જીવન સંધ્યા

પલક ઝપકતા આખું જીવન, વહિ ગયું , હતું જે અતિ વ્યસ્ત.

વિચાર કર્યો હતો, પછી નુ જીવન વિતાવિશ, બની મસ્ત.

હવે, સંધ્યા ની વેળા છે, સુર્ય થઈ રહ્યો છે ધીરે ધીરે અસ્ત

કીધી હતી જે વ્યવસ્થા , થઈ રહ્યું છે બધુંજ હવે અસ્ત વ્યસ્ત.

શરીર છોડી રહ્યું છે સાથ ધીરે ધીરે, જીવવું પડે છે બની ત્રસ્ત

વડિલો, સાથી, સંગી નો એક પછી એક થઈ રહ્યો છે અસ્ત;

તો વળી સ્વાર્થી સગા સંબંધીઓ, દોસ્તો દુભાવિ લાગણી, કરી રહ્યા છે રિશ્તાઓ નષ્ટ

પ્રભુ પ્યારા, એકલાં રહેતાં શીખવી દે; જીવન જીવું, સોપી બધુ તારે હસ્ત

કરજે પીડાઓ હળવી ફુલ જેવી, હરિ લેજે બધાં કષ્ટ

જીવન સંધ્યા બનાવજે ગુલાબી, થાય જયારે આં સુર્ય અસ્ત.

Armin Dutia  Motashaw