پس گردنم، دمت
مو بر اندام سیخ می کند
و سکوت زمزاییک را
در جلینه فضا می دواند
که تا دورها تافته است

کیهان شکمپا روی نخینه اش
لیز می خورد
و این همه انبوسه که در نگاهت
در کنه جوشان نیستی
خودکافت می کنی

و به هیچ افزاری
و به خویش کاری و به خویش ورزی