ολούθε πυκνό σύννεφο μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ στο πιάτο ένα ψίχουλο
έξω μια αδιαφορία παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο στον ουρανό ο ουρανός
στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει
στα μάτια μου ένα φως περιμένει στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή
στο μυαλό μου όλη η γης στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου στο σώμα μου η ζωή
όλα είναι στην εντέλεια δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα αυτός ο κόσμος είναι ο δικός μου
εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα εκεί πέρα από κάθε όριο ακούω ένα βρόγχο
επίλογος.
β.
Προμη- θεϊκή γυναίκα
εγώ… και η άλλη πλευρά του φεγγαριού »
As τελειώνουμε με αυτό το βάσανο/αυτό το βάσανο / ας το αφήσουμε πίσω /να μας κυνηγά και να μην μας φτάνει/
μαμάδες/ μπαμπάδες/ αδέλφια/ το σόι/και την κοινωνία μαζί / και εσείς οι άλλοι (les autres ) /η κόλαση του Δάντη/αυτό το μπέρδεμα. .. paroles …paroles…
ποιος έχει την δύναμη να ξεδιαλύνει /την ‘Κόπρο του Αυγεία’ ας αρχίσαμε λοιπόν / από την ώρα του Αδάμ και της Εύας/ και ας έχουμε για βάρος το δικό μου μόνο /
να σέρνω στις πλάτες μου /το μόνο αμάρτημα/της ανθρωπότητας / σαν τον άτλαντα/ και σαν τον Προμηθέα εγώ/μόνο εγώ /Προμηθεϊκή γυναίκα εγώ,
αφού έτσι το θελήσατε εσείς/ οι αρσενικοί αυτής της γης /να είναι το δικό μου /και του καημένου του φιδιού/το φταίξιμο/τι σας έφταιξε και αυτό το καημένο το φίδι..
ας μιλήσουμε για την άλλη πλευρά λοιπόν την πλευρά που συρρικνώνεται κάτω από τις φιοριτούρες του SAVOIR VIVRE και επειδή ο ‘ άλλος ’ δεν είμαστε εμείς / και για να γίνουμε ‘ ένα ’ / ο έρωτας έρχεται και ταπεινώνει με ορμή ότι κατέχουμε / όμως / μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει/ έχει φύγει ο έρωτας και είμαστε πάλι όχι ταπεινωμένοι / αλλά και μόνοι/