψε. το κατάλαβες
ο ουρανός χαμήλωσε, το είδες
 
το νερό ΧΎΘΗΚΕ στο κράσπεδο
η νύχτα μίκραινε, μέρα με την μέρα
 
και εσύ πάνω στο ΆΛΟΓΌ ίδιος
Δον Κιχώτης, μας χαμογέλασες
 
 
Αθήνα 18/10/2020