زیستن میان اناجیل
و عصر ما بعد
در فضای همتافته
به هر کهکشانش مقامی بود
از نسیان
آنسوی تن، آن سوی بیان
مدام در شهادت
که آن بزرگترین فضیلت است
که قدم را به وسع کیهان بردار
تا در آستانه درگاه
ابن الوقت، سبقت جوینده از زمان
بدن، بدوی تر از هر غار نگاره ای
زبان، ذریه هستی
تا ارجاع مدام به پیوستار خدایان
تا آنجا که ناتباهیده است
تا آنجا که اوست