ეს შენ ხარ ქარი, რომ დაჰქრი მარად
წვიმაში, დარში, მთაში თუ ბარად,
გულიდან გულში - ნაცრად ხან ალად,
მეომრის ხელში - ხან ხმლად ხან ფარად.

ეს შენ ხარ მეცხრე და ბოლო ტალღა,
დანგრეულს გემის ცოცხალი აფრა,
ამღები სისხლის უძღები დაშნა,
ხან განთიადის ზეცაზე გახსნა.

მე კი ვარ წვიმა, ზამთარს კი თოვლი
და შენი ხელი, თბილო, დამადნობს...
ოღონდ იქარე, ოღონდ გამოჩნდი
და თბილ აისებს გრძნობა გავანდოთ.