હતાશ થઈ ગઈ હતી એ નાજુક નમણી બાલા, દુઃખ થતું એને અસહય

જ્યારે પરણી હતી એ, ત્યારે હતી એ નાદાન, કૂણી હતી એની વય

પતિની જીભ હતી કાતિલ અને કડવી; હતો એ વેહમી, અને  હતી એ, અતિ નિખાલસ

બધાં સાથે નિર્દોષભાવે, બે બોલ હસીને બોલતી, આં જ એનો ગુનો હતો બસ

કોશિશ કરી હતી દિલોજાનથી, સાસરીયાના રંગમાં ઢળવા, પણ ઘવાતું હતું એનું સ્વમાન

બિચારીને કરતાં એ હાડમાર, ઘાયલ થતાં એના દિલ, આત્મા સળગી ઉઠતા એના કાન

વિચારતી હતી એ, કે પતિ છે કે દુઃખ આપવાનું કોઈ યંત્ર, ઘાયલ થતો એનો આત્મા

વિચારતી એ કે શું ઈશ્વર છે; અને હોય તો શું બહેરો છે એનો પરમાત્મા?

થાકી ગયી હતી એ, સાંભળી તાના એના, માની લીધી હતી એને હાર

કરતી તો બી એ અરજ ભગવાનને, "હે કનહાઈ સુધાર મારા પતિનો વ્યવહાર"

Armin Dutia Motashaw