We hoeven niets te vergelijken. Er is geen gewin in ontwijken.
Ik heb al even geen medelijden meer. Daar heeft niemand wat aan.
Een woord, een speer, een blik op de maan, niet goed weten waar en dan maar op het kruis gaan staan.
Je wandelt, de tijd rolt, je loopt, de tijd holt, pas als je zelf eens gaat zitten, knapt de tijd een uiltje, tukt ie, gaat ie pitten.
En wat met die verdomde armen op de foto? En wat als er een stilte valt? En wat als iemand opmerkt dat ik tril? Wat als iemand iets doet dat ik niet wil?