α  ρυθμός





xαρά χορεύω πλουμιστή

και η ψυχή θυμάται



μετρώ δυό χέρια

και άφημα παιδιού



το δείλι μαγεμένο

από τον χρόνο



αναφυλάσσει

ό, τι καρφώθηκε πάνω του



κι οι μνήμες……



εκπλήσσουν

με τόση τρυφεράδα









β  ανασκαλεύω





γιατί;

το στόμα,

το χέρι,

το είδα που στάθηκε,

η απόσταση προστατεύει

από μια αποτυχία







γ ψιτ





αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/

κάθε μου άγγιγμα /

είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/

ένα χάδι στο μάγουλο /

και ένα φιλί στον αέρα  που φυσά

αγάπες που δεν εκφράστηκαν/

είναι το μέλλον του κόσμου/







   δ γνωμικό



πριν της αυγής το τέλος /

ένα χέρι ζεστό απλώνεται /

στο δροσερό σου το κορμί/



τότε/



μια αγκαλιά ορθώνεται/



να προστατεύσει τον πηλό







ε ακολουθία







ΠΕΡΠΑΤΏ σε γνώριμα δρομάκια

γνωριμία θεέ μου ….

Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σόλωνος,

πόσο καιρό ακόμη θα γυροφέρνω αυτούς τους δρόμους ….

δρόμους με όνομα !

κάποια στιγμή … απρόσκλητη στιγμή

δεν θα είμαι εδώ

να  περπατώ

και θα με ψάχνουν.. οι δρόμοι με όνομα !

θα με θυμούνται

όταν κάποιες φράσεις μου θα έχουν τυπωθεί

καλά στο πέρασμα τους ..

στα κράσπεδα

να είμαι ανάμεσα τους πόσο ακόμη …

χωρίς ερώτηση ρωτώ

αυτό το εφήμερο και η ζωή μονάχη







ζ  κρι





η μαυρόασπρη φωτογραφία  

ξεθωριασμένη στο συρτάρι



δεν υπάρχει πια δωμάτιο

παρά ένα φιλμ απεικονίζει το όλον



στο δρόμο παρατηρώ το πεζοδρόμιο

/// τα πόδια των περαστικών



ο ήχος -κλείνω τα μάτια- ακοή

με ξάφνιασε μια λέξη

ξανάνοιξα τα μάτια να δω την μορφή



ησύχασα-

τίποτα το υπέροχο δεν συμβαίνει

ευτυχώς