I

შენი ხმით აივნის ვარდები უკრავს,
მოხუცი ძაღლი შავ ლეკვებს ჩაგრავს,
შენი სახება ჩემს მზერას იკრავს,
ფარდიდან ჩუმად იმედებს მიკლავს.
უღირსი კაცი მეგობარს ფატრავს,
მისი თვალები ჰორიზონტს ფარავს,
ფურცელზე მხოლოდ ნაოჭი ქარგავს,
ბებერი კაცი სიშიშვლეს მარხავს...
II

ისევ იწყებენ თევზები ფართხალს,
როცა ზვიგენი მათ შვილებს წამლავს,
ვეღარ ეწევი ცხოვრების თამაშს,
ამიტომ ბოლოს მოიჭერ "ქამარს".