مرا شیانی نه کنامی نه
مگرم شعری
از سرشت سرشار زیستن
که به التفات
تیزابگون و الماس وش
مشبک قربال آگاهیم را
می درید
یا گویی همیشه سیال هردوسوش بود
غرقه در او بودم
غرقه در خدایان و جنون
خود را می باختم
و بر خویش چیره می آمدم