Θα ήθελα να ξαναμπώ
μπροστά μέσα στο στήθος σου
να πάρω την αναπαυτική,  
                         αναπνευστική μου θέση

Ο γάτος σου που μ ‘αντιπαθούσε,
                        πήδηξε στην αγκαλιά μου
Ύστερα δεν τον ξανάδα
                                     αλλού, τον έδωσες

Από την παλιά την θέση μου,
θα μοιραζόμουν μαζί σου την απώλεια
                                                 της ξαφνικής φυγής του

Θα μπορούσα να αντισταθμίσω τον κρότο
που ξεκινώντας, αργά απ' την καρδιά σου
γρατζουνούσε την φωνή σου,
όταν σου θύμιζε κάτι τον παππού σου

Ποτέ δεν ήμουν άτομο να αφήσεις το κλειδί,
φεύγοντας από την πόλη σου,
να είχα άδεια να μπω στο χώρο σου,
κι' ας μην κοιμόμουν πλάι σου

Τα καινούργια φυτά σου δεν πήραν μάτι την νύχτα,
το κατάλευκο δέρμα μου ανασηκωμένο
στο μπάνιο τρέχοντας-------------------ανατριχιασμένο

Μακάρι να γεμίσω τα φρεσκοπλυμένα
σεντόνια σου με ιδρώτα και, τα μαξιλάρια σου
με σάλια….να…έλα να γεμίσεις τα δικά μου

Σε μυρίζω μόνο σε ξένες περαστικές απομιμήσεις,
σε συλλαμβάνω συχνά αρωματικά, σε όλους μυρίζουν ίδια
του σουπερμάρκετ τα αποσμητικά, χάθηκαν τόσες μάρκες;

Δεν έχω ιδέες για δώρα που θα σε ικανοποιούσαν,
όσο και να προσπαθώ, να σε προφτάσω
με απλό αυτοσχεδιασμό, πώς να σε πιάσω;

Δεν ξέρω τα νέα πιάτα σου, αν τα αφήνεις βρώμικα
αφού τα μαγειρεύεις, πόσο συχνά και με τι αντάλλαγμα
να σου τα κάνει άλλος, να γλιτώσεις παζαρεύεις;

Πριν στον τερματισμό τα όπλα παραδώσεις,
μακάρι να σε περιποιούμουνα σε δόσεις,
να πίναμε έναν ακόμα βανίλια-γαλλικό,
δεν μου επέτρεψα ποτέ να τακτοποιηθώ

Να σου θυμίσω πως χρησιμοποιούσαμε
λέξεις όπως το "περιποιούμαι"
πολύ διαφορετικά εσύ και εγώ, πολύ πιο ποιοτικά,
προσωπικά- όχι τύποις
Ακόμη και "τα τυπικά" τώρα τα κάνουμε
εντελώς τυπικότατα και αδιάφορα

Αυτό με βάζει στην θέση μου
την τωρινή και απομακρυσμένη,
στην αγαπημένη θέση μου, στρογγυλοκαθημένη
Φώναξα, θεσούλα μου, του έδειξα την ευτυχία,
κι’ ας πέθανα διαδοχικά από κακία,
αχρηστεύτηκα με λογική αλληλουχία

Ας μην σου έλεγα όχι,
Ας μην σήμανα φυγή,
Ας μην πατούσαμε το Χ,
Δεν ζητάω άλλα πια-

Πίεσα όλα τα κουμπιά,
εσύ πιέστηκες κανονικά,
τώρα πάτα με εσύ,
σαν ένα χαλασμένο κουμπί,
πίεσε με μέχρι να αρχίσω να δυσλειτουργώ

Μόνον το τώρα σου ζητούσα τραγικά,
μ απόκριση καμία, πουθενά
Τα χέρια σφιγμένα, τα μάτια πρησμένα
Τελικά, τι μου άφησες εμένα;

Τον ρόλο της τεχνητής αναπνοής,
                 σαν τεχνίτης αναπνέεις,
                 σαν ιππότης από χειροτόνηση βαριά,
                 αλλά χειραφέτηση καμιά