καταλαβαίνω πως στα φιλμάκια όταν όλα τριγύρω γυρίζουν, ταχύρυθμα στο ρυθμό της μουσικής,
πηγές ενέργειας και διαφανή κύματα είτε ήχου είτε δύναμης να με διαπερνούν.

Η εικόνα είναι πιο δυνατή, η μουσική χαμηλή ενώ πάντα συμβαίνει το αντίθετο. Ακούω καθαρά για πρώτη φορά. Ένιωσε η αδυναμία μου μια δυνατή αίσθηση επάρκειας. Τελικά όλοι φωνάζουν και με κούφαναν, ήθελα λίγο ησυχία.

Βλέπω ανθρώπινες τελίτσες στο πάτωμα είναι κόκκινες πράσινες και μπλε - το τζιν δεν κάνει τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος το τζιν- η διαφάνεια δίνει οπτική πολύπλευρη σαν το γυαλί του μπουκαλιού.

Μακάρι το σκουλαρίκι σου να είχε μια τόσο αποτελεσματική όσο και αθώα χρήση για εμένα, και το χέρι σου που δεν ξέρω την υφή του να σηκώνει την μπλούζα μου για να φανούν τα πλευρά μου, που κάνουν πιο καλή την εικόνα μου.

Μακάρι όπως λες στο 'σπίτι με τις μπάντες' να μπορέσουν να μπούνε περισσότερα σχήματα για να σπάσει το σύνηθες. Τα έχουμε δει όλα τα σχήματα ήδη, αλλά όχι στα ίδια μέρη και σίγουρα όχι μαζί σου. Μου φωνάζει να τα πούμε αλλά ακούει tangerine, μα τα δικά μου dreams μυρίζουν ροδάκινα.

Δεν θα ξεχάσω τις χαιρετούρες απ' όσους προσέχω και τα ανασφαλή κοιτάγματα στο έδαφος όσων για το αδρό τότε πρόσεξα.

Έγραφα για να δώσω ζωή σε λόγια άλλων, μα τώρα ζω ώστε μια μέρα να έχω ετοιμάσει τα δικά μου να τα γράψει άλλος.

Πολυτελές μαγαζί ή σπίτι στην ροτόντα δεν σου δίνουν πάντα όσα θες ούτε όμως και πολύ λιγότερα από όσα περίμενες. Τα εκτιμάς και σε εκτιμάνε σου κάνουν κομπλιμέντα και τα παίρνεις αναμφίβολα. Είτε κάτι ανυψώνεται με αυτενέργεια, είτε το τραβάει γερανός στην τελική μετράει το αποτέλεσμα.

Αν το βλέπεις σωστά, η κάθε νότα έχει χρώμα ή της δίνεις εσύ.

Μέσα στον χρόνο που βιάζεται να φύγει, διακρίνεις χέρια που κάνουν να σε πιάσουν και αντί να βλέπεις πίσω τους ουρανό βλέπεις μια άβυσσο.