Σχήματα άμορφα
γλιστρούν στη σιωπή,
σκέψεις που γεννήθηκαν
μόνο για να σβήσουν.

Ορίζοντας θολός,
γραμμές που δεν αγγίζονται,
μια ανάσα πριν το τίποτα,
μια σπίθα πριν το ποτέ.

Ο χρόνος ξεδιπλώνεται
σαν χάρτης χωρίς σύνορα,
τα βήματα αφήνουν
ίχνη που ο άνεμος αρνείται.

Και όμως—
μες στο βάθος του κενού,
κάτι πάλλεται
σαν απόηχος ύπαρξης.