Γιατί σου γράφω; μα για να σου ψιθυρίσω για πολλοστή φορά πως η γιορτή που έρχεται στην καθημερινότητα και πλουμίζει το κάθε τι είσαι εσύ είσαι το φως που κάθε γωνία σκιερή του είναι μου, αρπάζει και συνθλίβει εσύ φανός της ζωής μου είσαι το άγγιγμα που μεταμορφώνει το ασχημόπαπο στην κοιμισμένη βασιλοπούλα το παραμύθι του κόσμου, που γεννήθηκε με την πρώτη σoυ λέξη είσαι η φωνή που με καλεί το όνομα μου στα χείλη σου, αλσύλλιο κάτι αλλόκοτο και άγνωστο μα δροσερό και τρέχω να σε ανταμώσω με την ταχύτητα του φωτός εσύ που ανάπτεις κάθε μου πόθο είσαι εσύ που με κρατάς να μείνω σε αυτό που ονομάζουμε ιστορία αγάπης μια αυταπάτη τόσο γλυκειά με σάρκα που λευκαίνει μέρα με την μέρα με κάνεις να λέω και τώρα, είσαι εσύ που για πρώτη φορά όλα για πρώτη φορά Μαρία Πανούτσου (αδημσίευτο)